Αναρωτιέμαι. Πάντα αναρωτιέμαι.
«Ο παράδεισος είναι ένας τόπος αρχέγονος», είπε,
«δίχως διαιρέσεις.
Μόνον διακριτικά αρώματα.
[Ναι, διακριτικά, σχεδόν ανεπαίσθητα.
Οι μεγάλες αντιφάσεις είναι τεχνάσματα του ανατέμνοντος νου σου.]
———
«Ο Παράδεισος», αναστέναξε κι αυτός ανέτοιμος,
«δεν είναι πια πέρασμα, ούτ’ η γλυκιά σου προσμονή·
είναι ο τόπος της απόλυτης παράδοσής σου».
Ο κατευνασμός της εσωτερικής σου πάλης, όταν θυμώνεις, η θυσία της παρορμητικότητάς σου, να μην εκφράσεις την οργή, την αρνητικότητά σου, ούτε με χαστούκι, ούτε με βλέμμα, ούτε με λόγια υποτιμητικά, να μην δεις τον άλλο ως εχθρό, αλλά πιθανώς κάποιες φορές και με...
Σκοπός κάθε δράσης και σκέψης είναι η υπέρβαση τους. Προϋπόθεση της υπέρβασης είναι όμως η απόλυτη κατανόησή τους.
Η ομορφιά περνά μέσα απ’ το χρόνο αγνοώντας τις παρεμβάσεις του. Η ομορφιά δεν φέρει καρπούς, ούτε αναπαράγει τον εαυτό της. Είναι αιώνια.
Όλοι επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια στους αιώνες των αιώνων. Αυτό που μετράει είναι η οπτική σου και ο τρόπος που τα παρουσιάζεις.
Για μένα και για πολλούς άλλους, το 2020 υπήρξε ιδιαιτέρως δημιουργικό. Όταν σου χαλάνε την καθημερινότητα, μπορείς να κάνεις πολλά άλλα.
Daily Inspirational Thoughts in your Inbox!
http://www.youtube.com/watch?v=qMgTCtSxOHE
Αποκλείεται να υπάρχουν αρώματα.
Έστω και διακριτικά με την έννοια του ανεπαίσθητου.
Το χωρίς διαιρέσεις, συνεπάγεται και το χωρίς αρώματα. (και χωρίς κάτι, οτιδήποτε άλλο.
Φυσικά και χωρίς χρώματα.
Μόνον παντού λευκό (που δεν είναι χρώμα).
Κάτι σαν τα λευκά κελιά δηλαδή.
Τώρα θα μου πεις, τι παράδεισος θα είναι αυτός;
Σωστή η ερώτηση.
Όχι, δεν έχω απάντηση…
κανίβαλλε, thanks 🙂
σωτήρη, θα δείξει… :-)))