Βλέπουμε αυτό που βλέπουν τα μάτια μας
με layers από το χθες.
Δυο, τρεις, δέκα εικόνες η μια πάνω στην άλλη.
Πραγματικό(;), ανάμνηση, εντύπωση, προσδοκία…
Πώς να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη;
Σαν συντηρητές τέχνης απ’ την ανάποδη:
πρέπει να αφαιρούμε διαρκώς
τα στρώματα του παρελθόντος… τα από κάτω…
Μήπως διακρίνουμε λιγάκι
την αυθεντική ζωγραφιά του σήμερα…
Πόσα χρόνια σπουδών να θέλει άραγε αυτή η δουλειά;
Πόσα χρόνια ζωής κι αφαίρεσης;
Πόσα χρόνια ζωής κι αφαίρεσης;
Προσυπογράφω.
ό,τι και να πούμε είναι περιττό μετά απ’ αυτό το post
κι όμως όταν πέφτει κάτω ο καμβάς και σπάνε οι πολλές επιστρώσεις, αυτή η πολύπλοκη ματιέρα, κάνει τον καμβά σαν δακτυλικό αποτύπωμα…
υπέροχο ποστ
χειροκρότημα,
αληθινό!
Ζωγραφίζεις synas…
Καλημέρα synas!
Υπέροχο!
Πραγματικά υπέροχο!
Αυτά τα στρώματα μας κάνουν αυτό που είμαστε. Μαζί με τις εντυπώσεις μας -ακόμα κι αν είναι λανθασμένες- και τις προσδοκίες μας.
Αυτό που βλέπουμε σήμερα στον καθρέφτη -ο οποίος παρεμπιπτόντως δεν λέει ποτέ ψέματα- είναι αυθεντικό.
Με κάλυψε ο Μάριος 🙂
Σας ευχαριστώ όλους πολύ. Δεν περίμενα τόσο καλά σχόλια…
3 pad, έχεις πάει ποτέ σε luna park;;
Κι αυτό αυθεντικό είναι, Synas…
Μου αρέσει πολύ η ματιά σου.Υπέροχο post…Και τα layers δεν σταματάνε να προστίθενται… με τον χρόνο.