…τραγουδούσε η Μαρινέλλα…
Ο θυμός μπορεί να ελεγχθεί
Ο κατευνασμός της εσωτερικής σου πάλης, όταν θυμώνεις, η θυσία της παρορμητικότητάς σου, να μην εκφράσεις την οργή, την αρνητικότητά σου, ούτε με χαστούκι, ούτε με βλέμμα, ούτε με λόγια υποτιμητικά, να μην δεις τον άλλο ως εχθρό, αλλά πιθανώς κάποιες φορές και με...
Μάλλον ως σχόλιο θα επαναλάμβανα αυτά που έγραψα στο Γιτσάκι για την ευεργετική σιωπή μεταξύ φίλων και εραστών (γενικά δικών μας ανθρώπων) που δε χρειάζεται να αποδείξει ή να εξηγήσει κάτι παρά μόνο επικυρώνει το αίσθημα της παρουσίας μας και την παρουσία του αισθήματός μας.
🙂
Ο διάλογος υπερεκτιμάται ορισμένες φορές ως μέσο επίλυσης των διαφορών.
Η photo είναι αηδιαστική.
Να γιατί ποτέ δεν θέλησα να γίνω γιατρός…
μπλιαχ
τα λόγια είναι περιττά
όταν τα μάτια σμίγουν:
σπίθες, φωτιές αντανακλούν
κι οι αγγαλιές ανοίγουν.
Πόσες φορές κρατήθηκα, κι εγώ δεν ξέρω…Χείμαρρος μέσα μου.
Τα λόγια θα έβγαιναν τοποθετημένα στη σωστή τους σειρά, με τα απαραίτητα κενά για αναπνοές και γρήγορες εναλλαγές ύφους για να μη συνηθίζει το μάτι. Όμως τα χείλη έμειναν ερμητικά κλειστά.
“Feelings are intense,
words are trivial,
pleasures remain,
so does the pain.
Words are meaningless,
And forgettable
All I ever wanted
Enjoy the silence…”
(Depeche Mode)
Και ο ασύγκριτα καλύτερός της Φίλιππος Νικολάου τραγουδούσε: “Δεν αντέχω πια, σπάσαν τα ρολόγια, δεν αντέχω πια, λόγια λόγια λόγια”
doratsirka, ή το αίσθημα της απουσίας μας…
mary, τι γελάς, καλέ;;
chris, οι λέξεις πολλές φορές σε μπερδεύουν κιόλας.
par…aloge, το piercing το κάνουν συνήθως οι τατουατζήδες. Μην γίνεις…
giasafox, το τραγούδι της Μαρινέλλας άλλα λέει βέβαια… αλλά σωστό κι αυτό…
waterbicycles, καλώς ήρθες. Αχ, εμένα δεν μ’ αρέσουν συνήθως οι σιωπές, όμως μερικές φορές είναι σχεδόν επιβεβλημένες…
3 pad, βρε τον Φίλιππα… σωστό τον βρίσκω!!