Όλα τα ωραία τελειώνουν κάποτε.
Όπως και τα άσχημα εξάλλου.
Τίποτα δεν είναι παντοτινό, τίποτα δεν μπορείς να το κρατήσεις με το ζόρι, ούτε να το διώξεις πριν την ώρα του.
Είναι σαν τα παιδιά εκείνος που θεωρεί, πως η τωρινή του δυστυχία θα κρατήσει για πάντα.
Σαν τα παιδιά κι αυτός, που νομίζει ότι το καινούριο παιχνίδι που του ‘φερε δώρο η ζωή, δεν θα χαλάσει ποτέ.
Έτσι κι αλλιώς συχνά δεν μπορεί κανείς να ξεχωρίσει την ευχή απ’ την κατάρα.
Κι αυτά που φοβόμαστε, οι καλύτεροι οδηγοί μας. Τ’ ακολουθούμε κατά πόδας.
Όλα καλοδεχούμενα. Όλα έχουνε το νόημα τους, όλα έχουν κάποιο σκοπό.
Κι εμείς δεν έχουμε παρά να βαδίζουμε όσο μπορούμε πιο ατάραχοι το δρόμο μας κι όπου αυτός μας βγάλει. Διαλέγουμε μονάχα διαδρομή… προορισμός μας να βρούμε το μέσα μας, να γίνουμε πάλι ένα. Και δεν αλλάζει…
Ουδείς λόγος άγχους λοιπόν…
Έτσι κι αλλιώς η τελική έκβαση είναι εξασφαλισμένη…και ίδια για όλους.
ladybug, άσε κι αυτό… τελικά ο χρόνος μας κυνηγά, αλλά ξέρεις κάτι; Κάνεις ένα περίγραμμα στο κέντημα, αργά, βασανιστικά, και ξαφνικά γεμίζεις το μέσα σε χρόνο dt. Δεν θέλουν όλα τον ίδιο χρόνο, ούτε μπορείς να προβλέψεις πόσο θα σου πάρει ένα κέντημα, όταν δεν έχεις ξανακεντήσει ποτέ.
Το θέμα είναι να σ’ αρέσει να κεντάς… κι αν δεν τελειώσει, ποιος νοιάζεται; Έτσι κι αλλιώς για πλάκα τό ‘κανες… μπορεί να το τελειώσει και κανας άλλος και να το κρεμάσει στον τοίχο, να σε θυμάται όποιος το βλέπει… Μπορεί ακόμα και ατελείωτο να δείχνει όμορφο στον τοίχο. Ποιος νοιάζεται;
Κανείς δε νοιάζεται και μάλλον καλά κάνει (κάνουν-κάνουμε).
Κεντάς…
Λες να είναι όλα ένα εργόχειρο τελικά- μόνο για να περνούμε την ώρα, ώς να χρειασθεί να φύγουμε;
Πασχαλίτσα, εννοώ όταν φύγουμε, τι μας νοιάζει…
Σ’ ευχαριστώ, Μάριέ μου…
Ντόντε, κάπως έτσι… όμως κάτι κάνουμε…