Νυστάζω, βαριέμαι, κρυώνω.
Αυτό ήταν το τρίπτυχο της σκέψης μου, όταν περίμενα στις 6.30 το πρωί το σχολικό. Μέσα στη νύχτα ακόμη. Λιγοστός κόσμος κυκλοφορούσε. Με το που έστριβα στη γωνία, κάθε μέρα, ερχόταν ένα τσούρμο σκυλιά και με συνόδευε ως την άλλη γωνία, που ήταν η λεωφόρος. Καθόμουν σ’ ένα πεζούλι και περίμενα κι οι σκύλοι έκαναν έναν κύκλο γύρο μου, κάθονταν και με κοιτούσαν, σα να με φύλαγαν. Bodyguards.
Στις τελευταίες τάξεις, είχα αρχίσει να καπνίζω και με το που καθόμουν, άναβα ένα τσιγάρο -με σπίρτα- και θαρρούσα πως με ζέσταινε. Ωραία γεύση είχε ακόμα τότε το τσιγάρο… Καμιά φορά τυχαίνει να μου ξανάρχεται στο στόμα η ανάμνηση από τις πρώτες τζούρες της ζωής μου, σχεδόν ηδονικές, ήταν όλα καινούρια… Φορούσα γαντάκια για το πρωινό κρύο και μ’ ενοχλούσαν. Έβγαζα το ένα γάντι για να απολαμβάνω το τσιγάρο καλύτερα, κι ας έτρεμε το χέρι κάθε φορά που το ‘φερνα στο στόμα.
Στο σχολικό πάντα κοιμόμουν. Πάνω από μια ώρα ήταν η διαδρομή. Στο δρόμο άρχιζε να χαράζει. Όλα τα χρόνια της σχολικής μου ζωής -μα όλα τα χρόνια- έκαναν έργα στην Κηφισίας. Και το σχολικό κολλούσε στην κίνηση, σε ένα απίστευτο μποτιλιάρισμα. Τώρα τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα.
Αν προλάβαινα έκανα κι ένα τσιγαράκι στην τουαλέτα, πριν την πρώτη ώρα. Οι τουαλέτες μύριζαν σαν τεκέδες και στους τοίχους τους έγραφαν στιχάκια. Μας έβριζαν για το κάπνισμα: «Εμείς χέζουμε στα τασάκια σας; Εσείς γιατί καπνίζετε στις τουαλέτες μας;» Παλιοφλώροι του κερατά. Που μου μάθατε να γράφετε και στους τοίχους. Αυτό πρέπει να αποτέλεσε την ύστατη «επαναστατική» κίνηση της ζωής σας.
Κουδούνι, έρχομαι να σας απολαύσω να γλείφετε τώρα τους ψωνισμένους καθηγητές. Χρόνια αργότερα, έμαθα πως σας έκαναν και ιδιαίτερα, ώστε να σας ανεβάζουν τους βαθμούς στην τάξη. Μετρούσε το απολυτήριο, βλέπεις… Κι όλο απορούσα… Μα αφού δεν…; Λαμόγια από την κούνια.
Κι οι μπαμπάδες σας δεν είχαν ποτέ ένα γνωστό επάγγελμα, δικηγόρος, γιατρός, αρχιτέκτονας… Οι απαντήσεις σ’ αυτήν την ερώτηση ήτανε πάντα άκρως αόριστες. Αργότερα έμαθα και γι’ αυτά τα επαγγέλματα. Μεσάζοντες, σύμβουλοι, παράγοντες…
Ξεπετάχτηκαν τότε και ονόματα, έγιναν γνωστά, οι μπαμπάδες έγιναν φίρμες. Δημόσια έργα, τσιμέντα, όπλα, μιράζ, μήντια, ποδοσφαιρικοί πάγκοι. Κι η Εκάλη γέμισε ξαφνικά κόσμο.
Ήταν η περίφημη δεκαετία του ’80…
εμένα ποτέ δεν ήρθε να με πάρει σχολικό
πηγαινα κι ερχόμουνα πάντα κουλουριασμένος στο λαδί τζάκετ μου γιατί το σχολείο ποτέ δεν ειχε θέρμανση
ποτέ δεν μπόρεσα να επισκεφτώ τις τουαλέτες και να δω τα συνθηματά τους γιατί απλά… δεν υπηρχαν τουαλέτες!!!
ομως σπασίκλες και γλυψιματίες υπήρχαν
που η ανατροφή τους δεν τους επέτρεπε να κάνουν παρέα με παιδιά χαμηλοτέρου οικονομικού επιπέδου απ΄αυτούς…
Δυτική Αθήνα 1978-1984
“Νυστάζω, βαριέμαι, κρυώνω” το χειμώνα
“Νυστάζω, βαριέμαι” την άνοιξη
Κάπνισμα, κάπνισμα, κάπνισμα…
Μία από τα ίδια κι εγώ, που δεν πήγαινα σε φλωράδικο σχολείο
αυτή την συζήτηση είχα πριν από λίγο με την μητέρα μου.για το σχολείο βασικά είδαμε στις ειδήσεις με ποιο τρόπο θα αναπληρωθούν οι ώρες και λέγαμε πως έχουν ξεφύγει πια τα παιδία,εσείς κάνατε τσιγάρα αυτα κάνουν πίπες στις τουαλέτες και τις βιντεοσκοπούν κίολας.οι δικές μου αναμνήσεις απο το σχολείο που δεν είναι και μακρυνές,αυτό που θεωρώ το πιο σημαντικό είναι στην β λυκείου λόγω του σεισμού το 99,είχαμε συστεγαστεί με ένα γυμνάσιο και για μοναδική φορά στα σχολικά μου χρόνια ήμουν απογευματινός.πάντα αδιάβαστος κάθε πέμπτη και παρασκευή.
Αχχχχ! Κι εγώ από “φλώρικα” σχολεία πέρασα και το τρίπτυχο δεν το γλύτωσα!
την Κηφισίας την έφαγα στη μάπα 6 χρόνια μετά άλλαξα για πιο “ευγενή” και ραδιενεργά τοπία!
Μα γιατί δεν καπνίζουν πιά στις τουαλέτες;
Τι να απαντήσει κανείς σε προσωπικές αναμνήσεις;
Καλημέρα σε όλους και σας ευχαριστώ για τα σχόλιά σας.
Άπειρες ώρες τής εφηβείας εξαερώθηκαν (και εξαερώνονται) στα μποτιλιαρίσματα τής Κηφισίας…
dodos, δεν πιστεύω να πηγαίναμε και στο ίδιο σχολείο;;