Επιλογή Σελίδας

“Ναρκωτικά”

από | Ιούν 17, 2006 | Σκέψεις

Ήμουν Σαντορίνη. Χρόνια.
Καλοκαίρια πολλά, εφηβικά.
Ήξερα τους πάντες.
Έκανα παρέα με τους πάντες.
Όλοι βέβαια ήταν μεγαλύτεροι,
γιατί πήγα εκεί στα 16.

Στα 18, είμαι σ’ ένα σπίτι και μου προσφέρουν ένα τσιγάρο.
Ευχαριστώ, έχω, απαντώ.
Βρε, δεν είναι τέτοιο τσιγάρο.
Κόκαλο εγώ!
Ρωτάω μετά μια φίλη μου, Αυστραλέζα, ποιοι πίνουν στη Σαντορίνη.
I guess everybody, but you.
Ξανακόκαλο.
Νύχτες ατελείωτες, μαζεμένοι σε σπίτια, έβλεπα ένα τσιγάρο να γυρίζει απ’ τον έναν στον άλλον, χαμπάρι δεν έπαιρνα. Νόμιζα, πως είχαν μείνει από τσιγάρα και τα μοιραζόντουσαν. Τέτοιο βούρλο… Και γενικώς δεν ήμουν. Αλλά αυτό το πράγμα, ούτε που μου περνούσε απ’ το μυαλό. Δεν ξέρω γιατί.
Μετά παρατηρούσα. Πραγματικά έπιναν όλοι!
Και στη μετέπειτα ζωή μου. Πολύς κόσμος. Κάθε είδους κόσμος.
Γι’ αυτό, εκείνα τα ποσοστά περί «ναρκωτικών» και μπούρδες, τ’ ακούω βερεσέ.
Πίνει πάαααρα πολύς κόσμος. Και ειδικά σήμερα τα πιτσιρίκια… Της πουτάνας γίνεται. Μαύρο. Πολύ. Και κόκα οι πιο οικονομημένοι βέβαια, ανέκαθεν.
Σήμερα παίζουν πολύ και τα χάπια. Σαββατοκύριακα, στα clubs, για να χορέψουν κι αυτό είναι. Την υπόλοιπη εβδομάδα καθαροί. Πώς πίναμε εμείς ποτά; Έτσι. Πας σε club, το bar είναι άδειο κι όλοι είναι λιώμα. Πώς γίνεται αυτό άραγε;
Όσοι δεν έχουν ζήσει παρόμοιες καταστάσεις είναι αλλού ξημερωμένοι. Όπως ήμουν κι εγώ τότε. Βλέπουν τα «ναρκωτικά» ως κάτι πολύ μακριά απ’ αυτούς, απ’ τα παιδιά τους, απ’ τους γύρω τους. Μόνο για περιθωριακούς, που κάνουν μπαμ από μακριά.
Τι πλάνη, τι βλακεία… Τι στρουθοκαμηλισμός!

Πάω για μπάνιο. Ραντεβού τη Δευτέρα. Καλό ΣΚ!

6 Σχόλια

  1. Αλεξία Ηλιάδου (synas)

    Α, πριν φύγω να γράψω και ανεκδοτάκι για τον dodo.
    Τρεις φίλοι είναι σ’ ένα χαμάμ και την πίνουν. Σε μια στιγμή λέει ο ένας:
    – Χάλια το stuff, που μας πούλησε ο Νίκος. Πάω να του την πω.
    Φεύγει λοιπόν, πάει κάτω απ’ το σπίτι του Νίκου κι αρχίζει και φωνάζει απ’ το δρόμο:
    – Τι μπουρούχα είν’ αυτή, ρε μαλάκα Νίκο; Πίνουμε-πίνουμε και δεν την ακούμε με τίποτα.
    Βγαίνει ο Νίκος στο παράθυρο, τον κοιτάζει και του απαντάει:
    – Καλά, ρίξε πρώτα κάτι πάνω σου και μου τα λες μετά…

    Απάντηση
  2. dodo

    Καλησπέρα! Ελπίζω να καλοπερνάς στην παραλία και προσοχή στις τσούχτρες- έχει και δίποδες!
    Με τις ευχαριστίες μου για τα ανέκδοτα, μού έγιναν συνήθεια πιά. Οι άλλοι, να μη ζηλεύετε, γιά όλους έίναι!

    Απάντηση
  3. Aphrodite

    Φοβερό ανέκδοτο!
    (-DDDDDDD

    Μια φορά πήρα κλαίγοντας τον τότε κολλητό μου που ήταν στο στρατό, αλλά γερό βύσμα, στο γραφείο του γενικού μαμάω εκεί μέσα, να του κλαφτώ για τον τότε boyfriend, που το προηγούμενο βράδυ στην παρέα, σε ανοιχτό πάρτυ στα Οινόφυτα, γλυτώσαμε τα χάπια (όλοι τα σνομπάριζαν από την παρέα ευτυχώς, να μην είμαι πάλι μόνον εγώ η Μις Ξενερωτίδου!) ΑΛΛΑ έβγαλαν τις τζιβάννες και έγινε το έλα να δεις!

    Γύρισα σχεδόν με τα πόδια, “που καταστρέφεται, που έχει πάρει την κάτω βόλτα”, κλάαααμμα, άσε, το είχα λες και το έριξε στα σκληρά!

    Την ώρα που μιλούσα λοιπόν στον κολλητό μου, και μου έλεγε ότι βασικά αν ήταν σωστός δεν θα έμπλεκε αυτή τη συγκεκριμένη παρέα με μένα, είναι δύο κόσμοι εντελώς διαφορετικοί και ναι, κακό παιδί κτλ, τον ακούω να παίρνει μια βαθειά εισπνοή. Ρωτάω που λες “μα καλά, εσύ δεν το έκοψες?”.

    Και μου απαντά “γιατί, νομίζεις ότι καπνίζω τσιγάρο τόσην ώρα?”…

    Κατάλαβες…
    🙂

    Απάντηση
  4. xenia

    Καλησπέρα,
    αρχικά να σ’ ευχαριστήσω πολύ για τα “συγχαρητήρια” που μου έδωσες στο blog του aggelos-x-aggelos. Thanks, thanks, thanks, once again!!!

    Έπειτα, η πρώτη σκέψη που μου γεννήθηκε (πέρα από το πραγματικά δυσάρεστο και επικίνδυνο του πράγματος των ναρκωτικών)…: Το σημερινό σχεδόν παράλληλο ξετύλιγμα δύο ιστοριών (δικό σου και της aphrodite) διαμετρικά αντίθετων -χαρά vs λύπη, ξεγνοιασιά vs επικινδυνότητα, κωμωδία vs τραγωδία- ωστόσο διαδραματιζόμενων στον ίδιο χώρο-τόπο-μέρος… Κάτι περίπου σαν το πώς ένα ίδιο γεγονός μπορεί να προκαλέσει ταυτόχρονα σε κάποιους θλίψη και σε κάποιους άλλους χαρά. Όσο γέλασα πριν με την ιστορία της aphrodite και συνέδεσα την Σαντορίνη με μια ιστορία πραγματικά αστεία όσο και ξέγνοιαστη, σχεδόν “σχολική” (διακοπές, ξεγνοιασιά κτλ), τόσο σοβάρεψα (απότομα σοβάρεψα) με τούτη εδώ τώρα. Πόσο σχετικά είναι, αλήθεια, όλα…

    Την καλησπέρα μου. Και καλό υπόλοιπο σαββατοκύριακου!

    Ξ.

    Απάντηση
  5. Αλεξία Ηλιάδου (synas)

    Με ‘γεια το avatar, dodos! Η κοκαλωμένη σκια της γάτας! Εμένα, που μου το έβγαλαν ιταλική σημαία;;

    Αφροδίτη, ωραίος ο κολλητός, συνεπέστατος σε λόγια-πράξεις!

    Ξένια μου, όλα μέσα στη ζωή είναι. Κακό είναι να κάνουμε, σα να μην υπάρχουν…

    Απάντηση
  6. andy dufresne

    Κάτω οι χουντικοί φασίστες.
    Ζήτω οι φουντικοί χασίστες!

    Απάντηση

Υποβάλετε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Ο θυμός μπορεί να ελεγχθεί

Ο θυμός μπορεί να ελεγχθεί

Ο κατευνασμός της εσωτερικής σου πάλης, όταν θυμώνεις, η θυσία της παρορμητικότητάς σου, να μην εκφράσεις την οργή, την αρνητικότητά σου, ούτε με χαστούκι, ούτε με βλέμμα, ούτε με λόγια υποτιμητικά, να μην δεις τον άλλο ως εχθρό, αλλά πιθανώς κάποιες φορές και με...

Μια παράξενη πλάνη

Μια παράξενη πλάνη

Η ομορφιά περνά μέσα απ’ το χρόνο αγνοώντας τις παρεμβάσεις του. Η ομορφιά δεν φέρει καρπούς, ούτε αναπαράγει τον εαυτό της. Είναι αιώνια.

Αυτό που μετράει είναι η οπτική σου

Αυτό που μετράει είναι η οπτική σου

Όλοι επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια στους αιώνες των αιώνων. Αυτό που μετράει είναι η οπτική σου και ο τρόπος που τα παρουσιάζεις.

Πήγε όντως το 2020 χαμένο;

Πήγε όντως το 2020 χαμένο;

Για μένα και για πολλούς άλλους, το 2020 υπήρξε ιδιαιτέρως δημιουργικό. Όταν σου χαλάνε την καθημερινότητα, μπορείς να κάνεις πολλά άλλα.

Subscribe to Our Newsletter

Daily Inspirational Thoughts in your Inbox!

Pin It on Pinterest