Ήταν πάντα ξένη. «Ούτε ψάρι, ούτε κρέας», συνήθιζε να λέει. Ζούσε μια ζωή αλλόκοτη. Για τους γύρω της τερατώδη. Όλοι ακόμα αναρωτιούνται, πώς επέζησε από ‘κείνη την εποχή. Την τόσο μακρινή πια… Κι όμως… εκείνα τα χρόνια του πλήρους χασίματος τής έδωσαν πίσω την εμπιστοσύνη στον άνθρωπο, που της είχαν κλέψει κανα-δυο χρόνια πριν τα παιδιά της καλής κοινωνίας.
Κοριτσάκι ακόμα -ήταν, δεν ήταν στα 17- τριγύρναγε τις νύχτες στα Εξάρχεια μ’ ένα πεντακοσάρικο στην τσέπη. Καθόταν στη μπάρα μονάχη, έπινε φθηνά ποτά κι αναβόσβηνε τσιγάρα. Μιλούσε με όλους, χόρευε νωχελικά πάνω στο ετοιμόρροπο σκαμπό της κι έπαιρνε πάντα τα κλειδιά από τα μαγαζιά, σιγοτραγουδώντας και τρικλίζοντας πάνω στα ψηλοτάκουνά της…
Ξημερωνόταν με αγνώστους, πότε στα πατσατζίδικα της Αθηνάς, πότε σε κάτι περίεργα loft-παλιές βιοτεχνίες, πότε ξαπλωμένη στα παγκάκια της πλατείας… Ένα πρωί ξύπνησε μέσα σ’ ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι υπό κατάληψη, περιτριγυρισμένη από ζάκια. Ένας βάραγε την στιγμή που άνοιξε τα μάτια της, σ’ ένα χέρι μπλαβιασμένο και πληγωμένο από πάνω ως κάτω. Εκείνη τη μέρα ξέρασε στη βρώμικη τουαλέτα, κάτι που δεν της συνέβαινε συχνά. Είχε γερό στομάχι…
Δεν θυμάται πια τις φάτσες όλων αυτών των ανθρώπων. Θυμάται μόνο κάτι γραπτά… Κουβαλούσε πάντα μαζί της την τσάντα του σχολείου. Μια ανοιχτόχρωμη, δερμάτινη από ‘κείνο το δέρμα που έφτιαχναν τα σανδάλια στο Μοναστηράκι. Εκείνο που για πάντα κουβαλάει πάνω του τη μυρωδιά του ζώου που σφάξανε για να το φτιάξουν. Όλη της η περιουσία εκεί μέσα: τα βιβλία της, τσιγάρα και χαρτάκια διαφόρων ειδών, από κόλλες τετραδίου έως χαρτοπετσέτες όπου έγραφε πάνω τις μεθυσμένες της σκέψεις.
Ακόμα έχει και ξαναδιαβάζει εκείνο το μπιλιετάκι, που της είχε χώσει μες στην τσάντα ένας «φιλαράκος», ο θηλυπρεπής ξανθοβαμμένος που την κουβάλησε ως το παλιό σπίτι: «Είσαι ο γαλάζιος μου άγγελος»… Ανέκαθεν τραβούσε πάνω της παράξενα όντα, ερμαφρόδιτα, που διατίθονταν να εγκαταλείψουν τα παλιά τους χούγια για πάρτη της. Πόσες φορές είχε ακούσει εκείνο το «Άλλαξα»!
«Δεν είμαι εγώ αυτή που θα σε σώσει, γλυκέ μου…»
Δεν άφηνε να την πολυαγγίζουν… Ξενοκοιμόταν μπρούμυτα, με τα χέρια να κρύβουν επιμελώς τα υπερανεπτυγμένα της στήθη να μην ξεχειλίζουν δεξιά-αριστερά και προκαλούν. Κανένας δεν την πείραξε δίχως τη θέλησή της, κανένας δεν της έριξε «πράγματα» μες στο ποτό. Όλα εκείνα τα λεγόμενα αποβράσματα της κοινωνίας -που ποτέ βέβαια δεν την είδαν και ως δικιά τους- τη σέβονταν με έναν τρόπο που δεν διέκρινε συχνά στα μάτια των «καλών παιδιών». Την πρόσεχαν σαν τη μικρή μασκότ του ναυαγισμένου τους κόσμου…
Και κάθε πρωί, νωρίς-νωρίς, τη συνόδευαν μ’ ένα μαστουρωμένο χαμόγελο στα χείλη ως την πλατεία να πάρει το λεωφορείο της. Προς τα πάνω… Να πάει να κοιμηθεί στις ευρύχωρες τουαλέτες του high σχολείου της. «Chao bambina…», της έγνεφαν, καθώς απομακρυνόταν αργά προς τον άλλο της κόσμο. «Τα λέμε ξανά το βράδυ…»
Παράλληλες ιστορίες…
αυτή κι εγώ.
Μόνο που εμένα με περιστοίχιζαν και θάνατοι αγαπημένων φιλων…
Είναι περίεργο πώς άνθρωποι οι οποίοι δεν σέβονται τον ίδιο τους τον εαυτό, μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις ξανά εμπιστοσύνη. Και πώς ΔΕΝ προσπαθούν να σε τραβήξουν στον κόσμο τους -αντίθετα με το τι πιστεύεται-. Πάντα εξαρτάται από σένα σε ποιον κόσμο θα διαλέξεις να ζήσεις.
Απ τα καλυτερα της μπλοκοσφαιρας!
Ευγεε!
Αν και εξαρτάται πάντοτε από τις προσωπικές εμπειρίες του καθενός όπως λέει κι η 3pad, θα συμφωνήσω μαζί σου. Με τον τίτλο κυρίως.
Καθώς και με το ότι τα μαθήματα που παίρνεις απο τέτοια “κακά” παιδιά είναι πιο χρήσιμα από αυτά των παιδιών της καλής κοινωνίας…
Έκπτωτος άγγελος λοιπόν…?
Ή λαθρεπιβάτης “αλλού”…?
Καλές εξερευνήσεις…
Γιατί ότι λάμπει δεν είναι χρυσός και ότι δείχνει μαύρο καμμιά φορά φωτίζει την ψυχή…
Y.Γ. επέστρεψες δριμύτερη βλέπω…
έχεις παρελθόν βλέπω…:)
Και μη μου πεις πως το τρίτο πρόσωπο δεν ισοδυναμεί με το πρώτο στην αφήγησή σου….
Τι σπούδασες είπαμε;…
Καλοπροαίρετα πάντα,
Γιάννης
Κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται με μία φλόγα μέσα τους να καίει. Να τους καίει. Και καίγονται σε όλη τους τη ζωή. Περπατάνε και καίγονται. Είναι χαμίνια και καταραμένοι. Θα τ’ ανεχθούν ότι και αν τους προσάψεις.
Εκτός από ένα: Ότι δεν σέβονται τον εαυτό τους. Αυτοί είναι.
vromios, ε… μη νομίζεις… συμβαίνουν αυτά…
3 pad, απ’ τους “αποτυχημένους” παίρνεις τα πολυτιμότερα μαθήματα ζωής.
candy’s τετραδιάκι, σ’ ευχαριστώ πολύ. Αν και είναι μια απλή μονοκόμματη διήγηση. Καλώς ήλθες.
ladybug, απ’ τα παιδιά της καλής κοινωνίας παίρνεις συνήθως τ’ αρχίδια σου… άντε και κανα φράγκο… 🙂
nav, λαθρεπιβάτης… πάντα και παντού.
kyriaz, δεν ξέρω αν το 3ο πρόσωπο ισοδυναμεί με το 1ο. Ξέχασα… Και τι σπούδασα… αυτό κι αν το ξέχασα!
Άγγελε, “Δεν σέβονται τον εαυτό τους”… Δεν ξέρω, τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Δεν σέβονται το σώμα τους, την υγεία τους και δεν σέβονται σίγουρα την εικόνα τους. Ίσως σέβονται όμως περισσότερο από άλλους αυτό που μέσα τους είναι. Αυτό το μυστήριο, το αντιφατικό, που δεν προσπαθούν κόβοντας και ράβοντας να το φέρουν στα μέτρα του κόσμου.
synas …
vromios, τι; Κάτι κακό μου μυρίζει αυτό το “synas…” 🙂
Καταπληκτικο ποστ.
Αυτο …τιποτα αλλο.
Μέσα στην υπερβολή, μέσα στην ομίχλη της νύχτας και της πτώσης, υπάρχουν διαμάντια… Δεν είναι προνόμιο των καθώς πρέπει η ηθική, ούτε η ηθική μετριέται με βάση ποιος είναι καλύτερος μικροαστός… Να μην κλείνουμε ποτέ τα μάτια της καρδιάς μας…. Υπέροχο κείμενο, υπέροχη μασκώτ ναυαγισμένου κόσμου…
Νομίζω ότι συμφωνούμε απόλυτα!
🙂
@synas
Δυναμική η επάνοδος..
και όποιος αντέξει:-))
Αν και αλλού και με μια φρι σύνδεση της κακιάς ώρας, χαίρομαι νά διαβάζω τέτοια κείμενα.Κι ας είναι τριτοπρόσωπα κι ας είναι για τους άλλους, έχει καμία σημασία;
απλώς διάβασα την ιστορία που με παρέπεμψες και έμεινα άφωνος… όπως σου έχω ξαναπεί εκπλήσομαι διαρκώς εδώ μέσα
εκπληκτικό!
αυτό για το ποστ
δεν μπορώ να πω απ τα καλύτερά σου,στα δικά σου ποστ δεν μπορώ να κάνω διακρίσεις
μου αρέσουν υπερβολικά όλα και το ξέρεις..
αλλά… (πάντα υπάρχει ένα αλλά)..
γιατί τους λέμε/λένε όπως θες πες το είτε εδώ στα σχόλια/μπλογκόσφαιρα,είτε στον πραγματικό κόσμο “αποτυχημένους” ;;;
φιλιά synaκι
Προτιμώ να μη βάζω τους ανθρώπους σε κατηγορίες, αλλά να τους ψυχανεμίζομαι ως οντότητες.
Υπάρχουν άνθρωποι που μας ταιριάζουν κι έχουν κάτι να μας πουν ή να μας συγκινήσουν σε όλο το φάσμα της κοινωνίας.
το κορίτσι που δεν ανήκε πουθενα… Lola…
από τα καλύτερα.
zero, τι να πω; Ευχαριστώ πολύ!
adaeus, οι «καθώς πρέπει» δε νοιάζονται για την ηθική με την έννοια που τη χρησιμοποιείς εσύ. Αλλιώς θα λέγονταν «καθώς είναι». Νοιάζονται για την επίφαση της ηθικής.
Άγγελε, ναι… απλή επιβεβαίωση των λεγόμενών σου έκανα.
σπίθα, δεν πυροβόλησα πια και κανέναν!
dora, 🙂 Όχι… δεν έχει καμία, μα καμία σημασία.
vromios, α, ΟΚ… γιατί τρόμαξα λίγο… 🙂
alkyoni, γιατί αποτυχημένοι θεωρούνται. Η κοινωνία μας κρίνει αποκλειστικά εκ του πρακτικού αποτελέσματος.
pussy, κάθε άνθρωπος κι ένα μικρό σύμπαν…
dawk, που-θε-νά…
βρε, ποιές μού θυμίζει, ποιές μού θυμίζει;…
dawk, όλοι ξέρουν… Αναρωτιέμαι, αν ποτέ κανείς μιλά για κάποιον άλλον… Όπως στα όνειρα, όλοι είμαστε πάντα εμείς οι ίδιοι…
@synas
Καλό θα έκανες….και να πυροβολούσες μερικούς.