Στα όνειρα βλέπουμε σύμβολα. Τον κόσμο κωδικοποιημένο.
Όλα έχουν εξηγηθεί. Τάχα. Κι όλα είναι προσωπικά, ατομικά.
Όμως εγώ καμιά φορά διαβάζω. Και βρίσκω τις εικόνες μου δοσμένες από άλλους.
Τις βρίσκω σε μύθους προαιώνιους, τις βρίσκω σε ποιήματα, σε ζωγραφιές, ή ακόμα και σε επιστημονικές αλήθειες, που ποτέ δεν είχα ξανακούσει ως την ώρα του ονείρου.
Την αίσθηση αυτή την είχα από μικρή. Με τα χρόνια δυναμώνει.
Δεν ξέρουμε μονάχα όσα έχουμε μάθει. Ξέρουμε κι άλλα.
Ίσως να έχουμε όλην την γνώση του σύμπαντος γραμμένη στα κύτταρά μας.
Ίσως να είμαστε ένα μικρό, ολοκληρωμένο σύμπαν ο κάθε ένας από ‘μάς.
Και δεν το λέω ποιητικά. Το λέω κυριολεκτικά.
Εξάλλου σε ηλικία, που η υποψία τούτη είχε πια μέσα μου εδραιωθεί, διάβασα και για τα fractals. Τώρα πια είμαι σχεδόν πεπεισμένη γι’ αυτήν τη θεωρία και θέλω να τη μοιραστώ…
Και να τη συζητήσω…
Υ.Γ. Για όποιον τυχόν δεν έχει ξανακούσει για τα fractals, αντιγράφω την πρώτη παράγραφο από τη Wikipedia:
Με τον διεθνή όρο φράκταλ (fractal, ελλ. μορφοκλασματικό σύνολο) στα Μαθηματικά, τη Φυσική αλλά και σε πολλές επιστήμες ονομάζεται ένα γεωμετρικό σχήμα που επαναλαμβάνεται αυτούσιο σε άπειρο βαθμό μεγέθυνσης, κι έτσι συχνά αναφέρεται σαν “απείρως περίπλοκο”. Το φράκταλ παρουσιάζεται ως “μαγική εικόνα” που όσες φορές και να μεγεθυνθεί οποιοδήποτε τμήμα του θα συνεχίζει να παρουσιάζει ένα εξίσου περίπλοκο σχέδιο με μερική ή ολική επανάληψη του αρχικού.
Υ.Γ. 2
Τρεις φίλοι εμπνεύστηκαν από τα fractals, ο καθένας με τον τρόπο του.
Δεν είναι υπέροχο;
le-codex-de-constantin-xenakis (dawkinson)
Τα παράθυρα (doratsirka)
Θεωρία του χάους (zero)
Καταπληκτικό θέμα.
Θα παρακολουθήσω με μεγάλο ενδιαφέρον τη σχετική συζήτηση, την οποία την αφήνω για πιο ορθολογιστικά πνεύματα απ’ ό,τι το δικό μου.
Είναι παντού.
Μια νιφάδα χιονιού, ένα δέντρο, κτλ κτλ
Ας δούμε τι μπορούμε να πούμε για την βαριά θεωρία χάους…
[θα επανέλθω…ελπίζω]
αχμ…που το είδα, που το διάβασα…για το επαναλαμβανόμενο μοτίβο της σπείρας. Δώστε μια χείρα βοηθείας γιατί αυτό μου φαίνεται ιδιαίτερα γνωστό. Ανάθεμα τη ζέστη μου και την κούρασή μου!
Μου αρέσει πολύ το The Windmills of Your Mind (μουσική και στίχοι, για τον τρόπο που θυμόμαστε):
Like a circle in a spiral
Like a wheel within a wheel
Never ending or beginning,
On an ever spinning wheel
As the images unwind
Like the circle that you find
In the windmills of your mind
Pictures hanging in a hallway
And the fragment of this song
Half remembered names and faces
But to whom do they belong
When you knew that it was over
Were you suddenly aware
That the autumn leaves were turning
To the color of her hair
Το φαινόμενο του ατέρμονος κοχλία, μουσικά περιγεγραμμένο, γενικά:
Ολα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν…
Και ειδικά (κατά τόπον):
Περνά ο καιρός και χάνεται,
τίποτα δεν αλλάζει,
πάντα στην ίδια ανάμνηση
ο νους κατασταλάζει.
Υ.Γ. Αθανασία, τίνος συγκροτήματος τραγούδι είναι αυτό; (ωραίοι στίχοι)
3 pad, για να δούμε…
par…aloge, περιμένω…
doratsirka, η σπείρα είναι το αγαπημένο μου σχήμα… Θεωρώ, πως είναι το σχήμα της ζωής & της εξέλιξης για την ακρίβεια…
athanasia, κι εμένα μ’ αρέσει αυτό το κομμάτι.
giasafox, αυτό το τραγούδι, που αναφέρει η Αθανασία, ήταν το μουσικό θέμα της ταινίας “Υπόθεση Τόμας Κράουν”. Η πρώτη εκτέλεση -και η καλύτερη κατά τη γνώμη μου- έγινε από έναν άγνωστο τραγουδιστή. Μετά το είπαν πάααρα πολλοί, μεταξύ των οποίων και ο Στινγκ. Το έχω ξαναβάλει σε παλαιότερο ποστ, γι’ αυτο και δεν το βάζω τώρα.
Όσο για το σχόλιό σου, ναι… έτσι είναι. Όμως είμαστε όλοι αντίγραφα του όλου;
@Giasafox
Το The Windmills of Your Mind είναι το τραγούδι των τίτλων από την ταινία The Thomas Crown Affair (Steve McQueen-Faye Dunaway)- μουσική Michel Legrand. Υπάρχει το οriginal soundtrack.
Δεν θυμάμαι ποιός τραγουδά στην ταινία, αλλά είναι -για μένα- η ωραιότερη εκτέλεση, μη “συναισθηματική”, στακάτη και κάπως “αγχώδης”.
Το έχει πει και η Alison Moyet – καλή αλλά πιό “συναισθηματική” απ’ όσο θα ήθελα, το έχει πει και η Kiri Te Kanawa – θεϊκή φωνή, αλλά η εκτέλεση είναι, κατά τη γνώμη μου, πολύ “τεχνική” γι’ αυτό το τραγούδι.
Τη θεωρία της ανάμνησης – της ‘ξεχασμένης’ γνώσης που ξυπνά και αναδύεται με την αρμόζουσα μαιευτική δεινότητα, ακόμα και στον τελευταίο σκλάβο – ξεδιπλώνει κι ο Πλάτων στον διάλογο ‘Μένων’.
τέλειο.
ναι. το πιστεύω. είμαι εσύ και είσαι εγώ και είμαστε φράκταλς μιας μεγαλύτερης συνειδητότητας. όπως τα ορατά μοτίβα και η δομή της επαναλαμβανόμενης λογικής στη φύση, πιστεύω ακράδαντα ότι η ίδια επαναλαμβανόμενη λιγική ισχύει και σε άλλα επίπεδα, ενεργειακά και μη ορατα.(όχι δεν έχω πάρει τίποτα ακόμα. δεν πίνω το απόγευμα)
Synas και Αθανασία ευχαριστώ.
Θα το ψάξω.
Οσο για το θέμα των fractals, “πάντα επανάληψης γεννήματα εισίν”: από τη διπλή έλικα του DNA, ως την κίνηση των πλανητών ενός ηλιακού συστήματος.
Επανάληψη και μάλιστα με συγκεκριμένη περίοδο στις πιο πολλές φορες.
Στη φύση τα περισσότερα σχήματα προκύπτουν από την επανάληψη σε διαφορετικές κλίμακες και γωνίες του ίδιου βασικού σχήματος (fractals), δηλαδή επανάληψη επαναλαμβανόμενων αλληλουχιών.
Νομίζω ότι η έννοια του οικοδομήματος (ιδεολογικού, υλικού, κτλ.) συνδέεται άμεσα με την έννοια των fractals.
απο τις αγαπημενες μου λεξεις.
athanasia, συμφωνούμε και στην επιλογή της καλύτερης εκτέλεσης, ε; Ναι… είναι αυτή η αρχή ιδίως, η ασθματική… η “αγχώδης”…
gerasime, είδα χθες στο όνειρό μου για κάτι, που υποτίθεται, πως είχα ξεχάσει… Κάτι που δεν επιτρεπόταν -λέει- να έχω ξεχάσει, κι όμως… Ξεχνάμε τόσα πολλά… Είμαστε όμως μάλλον έτσι φτιαγμένοι. Ίσως σε κάτι να χρησιμεύει αυτό…
dawk, μάλλον κάποιος εξελιγμένος νους έβγαλε εκείνο το “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση”, μόνο που τό ‘κανε μετά θρησκεία…
giasafox, αυτά τα μαθηματικο-μουσικά μυαλά πάντα με γοήτευαν… Ξέρουν τόσα, κι όλα τα κάνουν να φαίνονται απλά… Σα να είναι αυτονόητα… Σα να ξέρουν μέσα τους τα πράγματα μ’ εναν τρόπο ενορατικό… Και το σημαντικότερο απ’ την άλλη; Τα βασικά όντως τα ξέρουν. Τα έχουν διδαχθεί, τα έχουν ενσωματώσει στον τρόπο σκέψης τους. Δεν τα κατεβάζουν απ’ την κούτρα τους…
fuzzy, εσύ είσαι κρυφή αξία…
kalio arga para pote, twra anakalypsate ta fractals?
“Εξάλλου σε ηλικία, που η υποψία τούτη είχε πια μέσα μου εδραιωθεί, διάβασα και για τα fractals”.
Ανώνυμο, πάντως δεν προσεγγίζουν έτσι επιθετικά τους καθυστερημένους…
Τώρα που το θυμήθηκα: νομίζω υπάρχει και ένας κλάδος των μαθηματικών, η τοπογραφία, όπου σχήματα που θεωρούνται πολύ διαφορετικά μεταξύ τους στην ευκλείδια γεωμετρία (όπως πχ ο κύκλος και το τετράγωνο) θεωρούνται απλά διαφορετικές μορφές ενός και του αυτού σχήματος.
Τελικά αν το αλτσχάϊμέρ μου κρύφτηκε για λίγο στη σκιά της μνήμης ίσως και να ήταν στο “π” του Αρονόφσκι(?)…
Windmills of Your Mind.
Dusty Springfield.
ζερο.
Είμαστε.
Αα …ξεχασα…
Καταπληκτικο ποστ!
ζερο.
gerasimos, μήπως εννοείς τοπολογία;
doratsirka, μου άρεσε αυτή η ταινία πολύ.
zero, thanks a lot! Περιμένω με αγωνία το δικό σου ποστ για το θέμα.
mariosp, ναι, είμαστε… παράλληλα σύμπαντα…
κι εγώ πιστεύω πως έχουμε όλη τη γνώση μέσα μας σαν βασικό υλικό, αλλά η εφαρμογή είναι διαφορετική στον καθένα.
κανένα μπισκοτάκι της μαμάς δεν είναι το ίδιο 🙂
(βιομηχανοποιημένα μπισκοτάκια αποκλείονται!)
χμμ.. το παράλληλα σύμπαντα με καλύπτει :))
synas υπήρξε η σκέψη σου η έμπνευσή μου για το σημερινό μου ποστ. Ελπίζω να μου επιτρέπεις να στο αφιερώσω.
Τοπολογία, ναι.
synas σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, μάλλον τα παραλέτε.
😀
κοκκινήστε με παρακαλώ και αμ σορρυ φορ δε ντιλει 🙂
δυσκολο θεμα,ενδιαφερων ομως…
mary, σωστά… τα υλικά όμως είναι ίδια.
doratsirka, σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ. Το είχα διαβάσει ήδη! Είναι υπέροχο.
gerasime, ναι…
giasafox, μπορεί ναι, μπορεί και όχι…
elen, έτοιμη!
onomatodosia, η επιστήμη είναι εν γένει δύσκολη και ενδιαφέρουσα… Το ίδιο κι η φιλοσοφία.
Κι εγώ πιστεύω πως είμαστε.
Πολύ ωραίο ποστ, πολύ ενδιαφέρον θέμα.
Αν μπορείς κράτα με ενήμερο…Νόμιζα ότι ήταν τρελή μου ιδέα…
ladybug, σ’ ευχαριστώ.
axenbax, μόλις λάβω οποιαδήποτε καινούρια πληροφορία επί του θέματος, θα σε ειδοποιήσω!