Πόσο μίσος μπορεί να γεννηθεί ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, που κάποτε αγαπήθηκαν;
Πώς γίνεται αυτό;
Δεν είναι το πάθος… μην μου μιλήσετε για πάθος…
Έχω δει το μίσος να φυτρώνει μέσα στην πιο παγωμένη ατμόσφαιρα του κόσμου.
Μέσα στην πλήρη αδιαφορία και την άκρα σιωπή.
Το έχω δει να φουντώνει μέσα στην τρέλα της αδιέξοδης καθημερινότητας.
Μέσα σε εκκωφαντικές φασαρίες, παιδιάστικες αντιζηλίες και γελοίες αντιπαραθέσεις.
Το έχω δει να βγάζει ρίζες μέσα στις καρδιές όσων έχουν πράγματα να μοιράσουν και δεν ξέρουν, πώς να το κάνουν. Γιατί πάντα όλοι είμαστε αδικημένοι.
Το έχω δει να ξεσπάει ανάμεσα σε παλιούς φίλους για μια γυναίκα, για μια σταδιοδρομία, γιατί η τύχη στάθηκε ευνοϊκή μονάχα για τον έναν.
Το έχω δει στα μάτια του περιφρονημένου, το έχω δει και στα μάτια του καταπιεσμένου.
Το έχω δει στις ανελέητες πράξεις του απατημένου και του εξαπατημένου.
Το έχω δει στις σκοτεινές αντιδράσεις του μελλοθάνατου απέναντι στον ζωντανό.
Το έχω δει παντού… και όχι, δεν είναι πάθος… γιατί το πάθος σβήνει…
Το μίσος γεννιέται, όταν δεν υπάρχει πια θέση για τίποτα άλλο. Όταν νοιώθεις, ότι σου έχουν πάρει τα πάντα και σ’ έχουν αφήσει γυμνό κι απελπισμένο.
Ναι… η απελπισία γεννάει το μίσος… Όταν δεν μπορείς πια να το παλέψεις…
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να σε κάνουν να νιώθεις αδύναμος κι ανήμπορος.
Η εύκολη λύση είναι να μισήσεις όποιον σου προκάλεσε αυτά τα συναισθήματα.
Η δύσκολη είναι να ψάξεις μέσα σου και να το παλέψεις, χωρίς να ρίχνεις ευθύνες στους άλλους, κάτι που είναι πολύ βολικό.
καλημέρα,
διαβάζοντας σε, ένοιωθα πως συνδέεις το μίσος με την ακινησία.
Την ακινησία του ανθρώπινου πείσματος που απαιτεί την κατακράτος δικαίωση, αποδοχή, αναγνώριση, συναίσθηση και αρνήται καθε άλλη διαπραγμάτευση με τον άλλον ανθρωπο. Μοιάζει το μίσος να γεννιέται απ’την αδυναμία χώνεψης του αλλοιώτικου, της διαφοράς-αδυναμίας του άλλου ( που όμως ό εαυτός μας φαίνεται να την ζεί ως μόνο ηθελημένη και κακοπροαίρετη) σε κρίσιμες στιγμές όπου η ψυχή μας χρειάζεται καθολική αναγνώριση ή στήριξη. Μ’άλλα λόγια μίσεις κάποιον όταν αισθάνεσαι να προδίδει αυτό που πίστεψες ότι μπορεί να σου δώσει για να’σαι ψυχικά ατριμελής? Όταν σ’αφήνει συνειδητά ή ασυνείδητα μόνο σου να τα βγάλεις πέρα με τον εαυτό σου με τις σκοτεινές πλευρές του εκεί που σ’είχε μάθει να βάζει πλάτη κι αυτός? Όταν νοιώθεις ότι η στάση του εκεί που πίστευες ότι μπορεί να σε οδηγήσει στην ικανοποίηση του πλήρους σε οδηγεί πιά σε κατα μέτωπο σύγκρουση με τις χαράδρες που κουβαλάς βαθειά μέσα σου?
Σ’αυτή την περίπτωση νομίζω πως η ένταση του μίσους είναι ανάλογη με την απελπισία της προδοσίας. Ποιός προδίδει όμως δεν είμαι σίγουρη πως μπορώ ν’απαντήσω. Προδίδει αυτός που με άφησε να πιστέψω ή εγώ που αφέθηκα να πιστεύω ότι ένας άνθρωπος/μια σχέση/μια κοινωνία μπορεί -αρκεί να το θέλει και να με θέλει- να γίνεται η εικόνα και η ομοίωση των επιθυμιών μου. Μισώ αυτό/ν που με αφήνει μόνο κι αβοήθητο με τον εαυτό μου όταν εγώ δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα με ότι είμαι με ότι έχω…
θα συμφωνήσω με την ladybug το μίσος είναι η εύκολη λύση για τους δειλούς.
Είναι πράγματι τρομερό… Το βλέπω τώρα σ’ ένα φιλικό μου ζευγάρι, που χωρίζουν. Μέχρι πριν λίγους μήνες ήταν όλο σαλιαρίσματα κι αγάπες, και τώρα… Μίσος κανονικό. Από την πλευρά του άντρα. Του απατημένου. Που ξέρει πως ό,τι και να κάνει, η γυναίκα του δεν τον θέλει πια. Είναι ακριβώς αυτό που λες στην τελευταία παράγραφο…
Είναι τρομερό συναίσθημα το μίσος. Δεν θέλω να το νοιώθω, κι’αν το νοιώσω είναι για λίγες στιγμές μοναχά. Την θέση του παίρνει μετά η απόλυτη αδιαφορία. Μα εντελώς μιλάμε!
Καλή σου μέρα. :))
Το μισος φυτρωνει εκει που λειπει ο σπορος της αγαπης.
Φωλιαζει ευκολα και ξεριζωνει δυσκολα.
Δεν μπορω να μισησω…
Για την αγάπη έχουμε τίποτα καλό;
Μπορεί να είναι, όπως λες, η απελπισία που γεννά το μίσος- το ίδιο όμως δεν νομίζω να γεννά τίποτε…
ladybug,
Η δύσκολη λύση είναι να ψάξεις μέσα σου…
Aυτό ισχύει για όλα τα συναισθήματα… θετικά κι αρνητικά…
cyberlaika, έτσι είναι… Όταν βασίζεις τις ελπίδες σου έξω από ‘σένα, εύκολα καταρρέει ολόκληρο το οικοδόμημα…
Καλώς ήλθες, elena! Γι’ αυτούς που πτοούνται εύκολα, θα έλεγα… Βλάκες τους ονόμαζε ο Ηράκλειτος.
3 pad, στις ερωτικές σχέσεις είναι ποιος θα την κάνει πρώτος… Νομίζω, πως τελικά σπανίως ο έρωτας μετατρέπεται σε αγάπη. Σε εξάρτηση ίσως, σε ανάγκη, σε συνήθεια… και συχνότατα σε μίσος. Γάμησέ τα…
ellinida, νομίζω, πως -όπως με αφήνεις να αντιληφθώ και για εσένα- καλύτερα είναι τα συναισθήματα να τα ορίζει η σκέψη… Αν και πάντα θα βρεθεί κάποιος να σε κατηγορήσει ακόμα και γι’ αυτό. Λες και πρέπει να αφηνόμαστε να μας σέρνουν τα συναισθήματα στον πρωτόγονο κόσμο τους.
akis, πολλοί υποστηρίζουν, πως το μίσος βρίσκεται πολύ κοντά στην αγάπη… ότι θέλει μόνο ένα τσακ… Μάλλον δεν ξέρουν να ξεχωρίζουν την αγάπη, τον έρωτα, το πάθος, το ψέμα, την οργή, το μίσος…
sigmataf, όλο για την αγάπη γράφω… Αυτές τις μέρες έχουμε ξεμείνει… Διέρηξαν την αποθήκη.
dodos, όχι απλώς δεν γεννά τίποτα… σκοτώνει τα πάντα…
Γνώμη μου είναι ότι το μίσος το γενάει η ζήλια.
chris, εγώ ζηλεύω π.χ. τον άντρα… παθολογικά… Αλλά δεν τον μισώ. Τον λατρεύω.
Μπορεί να τσαντιστείς με κάποιον πολύ, ενίοτε μπορεί να θέλεις και να τον εκδικηθείς, αλλά δεν τον μισείς, δεν εύχεσαι να παρακολουθήσεις τον απαγχωνισμό του στην πλατεία της περιοχής σου εν μέσω γνωστών κι αγνώστων.
Το μίσος είναι πολύ έντονο και ακραίο συναίσθημα. Για να μισήσεις κάποιον, πρέπει να σε εξωθήσει στα όριά σου, με λίγα λόγια: να σε απελπίσει. Αυτοί που μισούν εύκολα, έχουν απλά στενά όρια, είναι στην ουσία ψυχολογικά ανερμάτιστοι. Ή ανισόρροποι.
“Για να μισήσεις κάποιον, πρέπει να σε εξωθήσει στα όριά σου, με λίγα λόγια: να σε απελπίσει. Αυτοί που μισούν εύκολα, έχουν απλά στενά όρια, είναι στην ουσία ψυχολογικά ανερμάτιστοι. Ή ανισόρροποι.”
Μήπως αυτό να το ξανασκεφτόσουν λίγο;
Ποιός καθορίζει ποιά είναι τα “όρια” του κάθε ανθρώπου;
Δεν έχω μισήσει ακόμη νομίζω κανέναν,θα το χα καταλάβει πιστεύω,αλλά αυτό που λες να σε απελπίσει κάποιος,έρχεται σε τρομερή αντίθεση.
Αν δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο παρά να σ απελπίσει,ας φύγει,ή ας φύγεις εσύ/εγώ ο οποιοσδήποτε…
Μέτρα όμως πόσοι δεν φεύγουν!
Μένουν ελπίζοντας πως κάποτε θα σταματήσει αυτό το οδήγημα στην απελπισία…
τί άλλο να πω;
καλημέρα
άραγε το μίσος να βγαίνει από το μισό; να’χει σχέση με τον μισό εαυτό μας, όταν όλο το καλό χάνεται μέσα μας και μένει μόνο το κακό; ..υπάρχει πάντα κι ο άλλος μισός εαυτός, no?
καλημέρα 🙂
Θα συμφωνήσω με τη Mary.
Καλημερούδια :))
alkyoni, δεν είπα να κάθεσαι με κάποιον ΜΕΧΡΙ να σε απελπίσει. Απλώς ότι για να φτάσεις στο σημείο να μισείς κάποιον, προφανώς σε έχει απελπίσει.
mary & confused, ναι… ο μισός μας εαυτός μισεί αυτό που ο άλλος μας μισός αγαπά και επιθυμεί.