Πάει στα μαγαζιά και κάνει «ζημιές», που λέγαν οι μάγκες οι παλιοί.
Τα σπάει και πληρώνει.
Χορεύει ζεϊμπέκικο -χορό πολεμικό και αντρικό-
πάνω σε άδεια πίστα και ποιος κοιτάει δεν ξέρει,
έτσι κι αλλιώς αδιαφορεί,
είναι σαφώς στον κόσμο του,
κύκλωμα κλειστό στα ψέματα της οικουμένης,
κι ούτε τα βήματα μετράει, όπου τον πάει ο ρυθμός
και η στιγμή.
Μόνον στιγμές θυμάται.
Και μερικές καλές ατάκες.
Όλα τα υπόλοιπα καταχωρούνται στα αζήτητα
κι όποιες πληγές ανοίγουν ξεχνιούνται για πάντα ανοιχτές.
Ο εμβολιασμός, τα γιατροσόφια δεν φτιάχτηκαν γι’ αυτόν…
Θα φύγει μόνος, ξεσκισμένος και βουβός.
Γιατί έτσι είναι κι έτσι γουστάρει.
Ας είναι όλοι οι άλλοι οι σωστοί
-κι οι καθώς πρέπει.

Καλό μας μήνα…