Έβλεπα σήμερα στον ύπνο μου ένα κορίτσι, που έχω να το δω χρόνια. Μια γειτόνισσα απ’ το εξοχικό, καλό κοριτσάκι. Για κάποιον όμως πολύ περίεργο λόγο, στο όνειρο δεν ήταν καθόλου καλό κοριτσάκι. Ήταν ένα άθλιο κοριτσάκι, το οποίο είχε πιάσει ένα διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας για να σπουδάσει και έκανε τα πάντα προκειμένου να «πάει μπροστά». Κατ’ αρχήν πηδιόταν, λέει, με ένα γέρο καθηγητή, για να περνάει τα μαθήματα και να της προσφέρει μια πιο «αξιοπρεπή» ζωή.
Οι αρχές της συμπυκνώνονταν στο «ό,τι μας βολεύει, ό,τι μας συμφέρει». Άκουγε λαϊκά της λεωφόρου Βάρης-Κορωπίου -μια και το πατρικό της ήταν στο Κορωπί- κι οι γονείς της γεμάτοι υπερηφάνεια παρακολουθούσαν την ευγενή εξέλιξη του φυντανιού τους. Άλλωστε αυτοί την είχαν διαπαιδαγωγήσει.
Κύριο επάγγελμά τους ήταν να εντοπίζουν παρατημένα οικόπεδα. Στη συνέχεια συνεννοούνταν με κάποιον άλλον έντιμο κάτοικο της περιοχής να του κάνουν μήνυση για καταπάτηση του οικοπέδου ΤΟΥΣ. Ο φίλος ανταπέδιδε τη μήνυση, πήγαιναν στα δικαστήρια και το ξένο οικόπεδο κατοχυρωνόταν στο όνομα ενός από τους δύο. (Αυτό αποτελεί οικεία και γνωστή σε όλους τακτική στα Μεσόγεια· δεν το είδα στον ύπνο μου. Τώρα με το κτηματολόγιο περιορίστηκαν ελαφρώς οι χρυσές τους δουλειές)
Όταν ξύπνησα διάβασα στο blog του vromios μια ακόμα απ’ τις ωραίες του ιστοριούλες. Μιλάει για έναν αντίστοιχο τύπο: έναν γυμνοσάλιαγκα, γυναικολόγο τον έκανε εκείνος(!), με άσχημη εμφάνιση και άσχημη ψυχή. Σιχαμένο και εκμεταλλευτή κάθε ευνοϊκής για τον ίδιο κατάστασης. Που μόνη του έγνοια είναι το τομάρι του και πώς δεν θα ανακατευτεί ποτέ σε τίποτα που πιθανώς να βλάψει την σκατοζωούλα του, ακόμα κι αν πρόκειται για τη ζωή ή το θάνατο του καλύτερού του «φίλου».
Προχθές πάλι είδα τη «Ζωή των άλλων». Εκεί ένας καλός άνθρωπος, ένας συγγραφέας στην Ανατολική Γερμανία, διάγει τη ζωή του κανονικά, προσέχοντας όμως επιμελώς να μην κάνει τίποτα που θα ενοχλούσε τη Στάζι. Δεν παίρνει ποτέ θέση σε τίποτα και θεωρεί εαυτόν εντάξει, εφόσον δεν βλάπτει κανέναν. Ή μήπως βλάπτει εμμέσως; Αφυπνίζεται με την αυτοκτονία ενός φίλου του, που το σύστημα τον είχε βάλει στη μαύρη λίστα ως αντιφρονούντα και του απαγόρευε να σκηνοθετεί, να κάνει αυτό που ήξερε και αγαπούσε.
Πού θέλω να καταλήξω με όλα αυτά; Η φιλαυτία έχει διαβαθμίσεις. Και πολλές μορφές. Άλλοτε εμφανίζεται ως αναισχυντία, άλλοτε ως φιλοδοξία, άλλοτε ως πίστη στους νόμους, ως μετριοπάθεια, ως αδιαφορία ή ακόμα και ως μια γλοιώδης καλοσυνάτη δειλία. Συνήθως, δε, έχει το κλασικό πρόσωπο ενός ανερχόμενου μικροαστού.
Και το χαζοσυμπέρασμά μου: Όταν συμβαίνει κάτι εμφανώς κακό, το να μην παίρνεις θέση, το να περιορίζεσαι στα δικά σου και να κάνεις τον Κινέζο, είναι πολύ κοντά στο να τάσσεσαι υπέρ του κακού. Τα βολεμένα ανθρωπάκια είναι συχνά πιο επικίνδυνα από τα κακά ανθρωπάκια, γιατί είναι και πολλά… Και τα κακά ανθρωπάκια βρίσκουν πάνω τους το πάτημα για να παίζουν τα κακά τους παιχνιδάκια…
Σε μια κοινωνία ζούμε επιτέλους… δεν ζούμε μόνοι μας. Κι η ζωή του ενός εξαρτάται απ’ τη ζωή των άλλων. Κάποτε πρέπει να το πάρουμε χαμπάρι αυτό. Αλλά συνήθως το παίρνουμε χαμπάρι μόνο όταν πάθουμε εμείς οι ίδιοι κάτι… Και τότε αρχίζουμε και βρίζουμε το σύστημα, το θεό και -πάνω απ’ όλα!- την κακούργα κοινωνία…
Ένα άλλο κόλπο είναι με τις κληρονομιές. Γενικά με τα κτηματικά στο γκρίς παίζουν πολλά. Τα δε ανθρωπάκια που κατονομάζεις είναι αυτά τα γλιτσιάρικα υποκείμενα που σου έρχεται να τους στουμπίσεις το κεφάλι στον ντουβάρι.
Σχετικά με την ψιλοαναστολή διάβασε το “ασυσχέτιστες προβολές” μου. Θα διαπιστώσεις πως δεν συμβαίνει μόνο με σένα αλλά με όλους. Είναι ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση.
καταπληκτική τανία και πολύ επίκαιρη, όχι μόνο ιστορική
Synas,
παράτα μας όλους και πήγαινε μια μεγάλη βόλτα ως τους πρόποδες τ’ ουρανού να μαζέψεις σύννεφα και στάλες από επερχόμενες βροχές.
Μετά έλα πάλι να μας διηγηθείς τα όσα είδες.
(Μη μας παίρνεις στα σοβαρά,ε;….)
Σε φιλώ.
ειδικά εσύ ΔΕΝ έπρεπε να σταματήσεις να γράφεις..
κι αυτό που σου λέω εδώ ερμήνευσέ το όπως θες
από πότε σε νοιάζει αν κατάλαβα καλά τι σκέφτονται οι άλλοι;;
με νευρίασες
glenn, ίσως… Αλλά είναι μωρέ κάτι στιγμές, που το νοιώθω έντονα, πως κάτι δεν πάει καλά στην επικονωνία μου με τους άλλους ανθρώπους. Και τότε είναι καλύτερα να μην μιλάω.
σπίθα, ναι…
Ναι, kyriaz μου, αυτό θα κάνω. Μα ακριβώς αυτό… Σε φιλώ κι εγώ.
alkyoni, είδες; Κι εσένα σε νευρίασα!
Πάντως, μη νομίζετε, δε μπορώ να το βουλώσω για πολύ. Μόλις νοιώσω λίγο πιο ήρεμη… τσουπ… θα έρθω πάλι να σας ζαλίζω… 🙂
είναι όμορφα για βόλτα. χρειάζεται, ασχέτως από τις παρεξηγήσεις. η σιωπή ανάμεσα είναι στίξη ζωής (όπως είπαμε και παλιά).
οι φίλοι πάντα ακούν και περιμένουν.
σε κάθε βήμα και μιά παρεκβαση,σαν ατέλειωτη διαδοχή.ή και συμβάντα ασύμβατα και στην εικόνα και στην διήγησή της.ε και; μήπως θα πάψουν ποτέ;
ευχές για την καλή βόλτα που σού πρότεινε ο kyriaz και την διήγησή σου μετα..
Το να μην μιλάς αντιδράς είναι εξίσου άσχημο με το να συμμετέχεις…Η κρατούσα ηθική έχει όμως προσδώσει σε αυτή την νοσηρή ουδετερότητα ένα προσωπείο political correctness. Συμφωνώ απολύτως, συνήθως είμαστε απόλυτα συνυπεύθυνοι για τα χάλια μας…
Έχω αναρωτηθεί συχνά τον τελευταίο καιρό για τις συμπτώσεις των ποστ μας, άλλωτε άμεσες και άλλωτε έμμεσες.
Δες, ας πούμε κι αυτό το βιντεάκι μου που ανέβασε τις προάλλες ο φίλος μου “διαβολικόν:εδώ: http://diavolikon.blogspot.com/
(Με χαροποιούν αυτές οι συμπτώσεις 🙂 )
Γεια σας… έλεγα να μην απαντάω, αλλά το βρίσκω πολύ αγενές…
dawk, βασικά δεν είμαι υπέρ της σιωπής, αλλά όταν βλέπεις ότι τα λόγια σου έχουν εντελώς άλλο αντίκτυπο, απ’ αυτόν που είχες κατά νου, ε… καλύτερα να σιωπάς.
ερμία, δεν είναι όλα τυχαία… Μερικά πράγματα κάτι σου ψιθυρίζουν… Σ’ ευχαριστώ.
nav, είμαστε απολύτως συνυπεύθυνοι σε όλα…
vromios, αυτό δεν ήταν ακριβώς σύμπτωση… Με ενέπνευσες. Έκατσαν και τα γύρω-γύρω… Μ’ αρέσουν πάρα πολύ οι ιστορίες σου.
Καλή αποτοξίνωση σου εύχομαι. Αλλά μη μας ξεχάσεις…
Αχ, Άγγελε… Δεν σας ξεχνάω με τίποτα! Ειδικά κάποιους από ‘σάς…