Χθες τη νύχτα είδα 2 «λυπητερές» ταινίες:
«Δαμάζοντας τα κύματα»
& μία στην τηλεόραση
«Η ζωή μου χωρίς εμένα».
Για την αρρώστια, τη φθορά, το θάνατο.
Αλλά και για την πίστη στη ζωή,
την αγάπη, την αυτοθυσία.
Ε, και για την άλογη πίστη:
στο Θεό, στις δυνατότητές μας, στον άλλον…
Καθώς τα χρόνια κυλούν, συνειδητοποιούμε τη θνητότητά μας.
Αν δεν είμαστε εντελώς ηλίθιοι δηλ., γιατί υπάρχουν και πολλοί τέτοιοι.
Αυτή η συνειδητοποίηση άλλους τους κάνει καλύτερους κι άλλους χειρότερους.
Όπως κι όλα τα πράγματα: δεν έχουν τόση σημασία αυτά καθ’ εαυτόν,
αλλά το πώς εμείς τα εκλαμβάνουμε και τα αντιμετωπίζουμε.
Ο θάνατος είναι το ύστατο «κακό» για τους περισσότερους.
Για μένα είναι η παρακμή, η φθορά, ο πόνος και κυρίως
το χάσιμο της αξιοπρέπειας μπροστά στο φάσμα του θανάτου.
Αυτό το άφημα στην ανοχή των γύρω, το σπρώξιμο στα όριά τους,
το ξεχείλωμα, το αγκίστρωμα, το ξεκατίνιασμα…
Κι απ’ την άλλη στέκουν εκείνοι, που ως την τελευταία ανάσα
μένουν «κύριοι» του εαυτού τους, δημιουργικοί,
αξιολάτρευτοι σε όποια κατάσταση.
Εκείνοι που ονειρεύονται την πάλη στα μαρμαρένια αλώνια και σαν ξημερώνει
χαμογελούν γεμάτοι ευγνωμοσύνη, γιατί άλλη μια μέρα χάραξε γι’ αυτούς.
Άλλη μια μέρα με τους ανθρώπους, που αγαπούν
& δεν θέλουν να ταλαιπωρούν.
Πολυ όμορφο κείμενο.ας ελπίσουμε οτι εμεις θα ειμαστε απο αυτούς που δεν θα πέρνουμε τη ζωη ως δεδομένη και θα χαιρόμαστε που ζούμε άλλη μια μέρα οσο πιο ευχάτιστα και δημιουργικά γίνεται- όπως περιέγραψες- και να μην γινουμε σκιές του εαυτού μας…
Χρόνια μας πολλά!!!
Σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα των bloggers!!!
… ήταν
Γεια σου pixie,
γεια σου aggelos-x-aggelos!
pixie
Ο άνθρωπος με τα χρόνια αλλάζει. Εγώ έχω αρχίσει ήδη να βλέπω τη σκιά μου ακόμη και στο σκοτάδι. Κι αναρωτιέμαι: έχει ανάψει το φως από μέσα ή απλώς γερνάω;
aggelos-x-aggelos
Ένας γνωστός τα είχε φτιάξει με μια μεγαλύτερη του κι όταν τον ρωτούσαμε για την ηλικία της, μας έλεγε «36. Ήταν…»
Οι πιο πολλοί απο μας, αυτό ευχόμαστε για τον εαυτό μας, να “φύγουμε” όρθιοι, έλα όμως που δεν είναι δική μας αυτή η επιλογή…
«…αξιολάτρευτοι
σε όποια κατάσταση»
Δεν λέω να πεθαίνουμε όρθιοι κυριολεκτικά. Αλλά να προσπαθούμε τουλάχιστον να μην τσακίζουμε τους γύρω μας. Ακόμη κι αν χρειαζόμαστε τη βοήθειά τους, να μην την εκμεταλλευόμαστε. Και να μην αφηνόμαστε στο αναπόφευκτο πριν αυτό φθάσει. Να πολεμάμε μέχρι τελευταία στιγμή και για ‘μάς και γι’ αυτούς που αγαπάμε. Όσο το σώμα πέφτει, ο νους να εξυψώνεται. Όσο μπορούμε.
Αχ μωρέ Synas, πόσες φορές σκέφτομαι ότι αντί “Χρόνια Πολλά” θα έπρεπε να ευχόμαστε “Αξιοπρεπή θάνατο”, πολύ ουσιαστικότερη ευχή. Αντε, να προσθέταμε κι ένα “Οταν με το καλό…”
Μακάβρια, αλλά…
21. Ανέφελη. Ημουν.
Κι εγώ. Γενικώς. Ήμουν. Η συνέχεια στην αποδόμηση (επόμενο post). Εκεί είμαι τώρα. Κομμάτια.
Εχει πλάκα, όλοι απ’έξω μας έχουμε ένα “united front” κι από μέσα είμαστε κομμάτια… Τις λίγες στιγμές που αφήνουμε να φανεί το από μέσα, αν πέσουμε σε καλά χέρια, έχει καλώς, μπορεί και να μας δώσουν λίγη κόλλα ή μαγιά για κάτι καινούριο, αν όχι… αποδόμηση for ever!
Α, υπάρχει και το ακόμη χειρότερο, να σε πιάσει καποιος (ύπουλα) και να σε κολλησει στραβά, οποτε άντε μετά να πρέπει να ξανασπάσεις το κόκκαλο για να μπουν τα κομμάτια στη θέση τους…
Σκαααατά!
(Pardon my French!)
Ωραία κουβέντα πιάσαμε πρωί-πρωί!
:-))))
Καλημέεεεερα!
Ε, άμα σε τέτοια ηλικία μπορεί κατ’ αρχήν να σε πιάσει ο άλλος (Catch me if you can, χθες το έπαιζε) και δη να σε κολλήσει, όπως θέλει αυτός, έ, γάμα τα με μεγάλα γράμματα.
(Pardon my French too!)
Να σχολιάσω μ’ ένα τετράστιχό μου:
Έρχονται-φεύγουν οι εποχές,
μένει στη θέση του το Μάταιον.
Βρίσκομαι δίχως ενοχές
μέσα στων άθεων το Πάνθεον…
Με περίσκεψη,
kyriaz
Καλησπέρα, kyriaz!
Αχ, αυτό το Μάταιον. Δεσμά ασήκωτα για όποιον το νοιώθει.
Θα έπρεπε να είναι τ’ αντίθετο. Κάνω ό,τι γουστάρω, αφού ούτως ή άλλως… Κι όμως.
Το «Κι όμως» σου, για μένα, λέει περισσότερα από το ποστ…
Κι όμως…παρ’ όλ’ αυτά…
καλώς το Μάριο τον Καψοκαλύβα!
Μην μας κάψεις την καλύβα.
Μόλις τη φτιάξαμε.
“Υπάρχουν στιγμές που, όποια στάση κι αν έχει το κορμί, η ψυχή βρίσκεται γονατισμένη”…
Το θέμα είναι η ψυχή να μην βρίσκεται για πολύ καιρό γονατισμένη γιατί τότε επέρχεται ο *μόνιμος* θάνατος, ο εκ των έσω, και αυτός είναι ο χειρότερος. Ο ζωντανός νεκρός είναι η χειρότερη μορφή θανάτου που μπορεί να υπάρξει, δεν είναι έτσι; Υπάρχεις αλλά δεν υπάρχεις… τί πιο φρικτό απ’ αυτό;;;
Ξ.