Πιτσιρίκα, από τα 17 έως τα 21 δούλευα τα καλοκαίρια Σαντορίνη, Φηρά. Απ’ το Πάσχα κατέβαινα και γύριζα τέλη Οκτώβρη. Όλην την ημέρα δούλευα, σε χρυσοχοείο. Τη θάλασσα την έβλεπα από κοντά 2-3 φορές κάθε καλοκαίρι, αλλά ποσώς μ’ ενδιέφερε.
Τις νύχτες γύρναγα από μπαρ σε μπαρ και έπινα και 7 η ώρα το πρωί έπρεπε τις περισσότερες ημέρες της εβδομάδας να είμαι στο μαγαζί, γιατί έσκαγαν πρωινιάτικα οι κρουαζιέρες με τους Αμερικάνους και τους Γιαπωνέζους και μας άφηναν τα ωραία τους φραγκάκια. Απ’ τα οποία έπαιρνα ποσοστά κι έβγαζα πολλά, πάρα πολλά.
Ήμουν μόνη μου, νοίκιαζα δωμάτιο στην καλντέρα. Έτρωγα στο πιο ακριβό ρεστοράν των Φηρών, αγόραζα σχεδόν κάθε μέρα ρούχα και εσώρουχα!, πηγαινοερχόμουν με αεροπλάνο, έπαιρνα και κανένα κόσμημα απ’ το μαγαζί, που τα έχω ακόμα.
Γνώριζα όλον τον κόσμο. Ήμουν η μασκότ των Φηρών. Μικρή και τριανταφυλλένια.
Φιγουράριζα τότε και σε ένα καρτ ποστάλ… Το έχασα, γμτ…
Είχα ερωτευτεί τον πιο τρελό τύπο της Σαντορίνης και κάποια στιγμή έφτιαξα μια γυναικεία συμμορία και μιμούμουν τις τρέλες του. Μια νύχτα είχα κάτσει στο κλείσιμο της Καζαμπλάνκα στην σκάλα, είχα απλώσει το πόδι μου και ζήταγα απ’ όλους τους πελάτες να μου δώσουν ένα κατοστάρικο, για να τους αφήσω να φύγουν. Μου έδωσαν όλοι, χωρίς καν να το συζητήσουν. Μόνο κανα-δυο πήγαν να πουλήσουν τσαμπουκά και τους εξήγησα, ότι δεν μπορώ να κάνω διακρίσεις και μου το έδωσαν κι αυτοί…
Τα ωραιότερα χρόνια της ζωής μου! Ελεύθερη, ανεξάρτητη, είχα μόλις τελειώσει το μισητό σχολείο, είχα περάσει στο πανεπιστήμιο κι είχα πάρει αναβολή ζωής επ’ αόριστον. Έκανα κυριολεκτικά ό,τι γούσταρα και ήμουν ευτυχισμένη. Ήμουν, το ένοιωθα και το έλεγα. Κανείς δεν με πίστευε τότε, αλλά ήταν αλήθεια. Από τότε δεν ξαναϋπήρξα ποτέ πραγματικά ευτυχισμένη, γιατί δεν ξαναήμουν ποτέ μόνη κι ελεύθερη.
Όποτε θέλω να νοιώσω πάλι ήρεμα και όμορφα, αναπολώ 2 στιγμές:
Ένα πρωινό, που ξύπνησα στη βεράντα ενός υπέροχου ξένου σπιτιού στο Ημεροβίγλι και κατηφόρισα προς το κέντρο μέσα σε μια πρωινή ατμόσφαιρα απέραντης γαλήνης και ομορφιάς.
Κι ένα απόγευμα στου Φράνκο, όπου οι γλάροι χόρευαν κάποια μαγική μελωδία, χόρευαν για μένα, σε σχηματισμούς, για ώρα… κι ο ήλιος έπεφτε σιγά-σιγά πίσω από το ηφαίστειο…
λοιπόν μου θύμισες την ωραιότερη περίοδο της ζωής μου μέχρι τώρα, που συνέβη φέτος το καλοκαίρι, για τρεις περίπου μήνες πραγματικά έκανα μόνο ό,τι με ευχαριστούσε, τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο. απίστευτο καλοκαίρι, μας εύχομαι να ξανασυμβεί αφού η παρούσα κατάσταση δεν μοιάζει και πολύ.
Για τους περισσότερους από μας υπάρχει μια εποχή που στοιχειώνει τη ζωή μας…
υπέροχη η περιγραφή σου και η κριτική σου… αυτογνωσία!
ένα σου λέω! θα ξανάρθουν τέτοιες στιγμές… θα είναι μικρότερες σε χρόνο προσπάθησε να μην τις χάσεις!!!
καλησπέρα σου
Τι όμορφη περιγραφή.Και ήμουν φέτος το καλοκαίρι στο Ημεροβίγλι και έχω πρόσφατες αυτές τις αναμνήσεις.Αλλά φαντάζομαι οτι το μέρος παρολο που είναι υπέροχο δεν είναι αυτό που σε έκανε ευτυχισμένη αλλα η ζωή που ζούσες και η ρουτίνα που απουσίαζε.Εύχομαι να φτιάξεις και άλλες εικόνες, να βρείς και άλλους τροπους,να βιώσεις και άλλες εμπειρίες που θα σε κάνουν να νιώσεις ελεύθερη…
ευχαριστώ!το μόνο που μου ήρθε στο μυαλό όταν το διάβαζα.
“Από τότε δεν ξαναϋπήρξα ποτέ πραγματικά ευτυχισμένη, γιατί δεν ξαναήμουν ποτέ μόνη κι ελεύθερη.”
Σοφή κουβέντα…
με είχε τυλίξει η Σαντορίνη γύρω της… για 8 χρόνια πήγαινα συνέχεια, θα έλεγα με είχε στοιχειώσει αλλά το έχει ήδη πει η 3 parties a day…
καμιά φορά διερωτώμαι αν τα μέρη στοιχειώνουν τους ανθρώπους η αντίστροφα…
είναι μαγεία όμως η Σαντορίνη,
εγώ μάλλον ξέχαστηκα στην Οία,
ένα μέρος μου είναι ακόμη κρυμμένο εκεί κι αρνείται πεισματικά να γυρίσει πίσω…
κι εγώ του γυρνώ πλευρό ακόμη…
συγγνώμη για το παραλήρρημα…
εκπληκτική αφήγηση,
πολύ ζωντανός λόγος.
τουλαχιστον εζησες αυτες τις στιγμες, εχεις να θυμασαι…και ποιος ξερει μπορει να ξαναρθουν καποιες παρομοιες στη ζωη σου!
κι εγώ είχα τέτοιες στιγμές υπεροξυγόνωσης και ελευθερίας που τις αναπολώ μέχρι και τώρα. Καμμία υποχρεώση, παρά μόνο απέναντι στο να είμαι καλά. Είναι οι στιγμές που βιώνεις πιο δυνατά το εαυτό σου και δεν εξαρτάσαι από κανέναν άλλο.Θρησκεία σου είναι μόνο η δική σου αναπνοή. Μεγαλώνοντας μπαίνουν στην εξίσωση τόσα άλλα, που ξεχνάς πώς είναι να είσαι εσύ.
απόλυτο δίκο έχει η 3 parties a day
στοιχειώνουν με την καλή έννοια όμως
φιλιά 🙂
τι μου θύμισες!
στα 17 μου πρώτη φορά πήγα σαντορίνη…. σαν να βλέπω όσα περιγράφεις!
και ξανά πήγα ερωτευμένη…
το αγαπημένο μου μέρος… απλά συγκλονιστικό
Κράτα τες αυτές τισς στιγμές γλυκιά μου! Είναι πολύτιμες!
Τα δικά μου Φηρά ήταν το Ισραήλ και η χερσόνησος του Σινά. Όχι για τη διάρκεια (δεν ήμουν εκεί από Πάσχα μέχρι Οκτώβριο) αλλά για τα υπόλοιπα.
Μακάρι να ζούμε όλοι περιόδους ευτυχίας… Αν και ο mariosp, μου είπε χθες και την άλλη πλευρά: ¨Αν δεν είχα αυτήν την υποχρέωση να είμαι ευτυχισμένος, ίσως η ζωή να ήταν κάπως πιο υποφερτή”…
Μια παρόμοια γαλήνια στιγμή στο Φράνκο έχω ζήσει κι εγώ,νομίζω το 1993,στη Νάξο όμως.Από κάτω είχε βράχια απότομα κι απεναντι η θάλασσα.