Τα σκυλάδικα είναι ένα είδος τραγουδιού πολύ διαδεδομένο -ως γνωστόν- στην Ελλάδα και τους απανταχού Έλληνες (και όχι μόνον). Ακουμπά την ψυχή πολλών, τους κάνει να κλαίνε, να χτυπιούνται, να χορεύουν… Είναι η συντροφιά τους στα μεθύσια, στις αναπολήσεις, στα ξεφαντώματα και ΚΥΡΙΩΣ… στις ανεκπλήρωτες καψούρες.
Τα σκυλάδικα είναι ως επί το πλείστον καψουροτράγουδα και απευθύνονται σε καψούρηδες. Να μου πείτε, όλη η Ελλάδα είναι καψούρα; Ε, ή είναι ή ήταν ή ελπίζει να γίνει…
Βαλκάνια, Εγγύς Ανατολή και πέριξ: ο τόπος της αιώνιας καψούρας και των αμανεδοτσιφτέτελων…
Θα μου πείτε «Ε και; Τι έγινε;» Τίποτα δεν έγινε. Απλώς τα σκυλάδικα είναι μάλλον κατώτερο είδος μουσικής και είναι κρίμα να αναλώνονται σ’ αυτά άνθρωποι μορφωμένοι, καλλιεργημένοι, ευαίσθητοι. Και μην βιαστείτε να μου πείτε, πως δεν είναι έτσι. Γιατί έτσι είναι. Στην Ελλάδα οι περισσότεροι ακούνε από καιρού εις καιρόν σκυλάδικα.
Κι εγώ, που τώρα τα κατηγορώ, τα έχω ακούσει κατά κόρον. Ειδικά τα μινόρε, τα θλιμμένα… Αλλά και πολλά ματζόρε, τα έχω χορέψει –πολλές φορές υποχρεωτικά, είναι κι αυτοί οι γάμοι… Έχω υπάρξει κι εγώ πολλάκις καψούρα… όχι, θα ξέφευγα…
Όμως, κρίμα… Υπάρχουν τόσες όμορφες μουσικές να κλάψεις τις χαμένες σου αγάπες… να ονειρευτείς… να νοσταλγήσεις…
Γιατί υποβιβάζουμε όλα μας τα συναισθήματα σε πέντε νότες;
Σε τετριμμένους στίχους;
Γιατί κάνουμε τον έρωτα καψούρα;
Τα βιώματα μας πατημένα γαρύφαλλα;
Την ψυχή μας σκοτεινό, ντουμανιασμένο καταγώγι;
Και τη ζωή μας μια γλιστερή πίστα σκυλάδικου για μεθυσμένους;
Είναι θέμα lifestyle…
Εσύ η κωστοπουλικιά το γνωρίζεις :Ρ
Σοβαρά, όλα αυτά που περγράφεις, δεν μπορείς να τα κάνεις με άλλη μουσική παρα μόνο με αυτή.
Να τα σπάσεις, να πιεις, να γίνεις ντίρλα, και λοιπά.
Δεν είναι ζήτημα συνειδητής επιλογής πιστεύω. Θες να ξεδώσεις κάπου την καψούρα σου και κάνεις ό,τι κάνουν κι οι άλλοι. Σου προσφέρεται έτοιμο πακετάκι.
Σιγά μην κάθεσαι τώρα να φτιάχνεις μόνος σου το σκηνικό. Εσύ έχεις το μυαλό σου στην καψούρα σου…
χτες ήταν κάτι σαν κουτσομπολιό και σήμερα αυτό.και πάνω που ήθελα να σου πω ότι βάζεις ωραία μουσική στο μπλογκ σου.εγώ τα τραγούδια αυτά μόνο για να γελάσω τα ακούω.υπάρχουν άλλοι τρόποι να ξεσπάσεις και όχι να τα σπάσεις.καλό απόγευμα
ladybug, άστα… υποανάπτυκτοι είμαστε… όλοι μας… κι εγώ τα ίδια κάνω… με το που μου χτυπάει την πόρτα ο έρωτας, η βελόνα κολλάει στον “Λάμψη”! Ξεφτίλα…
maxim glendower, το τραγούδι αρχίζει πάντως με “Συγγνώμη, που σας ενοχλώ…” Έπρεπε να καταδείξω την “χάρη” των σκυλάδικων…
Χαχαχαχαχα,
εγώ είμαι πιο βαρύς τύπος: 106,7 (δεν αντέχω πάνω από 5 λεπτά αλλά…ξεθυμαίνω!!)
synas όπως χρειάζονται!!! τα γήπεδα και οι χούλιγκανς για να φεύγει η “ενέργεια” κάποιων!
έτσι και στην μουσική χρειάζονται τα σκυλάδικα για να ξεδίνουν κάποιοι άλλοι!
Ποτέ δε θ’ άκουγα σκυλάδικο γιατί θα υποτιμούσε το οποιοδήποτε συναίσθημά μου.
Και προσωπικά θέλω να τιμώ ό,τι αισθάνομαι,ακόμη κι αν αυτό εκχυδαϊστί κα΄λείται “καψούρα”.
Δεν αντιδρώ όμως στις προτιμήσεις των άλλων.Απλά,δεν δέχομαι ποτέ να μου επιβάλλουν τη χαμηλή τους αισθητική…
synas,χαμόγελο….
Χμμμ.. ένας από τους υπολογιστές στη δουλειά εκτεκλεί χρέη media center και ο καθένας φέρνει και τη μουσική του…
Τον αντίστοιχο φάκελο, λόγω περιεχομένου, τον ονόμασα “ΤΑ ΚΕΡΑΤΟΤΡΑΓΟΥΔΑ”! γιατί, δεν είναι “καψουροτράγουδα”… καψούρα μπορεί να ήταν κι ο Τσιτσάνης όταν έγραψε την “Αρχόντισα”, όμως τα σημερινά είναι ΚΕΡΑΤΟΤΡΑΓΟΥΔΑ… προσοχή στη λεπτομέρεια! 😉
Εγώ δεν ακούω σκυλάδικα γενικα κάποια ρεμπέτικα μόνο μου αρέσουν αλλά δεν με πειράζει που εκφράζουν τους περισσότερους.Οτι τους αγγίζει και τους κάνει να νιώθουν καλά δεν μπορει να είναι και τόσο χάλια.Εχουν απλοικούς στίχους και νότες αλλα καμιά φορά κάτι το τόσο απλό μπορει να βγάλει τα συναισθήματα τους και να ξεσπάσουν κάτι που όλοι χρειαζόμαστε.
Απλά, απέχω από το άθλημα…
Εμένα πάλι όταν ερωτευομαι μου την σπάνε ανεπανόρθωτα τα σκυλάδικα! Με ξενερώνουν αφάνταστα!
Οταν όμως έχω κέφια, μόνο τέτοια θέλω! Γελάω πολύ με τους στιχους, χοερευω με τον ρυθμό και κάνω απίστευτα ξενύχτια μαζί τους!
Αγαπάτε τους σκύλους (γαβ, γαβ και παλλόμενες ουρές), όχι τα σκυλάδικα! 🙂
Όταν είμαι καψούρα ακούω συνήθως Τζόπλιν. Με τα ελληνικά έχω πρόβλημα. Είναι πολύ “δυσοίωνα”, ξέρεις τι εννοώ…
Everything goes…
Πολύ γέλασα με το post σας! Πραγματικά ΔΕ ΞΕΡΕΤΕ ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΕΧΕΤΕ! ;Oντως είναι κατάντια, όντως ξεχνάμε τι πάει να πει μουσική. Και να ήταν μόνο τα σκυλάδικα καλά θα είμασταν! Rave, electro, trance κτλ ένα σωρό ηλεκτρονικά κατασκευάσματα με δυο κουμπιά στο pc και καμία σχέση με νότες! Με ελάχιστες εξαιρέσεις από κάποιους djs μουσικούς, ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ είναι για φούντο! Απορώ ώρες ώρες.
Να κάνουμε όμως και το διαχωρσισμό ρεμπέτικου με σκυλάδικου έτσι; Άλλο ένα επαναστατικό ρεύμα που ξεκίνησε όπως η ροκ το 60 και που το έχουν παραδεχθεί ακόμη και οι πιο μεγάλοι μουσικοί κι αλλό αυτό το αίσχος της πίστας, με το λουλουδικό και το κάθε “άντε-να-μη-πω” που κολάει στον ιδιοκτήτη κι αυτός τη βγάζει στο πάλκο!
Δεν είναι όμως μόνο ξεφτίλα αγαπητέ Synas. Δέχομαι οτι μπορεί για κάποιους να είναι εκτόνωση, για άλλους χαβαλές και ίσως για μερικούς καψούρα! Άλλωστε γούστα είναι αυτά! Τι να πεις;;;
Υ.Γ. Εγω στην καψούρα μου προτιμω Dylan και Collins!
Απ’ ό,τι βλέπω, οι περισσότεροι δεν ακούτε σκυλάδικα. Απ’ την άλλη όλοι κάπου δεχόμαστε, ότι ο καθένας κάνει ό,τι γουστάρει, έτσι δεν είναι; Ίσως όμως θα έπρεπε να κάνουμε μια προσπάθεια να ανεβούμε λίγο πιο ψηλά… σε όλους τους τομείς… να μην μας παίρνει μπάλα η από άλλους προμελετημένη αποχαύνωσή μας… Αυτά…
Λετε βλακειες μαγκες!Ειδος μουσικης Σκυλαδικο δεν υπαρχει!Υπαρχουν λαικα γυφτικα και δημοτικα αλλα σκυλαδικο δεν υπαρχει!Και υστερα που ειναι το κακο να θελει καποιος να εκτονωθει επεδη ποναει για ενα χωρισμο..αλλωστε παμπολλα ειναι τα ρεμπετικα και τα δηθεν εντεχνα που μιλανε για χωρισμο..τι ασχημη λεξη η καψουρα…και υστερα δεν φταιει η μουσικη αν καποιοι πινουν πολυ και μεθανε..Βλακειες ειναι αυτα που λενε μια χαρα μουσικη εναι τα μπουζουκια και η καλυτερη διασκδαση!Εγω εκειτραγουδαω κατι ξερω..Αντε και καλες γιορτες!!!
Αλλωστε ολοι σχεδον οι Ελληνες παμε στα μπουζουκια!Ειναι σημα κατατεθεν της Ελλαδας!!Εγω μας αγαπαω οπως ειμαστε!Ελεος δηλαδη…
Νεοέλληνα, ναι, όλοι πάμε κι όλοι ακούμε -θέλοντας και μη. Αλλά δεν είναι κι ό,τι αξιολογότερο πια! Όχι βέβαια πως δεν καταλαβαίνω το λόγο… Και κέφι κάνεις και πάντα βρίσκεις τον κατάλληλο στίχο να κλάψεις μαζί του… Και φυσικά μες στον συφερτό υπάρχουν και διαμάντια.