Οι περισσότεροι δυαδικοί χοροί βασίζονται στα όμοια και αντιδιαμετρικά βήματα. Στο ταγκό, ας πούμε, κάνει ο ένας δυο βήματα μπρος, κάνει ο άλλος δύο πίσω. Προς τ’ αριστερά ο ένας, προς τα δεξιά ο άλλος. Βασίζονται ουσιαστικά στη διατήρηση μίας συγκεκριμένης και πολύ κοντινής απόστασης. Σαφώς παίζεται και το παιχνίδι της απομάκρυνσης και της προσέγγισης, όμως μονάχα στα λιγοστά κορυφώματα. Η απομάκρυνση πραγματοποιείται ως εισαγωγή της στιγμιαίας προσέγγισης. Και αντιστρόφως.
Στο βαλς πάλι κάνεις το ίδιο, όχι όμως με τόσο σαφή και προκαθορισμένα βήματα. Αφήνεσαι κι ακολουθείς -πάντα αντιδιαμετρικά- τις κινήσεις του άλλου. Το σύνηθες και παραδοσιακό είναι να οδηγεί ο άντρας. Μπορεί όμως και να εναλλάσσεται ο πρώτος ρόλος. Το ζευγάρι πρέπει να είναι βέβαια καλοκουρδισμένο ρολόι, για να μην χάνει τα βήματα, τουλάχιστον πάνω στην αλλαγή. Στη σπάνια περίπτωση της απόλυτης εναρμόνισης, ο χορός αυτός είναι πιο χαλαρός και στη διάρκεια πιο ευχάριστος από το παθιάρικο ταγκό. Βασίζεται όμως στη λογική της (εναλλασσόμενης) εξουσίας.
Σκεφτείτε τώρα έναν καθρέφτη, που να μην σε έδειχνε αντικατοπτρικά. Η εικόνα, η αντανάκλαση να ήταν συνεπής ως προς το χώρο· θα κινούμασταν προς τα δεξιά ή προς τ’ αριστερά, το ίδιο και η εικόνα. Θα κάναμε ουσιαστικά κίνηση απομάκρυνσης από τον εαυτό μας. Θα κάναμε πίσω, θα έκανε πίσω κι αυτή. Απομάκρυνση. Αυτο συμβαίνει βέβαια και στον πραγματικό καθρέφτη. Όπως και το άλλο: όταν κάνουμε προς τα μπροστά, κινδυνεύουμε να κουτουλήσουμε με τον εαυτό μας. Σύγκρουση. Οπότε απαιτείται πάντα μία ικανή απόσταση ασφαλείας από τον καθρέφτη.
Έτσι και στο χορό. Έτσι και στη ζωή. Όταν δύο άνθρωποι είναι αντιδιαμετρικά όμοιοι, δεν μπορούν να χορέψουν. Είναι υποχρεωμένοι να βρίσκονται σε συνεχή απόσταση. Ή; Ή να κάνουν αντίθετες κινήσεις από τον ίδιο τους τον εαυτό. Αυτό όμως απαιτεί τεράστια εγρήγορση και ευφυΐα. Έτσι λοιπόν προτιμούμε απλά παρτενέρ που κάνουν αντίθετες κινήσεις από εμάς. Και χορεύουμε ταγκό: το χορό του πάθους. Ή βαλς: το χορό της συντροφικότητας. Πάντα όμως μπρος ο ένας, πίσω ο άλλος.
Η απόλυτη προσέγγιση είναι δυνατή μόνο στην ακινησία. Αλλά οι άνθρωποι –ευτυχώς ή δυστυχώς- είμαστε φτιαγμένοι για να κινούμαστε… Για να χορεύουμε… στους ρυθμούς της ζωής… και της φύσης μας…
Δεν είμαι σίγουρη ότι θα θέλαμε να μπορεί να επιτευχθεί η απόλυτη προσέγγιση…
ladybug, όσο πολεμώ το λογικό απόλυτο, τόσο με γοητεύει το συναισθηματικό. Δικτάτορας του συναισθήματος… Μάλλον χρειάζομαι καλλιέργεια σπλάχνων (πώς λέμε καλλιέργεια ούρων;)
Χαχαχαχα!
Ίσως γι’αυτό σε γοητεύει, επειδή δεν επιτυγχάνεται. Αντιδραστικό :Ρ
Μου θύμισες μια άσκηση που κάναμε στο θέατρο και ονομαζόταν “Ο καθρέφτης”. Στεκόμασταν ο ένας απέναντι στον άλλον και εκτελούσαμε πανομοιότυπες κινήσεις. Για τι να μας προετοίμαζε άραγε…;
ladybug, γελάς με τον πόνο μου; Ε; Ε;
3 pad, για να πάτε να δουλέψετε σε εργοστάσιο!
Αν σκεφτείς ότι σχεδόν κανείς από κει μέσα δεν έγινε ηθοποιός… καλά μας κάνανε!
είναι τα δύο δεξιά πόδια, που λένε…I don’t think they can dance.
Βασίζεται όμως στη λογική της (εναλλασσόμενης) εξουσίας.
Αλλιώς απομάκρυνση. Τα είπες όλα εδώ.