Τα τελευταία χρόνια η οικογένειά μου κι οι φίλοι μου έχουμε όλοι πέσει επανειλημμένα θύματα κλοπών και ληστειών. Στην αρχή λέγαμε «Ε, συμβαίνουν αυτά», πλέον όμως κοντεύει να γίνει η καθημερινότητά μας. Έχει επηρεάσει τις ζωές μας, τον τρόπο που κινούμαστε, που σκεπτόμαστε, που ασφαλίζουμε τα σπίτια μας, αλλά και τις καρδιές μας.
Γιατί τις καρδιές μας; Μα από φόβο. Έχουμε αρχίσει να υποψιαζόμαστε τους ανθρώπους, γνωστούς κι αγνώστους. Όταν άλλοτε ανοίγαμε την πόρτα σε οποιονδήποτε άνθρωπο ερχόταν να μας πει κάτι, τώρα τους κοιτάμε όλους ως επίδοξους κλέφτες.
Μπαίνει κάποιος στο γραφείο να ζητήσει βοήθεια και κλέβει το κινητό.
Αγοράζουμε όλες συνέχεια καινούριες τσάντες. Βγάζουμε καινούριες ταυτότητες, διπλώματα, διαβατήρια. Στην αστυνομία έχουν βαρεθεί να με βλέπουν.
Έρχεται ένας άνθρωπος να τον προσλάβεις. «Καλός άνθρωπος φαίνεται» θα έλεγες παλιά. Τώρα πρέπει να ζητάς ποινικό μητρώο, όχι ότι σημαίνει κι αυτό τίποτα. Και δεν θα προσλάβεις το παλιό πρεζόνι, δεν ξέρεις, τι μπορεί να κάνει. Ορίστε ο ρατσισμός, ορίστε η κοινωνική ανισότητα, ορίστε η προκατάληψη.
Κοιμόμαστε μες στο σπίτι μας, ξυπνάμε το πρωί κι ανακαλύπτουμε, πως τη νύχτα έχουν μπει άνθρωποι κι έχουν φύγει σαν κύριοι. Μ’ έχουν δει γυμνή να κοιμάμαι τον ύπνο του δικαίου, ενώ εκείνοι μας έψαχναν τις τσέπες των ρούχων, που κρέμονταν δίπλα μας. Κι ακουμπισμένο δίπλα στο προσκεφάλι μας ένα αντικείμενο-όπλο για την περίπτωση, που ξυπνούσαμε.
Νιώθεις σχεδόν βιασμένος. Δε νοιώθεις ασφάλεια ούτε στην αγκαλιά του Μορφέα. Δεν αργούν τα ηρεμιστικά…
Βγαίνει ο αδελφός μου απ’ την τράπεζα μέρα-μεσημέρι στη Μεσογείων και του βάζουν πιστόλι στην κοιλιά «Δώσε την τσάντα, καριόλη, αλλιώς στην ανάβω». Σε άψογα ελληνικά και με μηχανή μεγάλου κυβισμού. Η σκέψη δεν πάει στον εξαθλιωμένο Αλβανό, πάει στους ανθρώπους της επιχείρησης. Κι αρχίζει ένας φαύλος κύκλος ενδοεταιρικής καχυποψίας και ανάληψη εντυπωσιακών πλέον μέτρων ασφαλείας.
Και περαιτέρω σκέψεις:
Να πάρω όπλο; Να βγάλω άδεια οπλοφορίας; Πώς θα αμυνθώ;
Το επόμενο βήμα, η επόμενη σκέψη, είναι η απαγωγή. «Μην έρθουν νύχτα και μου πάρουν τα παιδιά» «Μην έρθουν και πάρουν εσένα, αγάπη μου, και ζητάνε λύτρα». Δεν μιλάω για αμερικάνικη ταινία, μιλάω για την Αθήνα του 2006.
Κι ακόμα:
«Μην πηγαίνεις τα παιδιά σ’ ανοιχτούς χώρους. Να τά ’χεις συνέχεια στο πλάι σου. Απάγουν παιδιά και τους παίρνουν τα όργανα. Ξέρεις πόσες τέτοιες περιπτώσεις καταγράφηκαν το τελευταίο τρίμηνο στην Ελλάδα;»
Η ζωή μας φτωχαίνει. Και δεν φτωχαίνει απ’ αυτά που μας κλέβουν, φτωχαίνει απ’ την έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους πάντες και τα πάντα. Απ’ το όλο και μεγαλύτερο κλείσιμο στους πύργους μας, με τους συναγερμούς, τις κάμερες και τις σιδεριές. Από το φόβο και την ανασφάλεια…
Πες το ψέμματα…ουσιαστικά δεν μπορείς να εμπιστευτείς κανέναν.
Tip: Για να μην βγάζεις συνέχεια καινούργια έγγραφα (ταυτότητες, διπλώματα κλπ) κάντε τα φωτοτυπίες, επικυρώστε τις και έχετέ τα στισ τσάντες. Κρατήστε τα original σε ασφαλές μέρος (όσο γίνεται).
Κάποτε ήρθε κάποιος στο μαγαζί μου και έκατσε μια ολόκληρη ώρα του έβγαλα σχέδια για γκαζόν ήπιε και καφέ και όλα αυτά για να κλέψει ένα κινητο 100ευρώ. Μου έκανε φοβερή εντύπωση η ιστορία που σκάρωσε προκειμένου να μείνει στο μαγαζί μου περισσότερη ώρα. Το πιο απίθανο είναι οτι ήταν μια χαρά ντυμένος και υπεράνω κάθε υποψίας.
Αν είναι τώρα να περνάω και face control του πελάτες που μπαίνουν στο μαγαζί μου καήκαμε!
Δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα για να περιορίσουμε την εγκληματικότητα, πέρα φυσικά από τις αναγκαίες σε λογικά επίπεδα προφυλάξεις (όχι μαγκνουμ κλπ.)
My Tip: Μην βλέπετε καθόλου ειδήσεις στην ιδιωτική τηλεόραση, καθώς και Ευαγγελάτους και άλλα τέτοια μπουμπούκια -> μειώνει κάπως το έλλειμα της ζωής μας, βρίσκετε και λίγο χρόνο για κάτι πιο δημιουργικό (ακόμη και η αναμονή σε δημόσια υπηρεσία είναι πιο δημιουργικό από τον Κακαουνάκη)
και τα οργανα της τα ταξης που ειναι
@synas,
Το πρόβλημα είναι υπαρκτό και συσχετίζεται με την αύξηση της ανεργίας και γενικότερα της κοινωνικής εξαθλίωσης,της χαλάρωσης των ηθών αλλά και θεσμών όπως της οικογένειας κτλ.
Στην πραγματικότητα είμαστε απροστάτευτοι και εναπόκειται στην τύχη αν θα πέσουμε θύματα κλοπής κι εγκληματικότητας λιγότερες ή περισσότερες φορές.
Προσωπικά σκέφτομαι την κόρη μου όταν μεγαλώσει-όλοι θέλουν τα κορίτσια να μαθαίνουν μπαλέτο,πιάνο κ.ά.
Εγώ θα ήθελα να πάρει μαθήματα …αυτοάμυνας!
(χαθήκαμε λίγο,ε;..
Φιλιά!)
Mε τον Καραμανλη και τον Πολυδωρα
δεν θα μπορουσες να περιμενεις
περισσότερα….
Οπότε…
Περιμενω την φθινοπωρινη σου ψηφο
γλυκια μου Syn…
Το μεγαλύτερο κακό είναι η κλοπή της εμπιστοσύνης.
Δοκιμάζονται και οι καλύτερες προθέσεις.
Δυστυχώς δεν φαίνεται ακόμα κάτι στον ορίζοντα που να αποτρέπει την πορεία προς την καχυποψία που οδηγεί σε απομόνωση.
σήμερα δάκρυσα όταν άκουσα στο ραδιόφωνο για το ρόλο που παίζει η κύπρος στη ασφαλή μεταφορά των ξένων από τον Λίβανο.
η εμπιστοσύνη σε τέτοια θέματα εξακολουθεί να υπάρχει. Φιντεία, μου φαίνεται πως έχουμε ελπίδα!
Δυστυχώς η εγκληματικότητα ειναι κάτι που διαρκώς εξελίσετε αλλά δεν πρεπει να το βάζουμε κάτω.Το παρήγορο ειναι οτι στην Ελλάδα ακομη νιώθουμε αρκετά πιο ασφαλείς σε σχέση με άλλες χώρες.Στην Αγγλια π.χ κυκλοφορούσα με σπρέι για τα μάτια και ποτέ μονη μετα τις 9.00.Εδω νιωθω πιο ελεύθερη!