Είχε τελειώσει το πάρτι κι έπρεπε να καθαρίσει. Πάρτι… λέμε τώρα… Συνάντηση.
Όσο περνούσαν τα χρόνια τα εκκωφαντικά πάρτι μετατρέπονταν ουσιαστικά σε κουβέντες ολίγων ατόμων γύρω από το τραπεζάκι του σαλονιού. Όλοι ήθελαν κιόλας να φάνε. Όχι όπως παλιά, ξεροσφύρι και λιώμα μέχρι τα ξημερώματα. Τώρα ήρεμα, μαζεμένα, προσεκτικά. Μην το παρακάνουμε με το ποτό, να βάλουμε και κάτι στα ήδη διευρυμένα στομάχια μας και το πολύ μέχρι τις 2:

«Αχ, ό,τι ώρα κι αν πέσω στις 8 είμαι στο πόδι»
«Θα ξυπνήσουν τα μικρά και θα χοροπηδάνε απ’ τις 7 στο κεφάλι μας»
«Αν πέσω στο κρεβάτι μετά τις 3, αύριο έχω σίγουρη την ημικρανία»…

Όλοι πάλευαν με τα ρολόγια…

Έτσι κυλούσαν τα τελευταία χρόνια οι συναντήσεις, οι οποίες ούτως ή άλλως είχαν μειωθεί στο ελάχιστο. Είχαν γίνει σχεδόν σπάνιες. Τώρα εκείνη και όλοι της οι φίλοι είχαν πια σπίτια μεγάλα, αστραφτερά, όμως τα απολάμβαναν μονάχοι χωμένοι μες στις κουζίνες ή πίσω από την οθόνη του PC. Τα σαλόνια ήταν κυρίως γήπεδα για τα παιδιά και για ν’ απλώνουν τις αρίδες τους οι ψόφιοι εργαζόμενοι τα βράδια. Και να βλέπουν Τριανταφυλλόπουλο μέχρι τη μέση. Μετά έπεφτε ροχαλητό και μεταφέρονταν σαν υπνοβάτες στις κρεβατοκάμαρες με τα τεράστια κρεβάτια. Ιδέα δεν είχαν πώς ήταν αυτές οι κρεβατοκάμαρες. Το πρωί πετάγονταν σαν ελατήρια από το ξυπνητήρι και τρέχανε…

Εξάλλου, χρησιμεύει η κρεβατοκάμαρα σε τίποτα άλλο; Είχαν ξεχάσει…

Ξαπλωμένη τώρα κι αυτή στον καναπέ του σαλονιού της κοιτούσε τα λερωμένα πιάτα και προσπαθούσε να πάρει την απόφαση να τα μαζέψει. Όχι πως θα τά ‘πλενε κιόλας. Στο πλυντήριο θα τα έβαζε. Αλλά κι αυτό δουλειά ήταν. Κι εκείνη βαριόταν… βαριόταν πολύ.
Τα κρυστάλλινα έπρεπε να τα πλύνει μάλιστα στο χέρι… Τι τα ήθελε τα κρυστάλλινα;

Θυμόταν στο παλιό το σπίτι… Όταν μαζεύονταν κάθε βράδυ ίσαμε 20 άτομα -ποτέ τα ίδια- σ’ ένα μικρό δωματιάκι γεμάτο δίσκους, κλείνονταν μέσα στο ντουμάνι, άκουγαν μουσικές, κατέβαζαν 5 μπουκάλες και ξεραίνονταν στο γέλιο. Και συζητήσεις… Συζητήσεις ατέρμονες, που συνεχίζονταν από νύχτα σε νύχτα… Συζητήσεις υπαρξιακές, καθημερινές, αστείες, σοβαρές… όλα τους απασχολούσαν.

Τώρα πια έλεγαν για τα δάνεια και τις αγορές τους, τα παιδιά τους, την υγεία τους!! (ναι, είχαν ήδη αρχίσει να μιλάνε για την υγεία…), άντε και κανένα θέμα από ‘κείνα τα μισά που είχαν παρακολουθήσει στον Τριανταφυλλόπουλο… Γενικώς, η υπόλοιπη θεματολογία ήταν βγαλμένη απευθείας μέσα από την τηλεόραση. Οι περισσότεροι είχαν πάψει πια και να διαβάζουν. Πού να προλάβουν; Όχι, ότι τους έκαιγε κιόλας η ανάγκη…

Αυτά σκεπτόταν, κοιτάζοντας τα πιάτα, και την πήρε ο ύπνος άπραγη στον καναπέ…
Στο όνειρό της είδε, ότι πούλησε το καινούριο της σπίτι κι έφυγε ταξίδι μακρινό. Και πως κάπου στις Ινδίες συνάντησε μία γυναίκα που της έμοιαζε σαν μια στάλα νερό από την ίδια βρύση. Είχε φτάσει κι εκείνη στο ίδιο ακριβώς μέρος από την άλλη όμως, από Αμερική. Ήταν, λέει, η δίδυμη χαμένη αδελφή της… Αυτό ήταν μάλλον έμπνευση από τη Νικολούλη…