Κάνω βόλτες σε διάφορα blogs
και συναντώ προβλήματα.
Πολλά προβλήματα.
Ο ένας δεν βρίσκει δουλειά,
ο άλλος χωρίζει, ο τρίτος πενθεί…
Πολύς πόνος στο Intenet. Στη ζωή.
Στο μυαλό μας, στην ψυχή μας
και στο σώμα μας.
Ο πόνος είναι κάτι μη μετρήσιμο και μη συγκρίσιμο. Υποκειμενικός τελείως.
Είμαστε τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας. Ο καθένας είναι φτιαγμένος από άλλα υλικά.
Ο ένας ουρλιάζει «πονάω» για έναν πονοκέφαλο κι ο άλλος σφίγγει τα δόντια στους φρικτούς πόνους του προχωρημένου καρκίνου.
Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τον πόνο.
Ο ένας μπορεί να σηκώσει ένα αυτοκίνητο κι ο άλλος δεν μπορεί να σηκώσει το χέρι του.
Ο ένας είναι ταχύς σαν τον άνεμο κι ο άλλος ανάπηρος.
Ο ένας βλέπει το σύμπαν στο ταβάνι του δωματίου του
κι ο άλλος δεν θυμάται τ’ όνομα των παιδιών του.
Ο ένας γελάει στην κηδεία της μάνας του κι ο άλλος θέλει ν’ αυτοκτονήσει,
γιατί δεν πήγε καλά κάποιο project.
Κι ενδιάμεσα βέβαια όλες οι αποχρώσεις του κόσμου.
Πώς να γνωρίσεις λοιπόν πραγματικά κάποιον;
Με τι κριτήριο;
Ο άνθρωπος κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια.
Πώς να διακρίνει την ομορφιά του διαφορετικού; Και πώς να την αποδεχτεί;
Ο ανώτερος θα μπορέσει να καταλάβει καλύτερα τον κατώτερο, αλλά κι αυτός θα το κάνει μέσα απ’ τη δική του λογική, μέσα απ’ τα δικά του βιώματα. Ο κατώτερος ίσως να έχει ιδιότητες μαγικές, εντελώς άγνωστες στον ανώτερο, μοναδικές.
Αυτή εξάλλου είναι κι η χάρη του κόσμου. Η ποικιλία.
Η πιο σοφή κουβέντα, που ειπώθηκε ποτέ
-ιδιαίτερα όσον αφορά τ’ ανθρώπινα πλάσματα, αλλά κι ολόκληρο το σύμπαν-
είναι εκείνο το «Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα» του Σωκράτη.
Πλήρης αδυναμία κατανόησης. Πλήρης αδυναμία συναίσθησης.
Άρα και πλήρης αδυναμία κρίσης. Δεν μπορείς να κρίνεις το άγνωστο. Το ξένο.
Δεν μπορείς. Πρέπει να υπερβείς τον εαυτό σου. Είναι αυτό άραγε δυνατό;
Δεν ξέρω. Μπορούμε όμως ν’ αφουγκραζόμαστε το είναι του άλλου,
μήπως κάτι απ’ αυτό το άγνωστο πεδίο αγγίξει μια δικιά μας χορδή.
Έτσι γινόμαστε πλουσιότεροι. Έτσι κάνουμε ένα βήμα προς τα πάνω.
«Λίγο ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα…»
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Κι έξω μελαγχολικούς συναντώ.
Μόνο τα πιτσιρίκια είναι χαρωπά κι απορημένα.
Άσε, το φάγαμε το μήλο. Την πατήσαμε.
διαβάζοντας τα blogs εγώ νιώθω πιο πλούσια.. σάμπως να είναι όλα πιο αληθινά εδω μέσα.. συμφωνώ στο ότι και έξω τα ίδια προβλήματα υπάρχουν.. εδώ όμως γράφοντας σε προσωπικό ημερολόγιο βγαίνουν ανενόχλητα και με ειλικρίνια, ενώ εκεί έξω δεν βγαίνουν άμεσα..
“Εν (δυό!) οίδα, ότι ουδέν οίδα”.
Κάποτε είχα διαβάσει σε μια συνέντευξη τον Κιμούλη να λέει ότι το να είσαι ηθοποιός σημαίνει ότι μαθαίνεις συνεχώς.
Κι όσο μαθαίνεις, τόσο καταλαβαίνεις ότι υπάρχουν δεκάδες πράγματα που θα όφειλες να γνωρίζεις και δεν τα ξέρεις, συνέχισε.
Και παρομοίασε τον εαυτό του με έναν “σκέτο” άνθρωπο, που κάθεται σε μια καρέκλα σε ένα σκοτεινό χώρο, και ανάβει μια σκέτη λάμπα από πανω του.
Οσο μαθαίνει, αυτό το φως δυναμώνει περισσότερο, και μεγαλώνει ο φωτεινός κύκλος γύρω του. Οσο μαθαίνει ακόμη περισσότερα, η λάμπα φωτίζει τον δεκαπλασιο χώρο και παει λέγοντας.
Οπότε κάθε φορά που έλεγε “να, τωρα μαλιστα, κοίτα πόσα ξέρω”, σα να άνοιγε ο κύκλος και φωτίζονταν κι άλλο ο χώρος τριγύρω. “πωπωωω πόσα δεν ήξερα”, ε, λίγη ακόμη μάθηση και “κοίτα, κι άλλα ακόμη να μάθω”…
Δεν μπορώ φυσικά να το βρω, δεν μπορώ ακόμη φυσικότερα να το γράψω από μνήμης, τουλάχιστον προσπάθησα να το περιγράψω!
🙂
mary, ναι, συμφωνώ, οι άνθρωποι είναι πιο αληθινοί στα blogs απ’ ότι στην πραγματική τους ζωή, γιατί είναι ανώνυμοι και δεν φοβούνται να εκφράσουν αυτό που πραγματικά πιστεύουν. Ούτε προσπαθούν να κάνουν καλή εντύπωση, να φανούν πιο επιτυχημένοι, πιο πλούσιοι… Ούτε έχουν τόσες αναστολές. Γενικά, το κλίμα στο Internet τους σηκώνει όλους, ενώ στην καθημερινή ζωή, πολλοί είναι ή αισθάνονται πως είναι στην άκρη.
Αφροδίτη, σε ψάχνει ο chanana να του μεγαλώσεις τον κύκλο φωτός γύρω του, γιατί αυτή τη στιγμή τα βλέπει όλα μαύρα.
Την αμάθειά μου την επιβεβαιώνω καθημερινά. Ευτυχώς. Γιατί αυτή η συνειδητοποίηση της άγνοιάς μου είναι το κίνητρό μου να μαθαίνω. Με άλλα λόγια, να συνεχίζω…
Σ’ευχαριστώ πολύ για την ειδοποίηση – το κατάλαβες ότι κάπου εδώ τριγυρνάω, ε?
(ξέρω, η τακούνα έχει ένα ελάττωμα, ακούγεται η ρημάδα, γκντούγκα-γκντούγκα! Α, άσχετο, 4 σύμφωνα στη σειρά!)
Δεν συμφωνω με τον/την kyriaz.Δέν νομίζω ότι αυτό που ωθεί τους bloggers να γράψουν είναι τα προβλήματα-για εμένα τουλάχιστον είναι έκφραση.Με το ιδιο σκεπτικό και ένας συγγραφέας πρέπει να γράφει επειδή έχει προβλήματα.Απο την άλλη οι περισσότεροι bloggers δεν είναι μελαγχολικοί.Τα περισσότερα blog έχουν εικόνες απο διακοπές, σελίδες μαμάδων για το μωρό τους, συνταγές, μόδα κ.τ.λ
Επίσης εαν ζητούσαν επιβεβαίωση ή αναγνώριση δεν θα ήταν ανώνυμα blog kyriaz!Μαλλον δεν το έψαξες καλά.