Οι θεοί είναι ανάμεσά μας.
Είναι οι αόρατες κλωστές που μας ενώνουν.
Σκέφτηκα τις προάλλες έναν αρχαίο φίλο και την επόμενη έγινε ξανά «φίλος» στο φέισμπουκ.
Πόσες φορές μου έχει συμβεί αυτό;
Ο ορθολογιστής υποστηρίζει με βδελυγμία,
πως το κακό των ανθρώπων είναι που ψάχνουν πάντα να βρουν κάτι πίσω από το συμπτωματικό.
Όχι, δεν πρόκειται περί τούτου…
αν θέλετε, πρόκειται περί προσωπικής στατιστικής ανάλυσης:
αποκλείεται τόσο μεγάλο δείγμα να είναι τυχαίο.
Οι άνθρωποι είναι συγκοινωνούντα δοχεία.
Ό,τι ξεχειλίζει από το έναν ρουφιέται από τον άλλον και τούμπαλιν.
Και η σκέψη μεταδίδεται με ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός.
Είμαστε δεμένοι, μωρά μου· έτσι δεν ονομάζει κάθε επίδοξος εραστής τον απέναντι,
να μη μπερδεύει και τα ονόματα;
Δεν ξέρω καν τα ονόματά σας, άνθρωποι της οικουμένης, αλλά ξέρω τούτο:
είμαστε δεμένοι.
Όσμωση, είναι.
Είναι και ένα πλεονέκτημα του διαδικτύου.
Ο "άγνωστος" αφήνεται, ο αυθορμητισμός ελευθερώνει στοιχεία, λεπτές χορδές που δεν θα εμφανίζονταν με τον καθημερινό του "μανδύα".
Ο αντιληπτικός και οξύνους νους, αυτά τα συλλαμβάνει εύκολα.
Δεν επηρεάζεται από τις άλλες αισθήσεις.
Όραση, κίνηση, ήχος φωνής.
Νομίζω.
Καλή εβδομάδα.
Σπίθα, γενικώς ισχύει… όχι μόνο στο διαδίκτυο.
Καλή εβδομάδα και σ' εσένα.