Σε κάποιο yoga session, η τύπισσα σε προέτρεπε στο
τέλος
να ξεχάσεις για λίγο όλες τις ιδιότητες που υποτίθεται πως σε
χαρακτηρίζουν.
Να ξεχάσεις πως είσαι π.χ. δικηγόρος, πλούσια, ψηλή,
φιλελεύθερη, Ελληνίδα, λευκή, Χριστιανή,
μητέρα, κόρη, αδελφή, σύζυγος,
γυναίκα…
Για κάποιον λόγο το βίωσα αυτό το “κολπάκι” -είναι πώς σου
κάθεται η στιγμή-,
κι ήταν απίστευτα απελευθερωτικό, ένιωσα πραγματικά ωραία,
μία ανάταση.

Όμως οι άνθρωποι θέλουμε να προσκολλώμαστε σ’ αυτές τις
ιδιότητες,
θέλουμε να αυτοοριζόμαστε ως αυτό ή εκείνο ή το άλλο και ως εκ
τούτου να περιοριζόμαστε.
Θέλουμε να διαχωρίζουμε τον εαυτό μας.
Αυτό είναι
πηγή μεγάλου πόνου, μας ωθεί στη σύγκρουση με το περιβάλλον μας,
αλλά και με
τον ίδιο μας τον εαυτό,
γιατί είμαστε κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που
πιστεύουμε, κάτι όχι και τόσο “ξέχωρο”.

Και τι είμαστε; εύλογα θα με ρωτήσετε.
Πρακτικά είμαστε αυτό
που επιλέγουμε να παρατηρήσουμε.
Ουσιαστικά είμαστε ύλη, ενέργεια και κενό
-ταυτόχρονα-,
είμαστε κι εδώ κι εκεί -επίσης ταυτόχρονα-,
αλληλεπιδρούμε με
άλλα “σώματα” ακόμα και έτη φωτός μακριά μας…
Ο χωρόχρονος και η
στέρεα ύλη, οι μορφές των πραγμάτων,
δεν είναι παρά δημιούργημα της φαντασίας
μας. 

Είμαστε μια έκφανση, μια δυνατότητα· μια επιλογή από ένα
ενιαίο πεδίο πιθανοτήτων.

Αυτά δεν τα λέω εγώ, τα λέει η κβαντική φυσική… Αλλά και η
yoga.

Alexia Iliadou