9 Σχόλια

1. 

   bbchris στο 29 Μαΐου, 2007 σε 1:24 μμ

   Υπάρχει και ένα κλάμα που προέρχεται από τα γέλια.

   Απάντηση
2. 

   Sigmataf στο 29 Μαΐου, 2007 σε 1:35 μμ

   ΤΕΛΕΙΟ!!!!!!!!!!!!!!

   Απάντηση
3. 

   Sigmataf στο 29 Μαΐου, 2007 σε 1:36 μμ

   ΕΤΣΙ!

   Απάντηση
4. 

   Αλεξία Ηλιάδου (synas) στο 29 Μαΐου, 2007 σε 2:11 μμ

   chris, αυτό το κλάμα είναι ευπρόσδεκτο!

   sigmataf, ε μα… Η “συμπόνια” με την διαδεδομένη έννοια θα έπρεπε να συγκαταλέγεται στα αρνητικά προς τον άλλον συναισθήματα.

   Απάντηση
5. 

   Ανώνυμος στο 29 Μαΐου, 2007 σε 3:42 μμ

   συμφωνω. αλλα, δες, ζούμε σ’ έναν χριστιανικό κόσμο και η συμπόνια επιβάλλεται – όπως και η ενοχή, η πρώτη ως πολιτικώς ορθή, η δεύτερη από την Ο.Ε. (Οργανωμένη Ευσέβεια), η οποία, διαχρονικά είναι ο μεγαλύτερος δημιουργός θέσεων εργασίας…
   Υπάρχουν και μερικά προβλήματα, δεν λέω, είναι δύσκολο να πάρει κανεις την αποκλειστικότητα του Θεού, κοντολογίς το copyright. Γι αυτό κι ο φουκαράς απουσιάζει, κρατώντας τους Ουρανούς κι αφήνοντας μας στο προσωπικό εδάφους…

   Απάντηση
6. 

   Ανώνυμος στο 29 Μαΐου, 2007 σε 3:49 μμ

   Tείνω να καταλήξω στο “δε θέλω τη συμπόνια κανενός..”

   Απάντηση
7. 

   Pixie στο 29 Μαΐου, 2007 σε 7:17 μμ

   Πραγματικά!
   Έλα να γελάσουμε, βοήθησε με να βρω το γέλιο μου, δεν θέλω λύπη ούτε συμπόνια. Οι μεγάλες αλήθειες τελικά μπορούν να ειπωθούν με τόσες λίγες λέξεις

   Απάντηση
8. 

   Αλεξία Ηλιάδου (synas) στο 30 Μαΐου, 2007 σε 9:55 πμ

   alladdin, η ενοχή… μεγάλη κουβέντα ανοίγεις…

   doratsirka, όχι βέβαια!!

   pixie, η αλήθεια (όσο αυτή μπορεί να υπάρχει) μόνο με λίγες λέξεις λέγεται. Από ‘κεί και πέρα είναι ανάλυση και ερμηνεία.

   Απάντηση
9. 

   Unknown στο 1 Αυγούστου, 2010 σε 11:50 μμ

   Χρειαζόμαστε το γέλιο.

   Μάθαμε να ζούμε μέσα στην αγωνία, τον φόβο, την στεναχώρια.

   Όμως, ας αλλάξουμε. Ας αλλάξουμε το ύφος μας. Ας το κάνομε χαρούμενο. Ας προσφέρομε στον εαυτό μας και στους άλλους έστω και ένα χαμόγελο. ΄Εστω και μίαν καλή λέξη.

   Την καλημέρα μου.

   Απάντηση