Ήμουν σε μία αίθουσα, σε μια συνηθισμένη καφετιά τάξη σχολείου, γεμάτη ανθρώπους. Ο ένας σχεδόν πάνω στον άλλον, στριμωχνόμασταν να χωρέσουμε όλοι εκεί μέσα.
Κάτι παράξενο όμως συνέβαινε. Στην άκρη του χώρου, καβάλα σ’ έναν ελέφαντα -στολισμένο, όπως κάνουν στις Ινδίες και γύρω εκεί- ήταν ένα παιδί. Ένα αγγελούδι πανέμορφο και χαρισματικό, τόσο μικρούλι όμως, σχεδόν μωρό, που είχε επιλεχθεί να κάνει κάτι παράδοξο: με τόξο χρυσό κι ασυνήθιστο, μοναδικό, έπρεπε να σημαδέψει 5 άλλα παιδάκια, προκαθορισμένα. Έπρεπε να τα σκοτώσει.
Αλλιώς… μέσα στην αίθουσα ήταν ένας σκοπευτής, άνδρας αδίστακτος και μισητός, που πυροβολούσε αδιακρίτως και χωρίς ίχνος ενοχής όποιον έβρισκε μπροστά του. Τα παιδάκια ήταν θυσία -ποιος ξέρει σε ποιον;- για να σωθούν όλοι οι άλλοι. Κι εκείνος φρόντιζε να εκτελεσθεί αυτή η μυστήρια εντολή-ανταλλαγή.
Το παιδί σημάδευε με το τόξο του, ήταν άριστο, πετύχαινε με μιας κάθε του στόχο. Το ίδιο και ο σκοπευτής. Οι άνθρωποι ούρλιαζαν, κρύβονταν κάτω από τα θρανία, δίπλα στα πτώματα και το αίμα των ως εκείνην τη στιγμή ατυχεστέρων…
Κάποτε σκότωσε -νομίζαμε- ο μικρός σωτήρας μας τα 5 παιδιά. Φωνάξαμε στον σκοπευτή να σταματήσει. Έγινε ησυχία. Όμως από μια γωνιά της αίθουσας άρχισε να κλαψουρίζει ένα νήπιο μες απ’ την αγκαλιά της μάνας του, η οποία μάταια προσπαθούσε σκεπάζοντας του το κεφάλι με μια κουβέρτα που τό ‘χε τυλιγμένο, να το κάνει να σωπάσει.
Το χαρισματικό παιδί είχε σκοτώσει μόνο τα 4…
Ο σκοπευτής ξανάρχισε να πυροβολεί. Πανζουρλισμός. Ο ελέφαντας, τρομαγμένος απ’ αυτήν την απότομη εναλλαγή των καταστάσεων, αφηνίασε· σηκωνόταν στα πίσω του πόδια, γύρναγε γύρω από τον εαυτό του, προσπαθούσε να πετάξει το παιδί από την πλάτη του. Κι εκείνο πάσχιζε με κάθε μόριο του κορμιού του να τον τιθασεύσει, ενώ ταυτόχρονα αγωνιζόταν να κρατήσει το χέρι του σταθερό, να σημαδέψει το εναπομείναν βρέφος. Που κανείς δεν λυπόταν, πέρα απ’ τη μάνα του…
Κι έκλαιγε ο μικρός φονιάς… ο άγγελος-φονιάς…
Έκλαιγε με κλάμα βαθύ, γοερό, σπαρακτικό. Έκλαιγε που δεν κατόρθωνε αυτό που έπρεπε να κάνει, την θηριωδία που κάποιες άγνωστες αρχές το είχαν προορίσει να φέρει εις πέρας. Πάλευε με τον ελέφαντα, πάλευε με το τόξο, πάλευε με την ψυχή του και με την ακατανόητη μοίρα του·
κι έσκιζε αυτό το όλο ενσυναίσθηση κλάμα του κάθε καρδιά στα δύο.
Εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτε. Κοίταζα να κρυφτώ από τον σκοπευτή, όπως και όλοι οι υπόλοιποι. Το μόνο που μ’ ένοιαζε εκείνην την ώρα ήτανε να σωθώ. Έτρεξα στις σκάλες μα ήξερα, πως δεν υπήρχε διαφυγή. Πως μοναδική μου -μοναδική μας- ελπίδα ήταν να τελειώσει το παιδί με το ολόχρυσο τόξο αυτό που είχε αρχίσει. Αλλιώς ήμασταν όλοι χαμένοι…
Καμία ιδέα;
ιδέα; κόψε την τηλεόραση!!!!
χαχα. τι κάνεις; έλειψα για λίγο και σας πεθύμησα.
φιλιά
Τώρα…
Σκούρα τα πράγματα.
παράφαγες!!!!!!
Ναι παράφαγες.
πολύ ωραίο κείμενο
Να είσαι καλά, καλή Κυριακή
Το ποστ είναι ωραίο, όντως και αφήνει πολλές ερμηνείες..αυτό είναι και ταλέντο και η δύναμη των ποστ..
Σε αντίθεση με τα σχόλια..Εκεί τα διφορούμενα και οι οισχολιασμοί που προβληματίζουν είναι ενδιαφέροντες..
Αυτοί που “έμμεσα’ μιλάνε αφήνοντας υποψίες, όντας, άσχετοι..είναι το πρόβλημα που έλεγα για το διαδίκτυο..
Αλλά, έτσι συμβαίνει στην κοινωνία, γιατί όχι και εδώ..
Μιλούσα σε άλλο ποστ για την “χολή”…και είπα να το μετάφέρω..
ωσηε, μπα… δεν έχει να κάνει με την τηλεόραση… Κάτι άλλο είναι. Φιλιά και στην Κύπρο, που ποτέ δεν έχω δει.
alexis b, σ’ ευχαριστώ πολύ, μα ήμουν σχεδόν νηστική…
σπίθα, σκούρα, λες, τα πράγματα, ε; Καμιά ερμηνεία όμως δεν άκουσα… έστω και για πλάκα, κάποια υπόθεση… Αυτό με την χολή δεν το κατάλαβα.
Μεγάλη πόρτα θα διαβείς… :))
Και για να σοβαρευτώ: Είσαι ή θα βρεθείς σε μια αδιέξοδη και πολύ δυσάρεστη κατάσταση!
Θα περιμένεις κάποιος να σε βοηθήσει αλλά τη λύση μόνο εσύ θα μπορέσεις να τη δώσεις ή τουλάχιστον θα πρέπει να προσπαθήσεις…
η μόνη λύση…θα ήταν να ξυπνήσεις synas μου…
Αυτός ο μηχανισμός που φτιάχνει τα όνειρά μας είναι ανεξερεύνητος,γλυκός κάποιες φορές μα πιο συχνά ανελέητος.Ο καλυτερος σκηνοθέτης θρίλερ…,ο ύπνος.
Καλή σου μέρα αν ξυπνάς. 🙂
Καλημέρα synas..
Ερμηνεία, δεν είναι εύκολο να σου δώσω σε τέτοιο όνειρο..γι’ αυτό ,είπα “σκούρα τα πράγματα”..
Πρώτες σκέψεις μου, ήταν “αθέατος σκοπευτής” ..το θεώρησα σαν το “κακό” που υπάρχει μέσα μας..( εκεί πάει και η “χολή”.και ο φθόνος ..που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας)
Το “χαρισματικό παιδί” αρνούμαι να δεχθώ ότι θα σκότωνε παιδιά για θυσία..γενικά η έννοια της θυσίας είναι μεγάλο ζήτημα..
“Να σωθεί ο κόσμος” ..ποιός κόσμος..
αυτός που επέτρεψε να κυκλοφορεί αναμέσα του ο “ελεύθερος σκοπευτής”, που μάλλον δημιούργημα του είναι.
Δεν μπορώ πιο πέρα να σκεφτώ..βάζεις δύσκολα..Αν άλλοι μπορούν να προχωρήσουν , κάπως..γιατί εγώ να μορώ να μπώ στις σκέψεις σου, δυσκολεύομαι..
Synas μου εσυ παιδι μου ειδες ολοκληρο σιριαλ…τι ιδεα να πουμε …εκατο χιλιαδες συμβολα ειδες.Τι να πρωτο πει κανεις.Θρανια,παιδακι,βελη…Αδυνατω ν αρθρωσω αποψη περι του οποιου δηλαδη!!!Ενα φιλακι σου στελνω Σματσ! Και να μου εισαι καλα!Α! ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΕΔΙΟ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗΣ ΑΒΡΟΦΡΟΣΥΝΗΣ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΑΘΛΙΟΥ Βρομιου.Πφφφ!
πάντα αντιδράω στις αδιέξοδες λύσεις-δεν τις αντέχω.
προτείνω να ..ορμήσουμε στον εμπνευστή τού μακελλειού..
Εγώ λέω αυτά τα όνειρα να τα αναπτύξεις ή να γράψεις κανένα σενάριο. Άλλοι έπαιρναν LSD για να τους έρθει η έμπνευση και παλιότερα όπιο, κι εσύ την έχεις έτοιμη και σε ξεκούραστη εκδοχή πάνω στο κρεβατάκι σου 🙂
τέρας της αμάθειας, αδιέξοδη κατάσταση… Να με βοηθήσει κάποιος… το παιδί που έχει τη δύναμη να θυσιάζει κι ας σπαράζει… Ναι… βγάζει αυτό μέσα μου κάποιο νόημα.
kyriaz, ξύπνησα. Αλλά πώς ξύπνησα… θυμόμουν το κλάμα του παιδιού -πόσο πονούσε μ’ αυτό που ήταν υποχρεωμένο να κάνει- κι έκλαιγα κι εγώ μαζί του.
σπίθα, ο σκοπευτής δεν ήταν καθόλου αθέατος. Δίπλα μου στεκόταν ο πούστης, γι’ αυτό την έκανα από τις σκάλες. Αλλιώς θα ήμουν απ’ τους πρώτους-πρώτους που θα χαιρετούσαν τον μάταιο τούτο κόσμο. Όσο για τα υπόλοιπα… φαντάζομαι πως είναι πιο συμβολικά, πέρα από την κοινωνία δηλαδή.
faraona, φιλιά. 🙂
ερμία, έλα όμως που δεν ξέρουμε ποιος είναι ο εμπνευστής! Εκεί είναι όλο το μυστήριο… Κάποια στρεβλή συνείδηση ίσως;
dora, πράγματι… βλέπω πολύ κουφά όνειρα! Σ’ αυτό με την ανάπτυξη έχω ένα προβληματάκι… Χθες έγραψα το όνειρο αρχικά σε 10 γραμμές: έδινα μόνο τις βασικές πληροφορίες. Και μου λέει ο άντρας μου “Γιατί δεν το αναπτύσσεις, δεν το κάνεις κινηματογραφικό, αφού έχει τα στοιχεία;” Ε… και κάθισα και το ανέπτυξα λίγο, αλλά δεν ξέρω αν έχω την ικανότητα για περαιτέρω.
synas μου καλό απόγευμα 🙂
λοιπόν.. εγώ θω πως το εξής.. στο όνειρο βλέπεις ότι πρέπει να σκοτωθούν 5 παιδάκια για να επιζήσουν οι υπόλοιποι. κάποιος το επιβάλλει. και ένα παιδάκι το υλοποιεί με θάρρος αλλά και με πολλή λύπη.
ο αριθμός 5 κάτι θα πρέπει να σημαίνει για σένα.. και το ότι έχει μείνει το τελευταίο παιδάκι κάτι πρέπει να σημαίνει επίσης.
το ότι η ‘εν δυνάμει’ λύτρωση περνά μέσα από απώλεια, οκ φαίνεται στο όνειρο.
κι ο ελέφαντας.. πολύ θαρραλέο και άτρομο το παιδάκι. κι ας το βάλανε να σηκώσει τόσο μεγάλη ευθύνη.
φιλιά 🙂
Το παιδί είσαι εσύ, το παδί είναι η ελπίδα μέσα σου, η καλοσύνη, εφράζει την αθωότητα , που όλοι έχουμε κάπου λίγο πολύ και μας λείπει. Κάποια παιδάκια σκοτώθηκαν, καάποιες ελπίδες, κάποια όνειρα.
Το χαρισματικό παιδί είναι το “καλό” που πάντα θα παλεύει ενάντια στο κακό
Ο σκοπευτής .φυσικά δίπλα σου είναι και δίπλα μας..κυριαρχεί το κακό ..θυμήσου και το “σκοτώνουμε ότι αγαπάμε” ..μπορεί να ήταν και η σκιά σου..(μας) ταινία “φάιτ-κλάμπ”..έφτιαξες την ξέρεις
Μπράντ Πητ..Εντουαρντ Νόρτον..
(το ίδιο πρόσωπο τελικά)..
Άντε ονειροκρίτες ..θα γίνουμε ή σεναριογράφοι.-)))
καλημέρα..είπαμε;
mary, καλά τα λες… Μία χαρά… Εσύ όμως πού είσαι χαμένη;
σπίθα, σκοτώνουμε τα όνειρα και ό,τι αγαπάμε, ναι… μην μας σκοτώσουν αυτά… (ένα πρόσωπο είμαστε πάντα· που ποτέ δεν μπορεί να κατασταλάξει σε ένα πρόσωπο)
Άντε, ονειροκρίτες θα γίνουμε οι μπλόγκερς… Ξέρεις όμως πόσα κατάλαβα μόνη μου γράφοντας και διαβάζοντας το όνειρό μου; Κάτι ξέρουν κι αυτοί οι έρμοι οι Αμερικάνοι με τις θεωρίες του κώλου… το journaling…
Είσαι τα πάντα μέσα στην αίθουσα. Κυρίως το μικρό παιδί.Πρέπει εσύ η ίδια, μόνη σου, να παραμερίσεις κάποιες παιδικές και νεανικές ψευδαισθήσεις για να επιζήσουν τα καινούργια δεδομένα της ζωής σου. Από μια, κυρίως, ψευδαίσθηση δεν μπορείς να απαλλαγείς, εσύ θα βρεις ποια είναι αυτή.
Εξαιρετικά lucid όνειρο. Θυμάσαι συχνά τόσο καθαρά τα όνειρά σου;
Καλά, εμένα στον ύπνο μου στην ημερήσια διάταξη είναι σχολεία και αίθουσες. Αυτά προς το παρόν. Τα σέβη μου.
socrates, ναι… Ψευδαίσθηση λες, ε; Επιθυμία την έχω ονομάσει εγώ… Ίσως να είναι και το ίδιο.
Ναι, τα θυμάμαι. Είχα κάνει εξάσκηση από μικρή. Το κάνουν αυτό πολλά κοριτσάκια. 🙂
Μου θύμησες ένα όνειρο που είχα δει κι εγώ κάποτε με παιδάκια, που έπρεπε να διαλέξουμε ποιο θα θυσιαστεί για να σωθούν όλα τα υπόλοιπα. Ξύπνησα τόσο τρομαγμένη και ανήμπορη…
sofi-k, προφανώς έχει να κάνει με τις επιλογές μας… που πάντα κάτι πρέπει να θυσιάζουμε, έτσι ώστε να επιτρέψουμε σε όλα τα υπόλοιπα να εξελιχθούν…
情趣用品,情趣用品,情趣,情趣,情趣商品,中古車,二手車,情色小說,色情,情色視訊,寄情築園小遊戲,AIO交友愛情館,色情遊戲,情色交友,嘟嘟情人色網,言情小說,一葉情貼圖片區,情色論壇,色情影片,情色網,色情漫畫,UT聊天室,聊天室,豆豆聊天室,哈啦聊天室,尋夢園聊天室,視訊聊天室,080聊天室,視訊聊天,美女交友,視訊做愛,情色視訊,免費視訊A片,A片,A片下載,做愛,成人電影,18成人,日本A片,情色小說,情色電影,成人影城,自拍,情色論壇,成人論壇,情色貼圖,情色,免費A片,成人,成人光碟