Πας να παίξεις βελάκια. Ωραία!! Ένας τεράστιος, κόκκινος στόχος στη μέση.
Σχεδόν καινούριος, ατρύπητος. Χιλιάδες βελάκια γύρω-γύρω πεταμένα.
«Μα τι γίνεται; Όλοι ηλίθιοι είναι;»
Σκύβεις να πιάσεις ένα.
«Νο, nο, nο… αυτό το βελάκι απαγορεύεται»
Sorry, δεν τό ‘ξερα. Πας να πιάσεις ένα άλλο.
«Όχι, όχι… αυτό είναι ξένο»
Α, ποια είναι τα δικά μου;
Σου φέρνουν εκεί ένα μάτσο βελάκια, στ’ αραδιάζουν στα πόδια σου.
Καλά είναι. Φτάνουν. Πας να πιάσεις ένα μεγάλο:
«Πονηρούλη… Αυτό είναι πολύ καλό βελάκι, αλλά το ‘χουμε ποτίσει δηλητήριο. Όταν το αγγίζεις, αρρωσταίνεις»
Α, καλά, άστο… Αυτό;
«Αυτό κάνει γκελ στο στόχο, γυρνάει και τρυπάει εσένα»
Ωχ… Αυτό;
Περνάει ο καιρός στο μεταξύ με το μπούρου-μπούρου…
«Αυτό σου κολλάει στο χέρι και μετά δεν ξεκολλάει ούτε με πετρέλαιο»
Μάλιστα… Αυτό;
«Αυτό εκπέμπει κάποιες συχνότητες, που μαζεύει τις μέλισσες και σου την πέφτουν όλες μαζί»
Αμάν… Αυτό;
«Αυτό σου σκίζει το χέρι, αυτό σε τουμπανιάζει, αυτό σε ναρκώνει, αυτό σε…»
Μένεις τελικά μ’ ένα στραβωμένο, σπασμένο βελάκι και το πετάς σαν αυτιστικό στο στόχο ξανά και ξανά… και όλο και στραβώνει, όλο και ξεκατινιάζεται…
«Βρε, αϊ στο διάολο κι εσείς κι ο στόχος σας», αναφωνείς στο τέλος απελπισμένος κι αράζεις στο γρασίδι να παρακολουθήσεις κανέναν άλλον κακομοίρη να ταλαιπωρείται.
Κι όλοι οι νεόφερτοι από πίσω γιουχάρουν:
«Ρε, παππού! Χαζός είσαι; Τόσα βελάκια έχεις γύρω σου! Πιάσε εκείνο το μεγάλο!!»
…
Ωραία η αλληγορία του κειμένου σας. Και ο στόχος επιδέχεται πολλές ερμηνείες τελικά…Λέτε να είναι τόσο κοινός για όλους ή τον υπαγορεύουν ιστορικές ή κοινωνικές αναγκαιότητες;
Ναι, αλλά αν το στραβό βελάκι που πέταξες βρει κόκκινο στόχο?
Ένας στόχος να! Κατακόκκινος και προκλητικός, αλλά από βελάκια, nema. Και σου λένε όλοι “έλα μωρέ, θα το πετύχεις το κέντρο εσύ. Κάτι θα σκαρφιστείς να καρφώσεις, είσαι δημιουργική”.
Και όλο ψάχνεις και ξαναψάχνεις για το κατάλληλο αιχμηρό αντικείμενο…
@Dawkinson,
κι όλο ψάχνεις και ξαναψάχνεις, αλλά δεν ξέρω πού σκοπεύεις να το ρίξεις! 🙂
καλά.. οι άλλοι λένε.. αλλά εσύ γιατί τους πίστεψες;!!! πιάσε ρε συ και δοκίμασε το μεγάλο βελάκι! να δεις που θα πάει κατευθείαν στόχο!
(βέβαια, απ’οσο σε διαβάζω, εσύ σίγουρα δεν τους πιστεύεις και δοκιμάζεις όσα βελάκια θες. και πιάνουν και στόχο. ..οπόταν;)
Τελικά το ένστικτό μας και η πρώτη μας σκέψη μπορεί να είναι και η σωστή.Τα πρέπει μας μπερδεύουν.Πετάμε τα βελάκια πρίν καλά καλά αντιδράσει κανείς.Μάκια
“…σαν βέλος ζαλισμένο από τους τόσους στόχους…”
doratsirka, μορφές αλλάζει… Νομίζω, πώς πάντα κάπου γράφει “Είμαι ο τάδε και είμαι καλά”. Όπως στους ανώνυμους αλκοολικούς…
par…aloge, αυτό είναι η ύψιστη κολοφαρδία!
dawk & 3 pad, είχατε-δεν είχατε, σπλάττερ μου το κάνατε το ποστ!!
mary, χμμμ… η αλήθεια είναι πως δοκιμάζω, αλλά ο στόχος είναι μάλλον ένα mirage…
pixie, καλό! Να πιάσουμε το Θεό στον ύπνο!!
kyriaz, το καημένο το βελάκι… αντέχει όμως…
Εγώ λέω να αφήσεις τα βελάκια καταγής και να ρίξεις μια χειροβομβίδα στον στόχο.
… ή μήπως μολότωφ;…
doctor
Αυτοί οι άλλοι πάντα κάτι έχουν να σου πουν. Όλα τα ξέρουν. Λες και άφησαν ποτέ τον εαυτό τους να τρυπηθεί ή να τον φάνε οι μέλισσες ή κάτι από τα άλλα για να ξέρουν. Έχεις σημάδια κύριε; Τότε πως τολμάς να με συμβουλεύεις ε; Επειδή φοβάσαι μήπως χάσεις τη δικαιολογία ότι κανείς δεν το κάνει γιατί να το κάνω εγώ. Ε, να λοιπόν που θα το κάνω εγώ και χέστηκα ότι και αν πάθω.
Αλλά ξέρεις εσύ. Θα μου τη φυλάς στη γωνία περιμένοντας να αποτύχω και τότε θα αρχίσεις να χορεύεις πάνω στο πτώμα μου με την ατάκα-χαριστική βολή “στα λεγα εγώ” εννοώντας “τι μαλάκας είσαι”. Αλλά δεν θα με νοιάζει. Γιατί θα ξέρω ότι δεν απέτυχα για ότι μου είπες εσύ αλλά για πράγματα που τώρα ξέρω μόνο εγώ.
Το μεγάλο βελάκι for me please.
Θέλει φάλτσο το στραβό βελάκι…και αποφασιστικότητα.
Πολύ καλή η μεταφορά…άσε με να διαλέξω ένα βελάκι στο βρόντο! 😉
Βρε καλό μου!
Πιάσε το μεγάλο και μην τους ακούς, θα σε σώσω εγώ!
Κι όταν είσαι έτοιμη να ρίξεις, σημάδεψε πιο ψηλά, πολύ πιο ψηλά, για να πετύχεις κέντρο.
Άκου με.
Hello doctor! Φοβάμαι, πως θα διαλύσω έτσι το στόχο!
Αχ, Άγγελε… Το μεγάλο πονάει…
aniaris, ωραίο ονοματάκι! Απ’ το anais βγαίνει; Φάλτσο βάζω, με την αποφασιστικότητα έχω ένα προβληματάκι…
an-lu, για δοκίμασε την τύχη σου κι εσύ…
Αργυρένια, αυτό το “Να στοχεύεις ψηλά” μου τό ‘λεγε και η μαμά μου… Το μόνο που πετύχαινα ήταν κάτι πουλιά!! Λες να πετύχω τώρα τίποτα άλλο;;
μπα.είμαι απλά ανιαρή και αποφάσισα να το παραδεχτώ.
Δε μου λες, αυτό από τη Δίκη του Κάφκα το θυμάσαι; Εκεί που ο τύπος ανάλωσε όλη την εφευρετικότητα και τη ζωή του να πείσει τον φουσκωτό που ήταν μπροστά στην πόρτα του Νόμου να τον αφήσει να περάσει;
Και τι δε σκαρφίστηκε για να πείσει τον πρώτο φύλακα (σύμφωνα με τα του φύλακα λεγόμενα) να τον αφήσει να μπει μέσα.
Ώσπου λίγο πριν πεθάνει ο δικός μας, σκύβει ο φύλακας και του λέει ότι ήταν μάταιη όλη αυτή η απογοήτευση μιας ζωής μπροστά στην πόρτα που δήθεν δε σ’αφήνουν να περάσεις. Αν δρασκέλιζε λέει το κατώφλι, δεν επρόκειτω να τον σταματούσε κανείς ….
aniaris, γιατί δεν σε πολυπιστεύω;
hracker, απ’ τον Πύργο. Ναι… Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση αυτό πιτσιρίκα. “Παρακαλούσε τους ψύλλους απ’ το σακάκι τού φύλακα… αλλά η πόρτα ήταν μόνο για ‘κείνον…”
Ωραία, απ’ τον Πύργο είναι (*). Το “υπονοούμενο” το ‘πιασες;
:-Ρ
_____________________
(*) βρε δεν πα να ‘ναι κι απ’ την Αμαλιάδα
hracker, η Αμαλιάδα και το υπονοούμενο μου θύμισαν ένα παλιό ανέκδοτο:
Φωνάζει ο Μήτσος από πάνω απ’ το βουνό: “Κατινάκ’, ‘τοιμάσ’! Απόψ’ θα κατέβ’ στου χουριό να σε γαμιήσω!” Και το Κατινάκι: “Εντάξ’ Μήτσου μου, τουό ‘πιασα το υπονουούμενο!”