Θέλουμε να είμαστε αποδεκτοί.
Όχι, ψέματα: θέλουμε να είμαστε αρεστοί.
Ακόμα και σ’ αυτούς που περιφρονούμε.
Όποιος εγκαταλείπει την προσπάθεια αυτή, εγκαταλείπεται.
Όποιος δείχνει τον πραγματικό του εαυτό, απομυθοποιείται.
Η «αλήθεια» είναι μια καραμέλα που όλοι την πιπιλάμε, σε κανέναν όμως δεν αρέσει η γεύση της πραγματικά. Κι όλοι σχεδόν την φτύνουμε πριν την καταπιούμε.
Μας αρέσει να ζούμε στο παραμύθι.
Μας αρέσει να φτιάχνουμε ψεύτικους ήρωες.
Μοιραίες γυναίκες και καλοσυνάτους πρίγκιπες.
Μας αρέσει να πιστεύουμε, πως ο Χριστός δεν είχε φυσικές ανάγκες.
Και πώς ο Γκάντι κι η Μαρία Τερέζα ήταν άγιοι.
Μα εξάλλου ακόμα ανακηρύσσουμε αγίους. Ο Παΐσιος δεν ήταν ο τελευταίος;
Και πάντα φτιάχνουμε αγιογραφίες ακόμα και για τους επιτυχημένους νταβατζήδες.
Όλοι είναι τόσο καλοί, τόσο ντόμπροι, τόσο φιλότιμοι και συμπονετικοί…
Αυτό που προφανώς δεν έχουμε καταλάβει, είναι πως για να εξελιχθεί ένας άνθρωπος πρέπει να ζει. Τα πάντα. Και να παλεύει και να λερώνεται. «Δια πυρός και σιδήρου» κατακτάς και τη σοφία και το χρήμα και την τέχνη και την δύναμη, ακόμα και την γαλήνη. Όχι δια της υποταγής στα καλά και στα όμορφα και στα καθιερωμένα.
Όμως, ξαφνικά όλοι παρουσιάζουν την πορεία αυτή εξευγενισμένη.
Όλοι πέρασαν μέσα απ’ τη φωτιά κοστουμαρισμένοι, καθαροί κι αλώβητοι.
Σαν τον Τζέιμς Μποντ και τη Λάρα Κροφτ, ένα πράγμα…
Αλήθεια είναι…
Χρόνια Πολλά σου είπα;…
Χρόνια Πολλά,synas!
Καλημέρα, kyriaz! Μου είπες χρόνια πολλά και σου είπα… το ξέχασες κιόλας;
Καλημέρα και χρόνια πολλά!
Αυταπάτες…πολλές…
Μη με παρεξηγείς μωρέ synas-είμαι στην ανάρρωση από μια ίωση που με ταλαιπώρησε πολύ αυτές τις μέρες-εκτός του ότι ….”ου γαρ έρχεται μόνον”…. 🙂
Ετσι ακριβώς είναι… Θέλουμε να βλέπουμε να ζουν οι άλλοι για μας, και στο πρώτο λάθος που κάνουν να σηκωνόμαστε από τον καναπέ μας και να λέμε “Κοίτα τι έπαθε ο τάδε”…
Η “ανυπάκοή” είναι αυτή που μας πάει λίγο παραπέρα από εκεί που είμαστε. Αυτό νομίζω το ξέρουμε. Αλλά φοβόμαστε.
Λες και απο τότε που γεννιόμαστε μας μαθάινουν ένα πράγμα μόνο. Τον φόβο. Οταν είσαι παιδί δεν έχεις καμιά συναίσθηση του…
Και δεν είναι εύκολο όταν έτσι διδαχθείς να κάνεις μετά αλλιώς.
Τρελό δεν είναι αυτό;
Αφού, αν δεν τσαλακωθείς και δε φας τα μούτρα σου, δεν μαθαίνεις…τι κάθονται και τσαμπουνάνε;
ladybug, και απάτες… πολλές…
kyriaz, χαμογελάκι…
debby, ναι… πώς θα περάσεις το ποτάμι, άμα φοβάσαι να βραχείς; Ο Τζέιμς Μποντ πάντως έβγαζε τη στολή βατραχανθρώπου και έμενε από μέσα στεγνός με το ταξίντο…
an-lu, έλα ντε… μην μας σκιστεί το καλσόν…
Ξέρω πολύ καλά ότι αν κάποια στιγμή δεν είχα πάθει κάποια στραπάτσα δεν θα είχα προχωρήσει μπροστά. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος βρίσκω ότι είμαι συνολικά κερδισμένος. Αν με ρωτήσεις όμως να σου πω γι’ αυτό, πολύ πιθανόν να σου απαντήσω my name is Bond. James Bond. Τι να κάτσω να εξηγήσω; Τότε ήταν τότε και τώρα είναι τώρα. Αν κάτσω κι ανάγω όλες τις περιπτώσεις στο τότε, έχω χάσει σίγουρα το παιχνίδι του τώρα.
Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις των «εξ επαγγέλματος» ατσαλάκωτων αλλά από την άλλη χρειάζεται να έχουμε και κάτι να γελάμε…
Στολή αμιάντου δε φοράει κανείς. Όταν περάσεις από τη φωτιά, θα βγεις καμμένος. Αν τη βγάλεις καθαρή με μερικά εγκαύματα, ίσως και να καυχηθείς κομματάκι στους ατσαλάκωτους και να πεις ότι ένιωσες λίγο survivor. Που είσαι.Η ψυχούλα σου όμως το ξέρει και κανένας άλλος. Μετά οχυρώνεσαι για παν ενδεχόμενο. Και μένεις πιο μόνος από πριν, γιατί τώρα ξέρεις περισσότερα.
προτιμαμε να πεθαινουμε απο καρκινο παρα απο αληθεια.
chris, δεν θέλω να κρίνω, τι πρέπει να κάνει κανείς. Το παραμύθι μου τη σπάει.
dawk, κακιώνεις κιόλας άραγε, όταν είσαι survivor; Όπου…
fuzzy burlesque, και απ’ αυτό πεθαίνουμε τελικά… θάβοντας μέσα μας την αλήθεια μας…
μάλλον αποστασιοιποιείσαικαι γίνεσαι πιο κυνικός. Δε χαρίζεις κάστανα.
πάντα αλήθειες λες!
χρόνια σου πολλά…
dawk, ναι… γίνεσαι λίγο απρόσιτος για το… ευρύ κοινό!
melomenos, σ’ ευχαριστώ πολύ! Χρόνια πολλά!
εξαρτάται από τι είσαι φτιαγμένος. Αν είσαι από πίτουρο, ναι. Και μετά, σε τρώνε κι οι κότες.