Ζούμε σ’ ένα παραμύθι. Στο δικό μας παραμύθι.
Κάθε φορά το πλάθουμε απ’ την αρχή.
Βάζουμε όλα τα συστατικά που ξέρουμε, που έχουμε ακούσει, που έχουμε μάθει.
Που μας έχουν αρέσει, αγγίξει, συγκινήσει.
Λίγο από πρίγκηπες σε μεγάλους πύργους και βατράχους σε μαγεμένες λίμνες,
κακούς λύκους και κοιμωμένες βασιλοπούλες,
την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων και τον Αλχημιστή,
τους βρικόλακες, τους X-Men και τους πράκτορες του FBI.
Πασπαλίζουμε με χρυσόσκονη, με στίχους και με μουσικές,
με παπούτσια Prada και γυαλιστερά εξώφυλλα,
βάζουμε και μπόλικο ρομάντζο και νάτη κάθε φορά η καινούρια μας περιπέτεια.
Ολοκαίνουργια. Έτοιμη προς κατανάλωση·
να την ψιθυρίζουμε στα δικά μας αυτιά τις νύχτες πριν τον ύπνο και να βαυκαλιζόμαστε.
Να κοιμόμαστε γλυκά και να βλέπουμε τα όνειρα της επόμενης ημέρας.
Κι αυτή είναι η ομορφιά της ζωής μας.
Αυτή η προσποίηση, αυτό το «κάνω σα να ήτανε αλήθεια».
Γιατί δεν αρκεί να κοιτάζεις τα θαύματα του όποιου Θεού,
δεν αρκούν στην ψυχή οι λαμπερές ανατολές και τα θλιβερά ηλιοβασιλέματα.
Θέλει να φτιάξει κάτι δικό της, να ζήσει τον δικό της, ολόδικό της μύθο.
Και όσο δεν μπορεί, απλώς τον ονειρεύεται, τον μηχανεύεται, τον υποκρίνεται και
πάνω απ’ όλα τον πιστεύει.
Ναι, αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη δύναμη και παρηγορία της ψυχής μας: να πιστεύει.
Κι όταν κι αυτή τη χάσει, δεν έχει παρά να βγει σαν τους Ινδιάνους μονάχη στο δάσος και
να περιμένει στωικά να έρθει ο «δημιουργός» της να την πάρει πίσω…
GAME OVER
δεν έχεις άδικο αλλά έπρεπε να το κλείσεις με το “the end”
καλημέρα σου
Τώρα αυτό το τελευταίο γιατί νομίζω πως το έγραψες για μένα…:)
melomenos, μ’ αρέσει το GAME OVER. Έχει κάτι το τελεσίδικο. Το The End μπορεί να είναι κι ευτυχές και ν’ αφήνει περιθώρια για ονειροπολήσεις…
kyriaz, θα μπορούσα να το είχα γράψει και για σένα… τελικά μάλλον είναι τυχαίο για ποιον γράφουμε. Παιχνίδια της τύχης. Φτάνει όμως να πιστέψεις σ’ αυτά και ταράμ! νάτη η μαγεία…
Πολύ όμορφο κι αληθινό.
Κινητήριος δύναμη η πίστη.
Καλημέρα!
Ο καθένας μας έχει ανάγκη τα δικά του παραμύθια.
Ευτυχώς πιστεύω πολύ στα παραμύθια! Ομορφαίνουν τη ζωή μου!
Φιλιά!
Μ’αρέσουν τα παραμύθια με παράξενο και απροσδόκητο τέλος.
και η αλήθεια είναι πως μοιάζει κάποιες φορές μ’αυτό ο τρόπος που ζω … και όπως έχει πει ένας συνμπλόγκερ ότι ζω day by day.
Και αυτό που λες synas…”Αυτή η προσποίηση, αυτό το «κάνω σα να ήτανε αλήθεια»” δεν ξέρω… μήπως είναι αλήθεια; η αλήθεια σου;
ladybug, προϋπόθεση. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, αν δεν το πιστέψεις.
sofi-k, και έτσι να μείνεις. Σε φιλώ.
desposini savio, αυτή ΑΚΡΙΒΩΣ είναι η αλήθεια μου!
πραγματι ετσι ειναι..αλλωστε αν δεν ζουσε ο καθενας το παραμυθι του θα ηταν ανυποφορη η ζωη μας.
Προσωπικα το προτιμω και ας με κατηγορουν συχνα-πυκνα οτι το δικο μου παραμυθι ειναι πολυ ροζ…στο κατω-κατω δικο μου ειναι οτι θελω το κανω :-))
Δεν είναι άσχημο…αλλά θα προτιμούσα κι εγώ το FIN ή το koniec στο κλείσιμο!
@kyriaz:
για ολούς μας το’γραψε.
synas said…
αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη δύναμη και παρηγοριά της ψυχής μας: να πιστεύει.
—————
Να ελπίζει.
Η ελπίδα είναι η μορφίνη της ψυχής.
Σε μικρές δόσεις προκαλεί ευεξία, κατευνάζει τον πόνο χωρίς να θεραπεύει στην ουσία – άρα δεν είναι δύναμη
(στην πραγματικότητα εκεί έχουν στηριχτεί όλες οι θρησκείες, εκεί ποντάρει κάθε εκμεταλλευτής)
αλλά σε μεγάλες δοσολογίες προκαλεί ύπνωση και τελικά πόνο.
avra, ζήσ’ το με όλο σου το είναι το ροζ παραμύθι σου! Μια χαρά είναι, άμα περνάς εσύ καλά!
an-lu, ε, αφού δεν άσχημο, ας τ’ αφήσω…
dawk, όλους μας, τους εδώ…
giasafox, τι να πω; Δεν φημίζομαι κι εγώ για την πίστη μου στα πράγματα. Όμως είναι και κάποιοι τόσο -μα τόσο- απέλπιδες…
Οχι, νομίζω δεν είναι τόσο θέμα απελπισίας όσο απαισιοδοξίας.
Εκ γενετής ήμουν λιγάκι απαισιόδοξος.
Το game over κάνει όλο το παραπάνω έναν βίρτσουαλ παράδεισο. Μου άρεσε.
Μου θύμισες ένα γνωστό παλιά -τον Ιωσήφ τον Βλακέντιο, δεν ξέρω γιατί τον φώναζαν έτσι-, που έλεγε ότι όλοι ζούμε βάσει κάποιου συγκεκριμένου παραμυθιού. Για τις γυναίκες είναι στις περισσότερες περιπτώσεις η Σταχτοπούτα, ή Η ωραία και το Τέρας. Για τους άντρες δεν θυμάμαι τι έλεγε.
προσωπική μου άποψη,με αφορμή τα λεγόμενα,είναι ότι όποιος ζει το δικό του παραμύθι συχνά προσγειώνεται με τη μούρη στο χώμα. εννοώντας ότι ο ρεαλισμός δεν ισούται με την πεζότητα aπαραίτητα και επομένως άλλο φανταστικός κόσμος και άλλο ενδιαφέρουσα ζωή! δεν είναι κακό να πατάς στην γη με τα πόδια και να σκέφτεσαι με το μυαλό!
giasafox, α… δικός μας κι εσύ; Ωραία…
doratsirka, σ’ ευχαριστώ πολύ για την υποστήριξη! Κι εγώ κάπως έτσι την είδα.
3 pad, μήπως προσπαθείς να με προσβάλεις;; Άκου εκεί “ο Ιωσήφ ο Βλακέντιος έλεγε τα ίδια με σένα”!!
specialk, κακό δεν είναι, αλλά όσοι ζουν μέσα στα όνειρά τους περνούν καλύτερα. Και δεν σκάνε με τη μούρη στο χώμα συνήθως. Η ζωή τους πάει καλύτερα. Κι αν τυχόν συμβεί κάτι, προσαρμόζουν πάλι γρήγορα το παραμύθι: ο θάνατος γίνεται αιώνια ζωή, ο χαμένος έρωτας αφορμή για να βρεις κάποιον καλύτερο και πάει λέγοντας… Αισιόδοξοι άνθρωποι, ρε παιδί μου, και εκ φύσεως χαρωποί! Πάει και τελείωσε, δεν υπάρχει γιατρειά. Ο καθείς όπως γεννήθηκε.