Διαβάζω διάφορα άρθρα και αναλύσεις πώς η σύγχρονη ‘προπαγάνδα’ της θετικής σκέψης και της προσωπικής ανάπτυξης, στην πραγματικότητα αποσαθρώνει τον κοινωνικό ιστό. Και πως μας υπνωτίζει, ώστε να δεχόμαστε αμαχητί την επιβολή των πολιτικών και οικονομικών συνθηκών που συμφέρουν τις κυβερνήσεις και τις πολυεθνικές.

Είναι πράγματι έτσι;

Αυτές οι σκέψεις έχουν μια βάση, διότι ανέκαθεν όλα τα ρεύματα τα οικειοπούνταν οι κυρίαρχοι και τα διαστρέβλωναν προς όφελός τους. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Το κίνημα της Θετικής Σκέψης και της Προσωπικής Ανάπτυξης μετατράπηκε σκοπίμως και με μεγάλη επιτυχία σε άλλη μια μόδα, προκειμένου να υπνωτισθεί περαιτέρω η ήδη υπνωτισμένη κοινωνία. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως οι εν λόγω θεωρίες και πρακτικές είχαν εξ αρχής αυτόν τον σκοπό ή ότι επιφέρουν αυτό το αποτέλεσμα.

Οι άνθρωποι που ασχολούνται ουσιαστικά με όλα αυτά και όχι με το φαίνεσθαι της ιστορίας, κάθε άλλο παρά «ιδιώτες» είναι. «Ιδιώτες» ονομάζονταν στην Αρχαία Ελλάδα οι άνθρωποι που δεν ασχολούνταν με τα κοινά. Αντιθέτως, είναι πολύ ευαισθητοποιημένοι και κινητοποιημένοι σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής και του περιβάλλοντος. Δρουν εθελοντικά σε όλους τους τομείς και δημιουργούν μικρές νησίδες ανθρωπισμού και αλληλεγγύης, κοινότητες γεμάτες πολυποίκιλα ενδιαφέροντα και χρήσιμες δραστηριότητες.

Τι είναι αυτό που σε υπνωτίζει;

Η προσπάθεια αυτοβελτίωσης δεν σε οδηγεί στην αποξένωση και στην κοινωνική αναισθησία. Σε «ξυπνά» προς τα μέσα και προς τα έξω ταυτοχρόνως. Αυτό που σε υπνωτίζει και σε οδηγεί σε μια εφιαλτική πραγματικότητα είναι:

• Η διαρκής ενασχόληση με πρόσκαιρες ειδήσεις που προάγουν το φόβο και την κατάρρευση της εμπιστοσύνης προς τον άνθρωπο εν γένει.
• Η διαρκής επίρριψη ευθυνών στους άλλους, στις συνθήκες, στην κοινωνία, στη μοίρα.
• Η αίσθηση της παντελούς έλλειψης ελέγχου πάνω στην ίδια σου τη ζωή.

Ακόμα κι αν δεν έχει ο άνθρωπος τον απόλυτο έλεγχο, όταν πιστεύει πως μπορεί να διαχειριστεί αν μη τι άλλο την προσωπική του ζωή, τον κάνει να προσπαθεί, να παλεύει. Ενώ το αντίθετο τον κάνει να νιώθει άχρηστος, ανήμπορος, να καταθέτει τα όπλα, βγάζοντας μόνο χολή και μεμψιμοιρώντας.

Παίρνοντας στα χέρια τη ζωή μας, προσπαθώντας να βελτιώσουμε τον εαυτό μας και το κοντινό μας περιβάλλον, μας καθιστά μέρα με τη μέρα δυνατότερους. Μας οπλίζει με αυτοπεποίθηση και έτσι μπορούμε να αγωνιζόμαστε στη συνέχεια και για το κοινωνικό σύνολο.

Αναρωτήσου!

Κι αν δεν με πιστεύετε, απλά ρωτήστε ειλικρινά τον εαυτό σας:

Ποιους ανθρώπους θαυμάζετε, σε ποιους θα θέλατε να μοιάζετε, ποιους ζηλεύετε λιγάκι;

Αυτούς που σας χαρίζουν ένα από καρδιάς «περιττό» χαμόγελο στο δρόμο πηγαίνοντας στην -όποια- δουλειά τους; Ή αυτούς που αναλύουν διαρκώς σκυφτοί την «κακία του κόσμου» από τον καναπέ τους και βρίζοντας για την -όποια- δουλειά τους;

Και ποιοι, λέτε, θα τα πάνε εντέλει καλύτερα;

Και με ποιους ολόκληρη η κοινωνία θα πάει καλύτερα;