όμως Πρέπει να πιέζεις τον εαυτό σου ή όχι;

Όποιος πιέζει πολύ τον εαυτό του, αρρωσταίνει. Όποιος δεν τον πιέζει καθόλου, δεν κάνει ποτέ τίποτα.

“Τα πάντα με μέτρο”, έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες. Όμως αυτό δεν επιτυγχάνεται κάνοντας ό,τι κάνεις μετρίως μετρημένα. Αυτό λέγεται απλώς μετριότης· όχι μέτρο.

Είναι μια άλλη διαδικασία, εσωτερική, μια κατανόηση και μια αποδοχή, ή αντιστρόφως μια πάλη
κι εντέλει μια ισορροπία μεταξύ του τι είσαι και του τι θέλεις να είσαι.

Ποια είναι τα όρια σου;

Πιέζω πολύ τον εαυτό μου, σημαίνει ξεπερνώ τα όριά μου. Ποια είναι όμως τα όρια; Και ποιος τα καθορίζει;

Τα όρια μπαίνουν λοιπόν λόγω αντίστασης. Όταν δεν υπάρχει αντίσταση, δεν υφίστανται και όρια. Κινείσαι στο άπειρο.

Εφόσον όμως κάποιος έχει ήδη κάνει αυτό που θέλεις να κάνεις, η αντίσταση δεν βρίσκεται στον έξω κόσμο, οι έξω συνθήκες το επιτρέπουν. Έτσι δεν είναι;

Άρα τα όρια τίθενται εντός. Είναι μια κατασκευή του νου σου. Είναι αυτό που λέμε “μπορώ” ή “δε μπορώ”, που στην ουσία σημαίνει: θέτω νοερά εμπόδια ή δεν θέτω.

Κι αυτό το «μπορώ» σημαίνει με τη σειρά του: Κινούμαι με πίστη προς αυτό που γνωρίζω πως είναι εφικτό, για τον απλούστατο λόγο πως έχει ήδη ξανασυμβεί.

Ποιο είναι το μέτρο;

Το μέτρο λοιπόν είναι να κινείσαι με την ταχύτητα, με την ασύστολη επιθυμία, την ανυπομονησία, την αγωνία, που οδηγείς όταν έχεις ραντεβού με κάποιον/α που είσαι ερωτευμένη/ος, χωρίς να παραβιάζεις εντούτοις το κόκκινο και χωρίς να δημιουργείς ατυχήματα.

Προσεκτικά και πάντα εν εγρηγόρσει. Αυτό είναι το μέτρο.