Τώρα… Τίποτα… Τέλος…
Ο κατευνασμός της εσωτερικής σου πάλης, όταν θυμώνεις, η θυσία της παρορμητικότητάς σου, να μην εκφράσεις την οργή, την αρνητικότητά σου, ούτε με χαστούκι, ούτε με βλέμμα, ούτε με λόγια υποτιμητικά, να μην δεις τον άλλο ως εχθρό, αλλά πιθανώς κάποιες φορές και με...
Σκοπός κάθε δράσης και σκέψης είναι η υπέρβαση τους. Προϋπόθεση της υπέρβασης είναι όμως η απόλυτη κατανόησή τους.
Η ομορφιά περνά μέσα απ’ το χρόνο αγνοώντας τις παρεμβάσεις του. Η ομορφιά δεν φέρει καρπούς, ούτε αναπαράγει τον εαυτό της. Είναι αιώνια.
Όλοι επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια στους αιώνες των αιώνων. Αυτό που μετράει είναι η οπτική σου και ο τρόπος που τα παρουσιάζεις.
Για μένα και για πολλούς άλλους, το 2020 υπήρξε ιδιαιτέρως δημιουργικό. Όταν σου χαλάνε την καθημερινότητα, μπορείς να κάνεις πολλά άλλα.
Daily Inspirational Thoughts in your Inbox!
Καλό σας μήνα…
T ρομακτική ακεφιά βλέπω….
Καλό μήνα…
Γιατί Τόση θλίψη;;;;
Αρχισες να γράφεις πάλι καθημερινά.Δεν πήγαν τα πράγματα με την αποτοξίνωση όπως τα φανταζόσουν;Ευχομαι να πάνε όλα κάλα μέσα απο την καρδιά μου…
χαίρομαι που άρχισες να γράφεις συχνότερα και δεν τήρησες την υπόσχεση της 17ΝΟΕ
σήμερα βλέπω λύπη
“ήλιος εφ’ημέρη νέος” είπε ο Ηράκλειτος
ο νέος ήλιος που θα ανατείλει αύριο ας σε αλλάξει…
Αύριο είναι μια καινούρια μέρα…
Κύριε Δήμου, περιττό να σας πω, ότι μου φτιάξατε ήδη τη μέρα με την επίσκεψή σας!
ladybug & an-lu, δεν έχω πάει ΑΚΟΜΑ να αγοράσω πλυντήριο και όπως δείχνει η εικόνα κάθομαι γυμνή και κλαίω… “Τώρα… δεν έχω Τίποτα να φορέσω… Τέλος το πλυντηριάκι μου…”
pixie, κάνω άλλη αποτοξίνωση τώρα, πιο σκληρή…
3 parties a day, για να δούμε, φιλενάδα… για να δούμε…
Θα σου απαντήσω με ποίημα του Νίκου – ξέρεις ποιου:
Τα βράδια/θ αρχίσει να σε βασανίζει η στέρηση.
Ο πρώτος καιρός,λένε οι φυλακισμένοι κι οι ναυα-
γοί,/
ο πρώτος καιρός είναι ο πιο δύσκολος.
Η ηχώ του κόσμου που ξαφνικά γίνεται ψίθυρος/
το φως του ήλιου,που σιγά σιγά κρυώνει.
Τα δάχτυλα,σαν των τυφλών,που ψαχουλεύουν
το/ κενό.
Συνηθίζει κανείς,συνηθίζει/στους ανθρώπους και την ερημιά των ανθρώπων,στις αισθήσεις και τη νέκρωση των αισθήσεων./Συνηθίζει κανείς,συνηθίζει,/στο στόμα που σχηματίζει λέξεις/και δεν ακούγεται,στο χέρι που προσφέρει/χωρίς να δίνει,στο μάτι που πάγωσε/σαν καθρέφτης
στην εξορία,τη μοναξιά,τη στέρηση.
Συνηθίζει.
ΝΔ,
“Απουσίες”
Ποιήματα 1950-1990
Νεφέλη
rednet69 ή georgia m. ή gitsaki (μα κακοποιός είσαι;;), ωραίο το ποίημα και σ’ ευχαριστώ πολύ για την αναφορά του. Όμως εγώ δεν συνηθίζω σε τίποτα. Προσαρμόζομαι ίσως, αλλά δεν συνηθίζω. Η ψυχή μου πάντα κλοτσάει…
Κακοποιός ποτέ – γελωτοποιός ενίοτε.
🙂
Κι η δική μου κλωτσούσε αλλά με τη λογική κάποτε κουράζεται να κλωτσάει.Και είναι σα να συνηθίζει.Στην πραγματικότητα δε συνηθίζει ποτέ – δίκιο έχεις κατά μια έννοια.Απλώς παραιτείται.Αλλά ας μην το γενικεύω.Οk!
Μέσα στο λαβύρινθο των μπλόγκς βρήκα και κάποιον άλλο που προσπαθεί να αποτοξινωθεί στους Α.Ε. και δεν μπορεί να συνηθίσει το το ‘τέλος-τώρα-τίποτα’. Βίοι παράλληλοι…
Εγώ λέω Τρέλα… Τραγούδια… Τριαντάφυλλα…
Κι όλα αυτά που ανέφερες να τα αφήσουμε στο Τότε…
Un abrazo,
Ξένια.
Ούτε εγώ synas τα κατάφερα να αποτοξινωθώ-ξανα…κύλησα.
Τ-ειρεσίας…
gitsaki, παραίτηση… ακόμα χειρότερα!
dawkinson, δύσκολο… πολύ δύσκολο…
xenia, αγκαλίτσα… ωραία τα λες…
teiresias, είμαστε… εντελώς αναξιόπιστοι!