11 Σχόλια

1. 

   Ανώνυμος στο 2 Δεκεμβρίου, 2006 σε 7:07 πμ

   Καλημέρα.
   Επηρεασμένο από το ομόνυμο ποίημα του Λειβαδείτη;

   Απάντηση
2. 

   Αλεξία Ηλιάδου (synas) στο 2 Δεκεμβρίου, 2006 σε 9:09 πμ

   Παράξενε, καλώς ήλθες! Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για το σχόλιό σου. Δεν είχα διαβάσει το ποίημα του Λειβαδίτη, όμως το έψαξα και παραθέτω ό,τι βρήκα:

   κι ύστερα;
   Στην αρχή ήταν χάος.
   Μετά γεννήθηκα εγώ σ’ ένα κόσμο ραγισμένο
   μ’ ένα κουρελιασμένο Θεό
   που γύριζε από πόρτα σε πόρτα
   ζητιανεύοντας την ύπαρξή του.
   Φιληθήκαμε
   κι άρχισε να σκοτώνει ο ένας τον άλλον…

   Απάντηση
3. 

   Dawkinson στο 2 Δεκεμβρίου, 2006 σε 5:19 μμ

   “‘Ενας άνθρωπος καίγεται
   ένας άνθρωπος φωτίζει τη νύχτα.”

   “Γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν απ΄τη στιγμή που βρίσκουνε μια θέση στη ζωή των άλλων.
   Ή
   ένα θάνατο
   για τη ζωή των άλλων.”

   (Τ. Λειβαδίτης)

   Απάντηση
4. 

   rednet69 (georgia m.) στο 2 Δεκεμβρίου, 2006 σε 5:25 μμ

   Τι γίνεται άραγε με αυτούς που δε βρήκαν μια θέση;

   Απάντηση
5. 

   melomenos στο 2 Δεκεμβρίου, 2006 σε 6:59 μμ

   αρκεί που καταφέρατε και ζήσατε αυτή την γέννηση, αυτό το όνειρο…
   καλησπέρα

   Απάντηση
6. 

   teiresias στο 2 Δεκεμβρίου, 2006 σε 10:07 μμ

   Κι αν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον,
   είμαστε κιόλας νεκροί…
   (Τάσος Λειβαδίτης)

   Απάντηση
7. 

   mariospi στο 3 Δεκεμβρίου, 2006 σε 12:15 πμ

   Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

   Απάντηση
8. 

   maxim glendower στο 3 Δεκεμβρίου, 2006 σε 11:21 πμ

   καλό μήνα έστω και με αργοπορεία.ο δεκέμβριος είναι ο αγαπημένος μου μήνας,ισώς επειδή είναι ο τελευταίος,ίσως επειδή έπαιρνα πολλά δώρα όταν ήμουν μικρος.το προηγούμενο ποστ μου θύμισε εκείνο με τις λέξεις και τα γράμματα.

   Απάντηση
9. 

   Ανώνυμος στο 3 Δεκεμβρίου, 2006 σε 6:02 μμ

   Sorry αν σου το κάνω πολύ πεζό (δεν είναι) αλλά μου θύμισε διαζύγιο κοινή συναινεση που όμως έμεινε κατι καλό από αυτήν την συνευρεση των δύο.

   Απάντηση
10. 

    Pixie στο 4 Δεκεμβρίου, 2006 σε 10:42 πμ

    Πάντως σήμερα νιώθω οτι και η αφετηρία ειναι δύσκολη,το να νιώσουν δυο ξένοι το ίδιο πράγμα;το να ονειρευτούν μαζί.Ειναι ευτυχία όταν έχει συμβεί κατι τέτοιο ανεξάρτητα του αποτελέσματος.Τίποτα δεν κρατάει για πάντα, κάποια πράγματα τελειώνουν αλλά κάποια άλλα μετουσιώνονται, αλλάζουν σε κατι νέο και όχι λιγότερο όμορφο.

    Απάντηση
11. 

    Αλεξία Ηλιάδου (synas) στο 7 Δεκεμβρίου, 2006 σε 7:25 μμ

    Ρε παιδιά, εδώ σας είχα προσπεράσει κατά λάθος! Χίλια συγγνώμη!

    dawkinson & teiresias, βρε το Λειβαδίτη… πολλή πέραση έχει τελευταίως! Ωραίος… ερωτικός…

    gitsaki, είδα χθες ξανά και το «Γεννημένοι Δολοφόνοι»…

    melomenos & pixie, ναι… έστω και μία στιγμή είναι ευλογία…

    maxim glendower, καλό μήνα και σ’ εσένα! Ναι, παίζει αυτό το μοτίβο στο μυαλό μου…

    debby, μμμ… not exactly…

    Απάντηση