Στο δρόμο πέφτανε τα όμορφα ρούχα μου. Ίσως να το ‘θελα: ναι, μέσα μου τό ‘θελα.
Απαρατήρητη να ζω κι ελεύθερη.
Άξαφνα όμως άρχισε ένας να ουρλιάζει πως περπατώ πλέον γυμνή στους δρόμους.
Δεν ξέρω αν του κρατώ κακία. Σίγουρα πάντως θέλω να πάψει.
Λένε πως η ζωή είναι αφαίρεση. Να μείνει η ουσία.
Μα τελικά κι αυτοί που το πρεσβεύουν είναι στυλίστες συνειδήσεων.
Λατρεύουν σαν τον Oscar Wilde τις πόζες.
Είδα ένα τεράστιο βιβλίο χθες στ’ όνειρό μου·
είχε μέσα μια από ‘κείνες τις μαυρόασπρες εικόνες,
που παραπέμπουν στη στρατευμένη τέχνη της επαναστατικής Ρωσσίας:
ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ, έγραφε από πάνω. Έτσι, με κεφαλαία.
Δεν ξέρω. Δεν ξέρω το γιατί για τίποτα. Ξέρω μονάχα το «για τι»:
θέλω πίσω τα ρούχα μου. Κι ας ανοιχτούν ξανά όλα τα μέτωπα.
Και πείτε του αυτουνού να σκάσει επιτέλους…
"σκάσε επιτέλους"
Πολύ ωραίο και βαθιά χωμένο στην κοινωνική μα πραγματικότητα.
Τόσο έξυπνο κορίτσι και να πιστεύεις ακόμα ό,τι οι διάφοροι "πρεσβεύουν"…
max, έτσι! Συμπαράσταση!
Δείμε, έχει κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικές προεκτάσεις, ε; 🙂
3pad, ακούω… παίρνω… πληρώνω.
Γιατί σε χάνω ώρες ώρες;
synas.:"Να του πούμε να σκάσει επιτέλους"
Δεν σκάζει,synas.
Να τον βάλω στην κατασρόλα, να βράσει στο ζουμί του;
(από το να βάλεις,εμένα,λολ, προτιμότερο!)
Αυτόν που λέει και ο Δείμος,
(με τις κοινωνικο-οικονομικές-πολιτικές προεκτάσεις)
Είναι και ζήτημα αισθητικής,συν τοις άλλοις, άσε που ενοχλείται η δική μου ελευθερία.
Πώ, πώ, πολλά είπα.
(μην θυμώσεις..)
…κι εσυ πιάαααα…τον ενα που ουρλιάζει ακούς?τους άλλους που σώπασαν δεν τους ακούς?
Ο Ken Keyes ειπε οτι αν υπάρχουν 10 κουνούπια σ ενα δωμάτιο και σκοτώσουμε τα 9,ας μη μας ενοχλεί το 10ο που ξέφυγε…
:))
從人生中拿走友誼，猶如從生活中移走陽光 ............................................................
Άγγελε, δεν ξέρω…
Σπίθα, κάντονα και κιμά άμα θέλεις… 🙂
Φαραόνα, ένα κουνούπι μπορεί να το νιώθεις να βουίζει όχι έξω, μα μέσα στο κεφάλι σου.