…Άνθρωποι…Άνθρωποι…Άνθρωποι…
Ξύπνησα απότομα, νωρίς και με πολλά πρόσωπα στο κεφάλι μου.
Όνειρα…
Στα όνειρά μου περπατούν όλοι οι άνθρωποι, που έχω ποτέ γνωρίσει.
Κι όσοι δεν έχω ακόμα γνωρίσει ή δεν θα γνωρίσω ποτέ.
Άνθρωποι από την εφηβεία μου, από bar, από το δρόμο, από ταξίδια.
Παλιοί φίλοι, συγγενείς, χαμένοι εραστές.
Βρικόλακες, ετοιμοθάνατοι, μωρά.
Χορεύτριες, παραμορφωμένοι, επιδειξίες, κλόουν.
Πρόσωπα, σώματα, σκιές…
Και όλο μου μιλούν…
Ψιθυρίζουν, ουρλιάζουν, στέλνουν μηνύματα βουβά…
Κατευθείαν μες στο μυαλό μου.
Καμιά φορά είναι και σκέτες φωνές, απρόσωπες.
Αυτοί είναι οι θεοί μου…
Όλοι όσους βλέπουμε στα όνειρά μας, λέει, είμαστε εμείς.
Κι αυτός κι εκείνος κι ο άλλος. Προβολές…
Λέτε στ’ αλήθεια να είμαστε όλοι εμείς οι ίδιοι;
Λέτε να είμαστε τελικά μονάχοι;
Ή μήπως να είμαστε τα όνειρα ενός Μονάχου;
Θρησκευτικότητες… Όχι.
Βλέπω απλώς τους ανθρώπους της ζωής μου.
Κι αυτής και της άλλης: της μέσα.
Είναι όλοι εκεί. Και τους θέλω να είναι εκεί.
Λατρεύω τους ανθρώπους…
ειδικά τώρα που μπορείς τόσο εύκολα να δεις τι κρύβουν μέσα τους,τα μπλογκ εννοω,πως να μην τους λατρέψεις;
Κατά βάθος είσαι πολύ αισιόδοξο άτομο Συνασούλα!
Έχω κάποιο πρόβλημα ρε γμτ και πρέπει να γράψω 2-3 φορές για να εμφανιστεί το σχόλιο μου…
Ας είναι.
Λοιπόν, έλεγα, πως μπορεί να είναι άνθρωποι μιας άλλης ζωής. Μπορεί να είναι άνθρωποι που παρατηρείς καθημερινά και για κάποιον λόγο σου έκαναν εντύπωση. Μπορεί να μην μάθεις ποτέ ποιοι είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι μέσα στο κεφάλι σου.
Αλλά τι πειράζει;
Αφού εσύ τους θέλεις εκεί!
Καλημέρα!
maxim, α, όχι! Εγώ ήμουν εξομολόγα από μικρή! Όμως όσο περνούν τα χρόνια, γίνομαι κάπως πιο επιεικής μαζί τους. Ελπίζω κι εκείνοι μ’ εμένα… αν και δεν το πολυβλέπω…
an-lu, δεν είμαι ούτε αισιόδοξη, ούτε απαισιόδοξη. Ένα κράμα ρεαλιστικο-ονειροπόλας…
sofi-k, ναι μωρέ… τους περισσότερους τους ξέρω πάντως!!
Ωραία τα όνειρα και σίγουρα στέλνουν μυνήματα.Και εγώ βλέπω πολλά όνειρα και τόσο σουρρεαλιστικά που οι ψυχαναλυτές θα με έκλειναν μέσα ¨)Ωραίο είναι να περνάνε άνθρωποι βόλτα ιδιαίτερα όταν τους αγαπάς