Όταν είσαι παιδί,
χιλιάδες πράγματα σε κάνουν να νοιώθεις όμορφα.
Κοιτάζεις τα πάντα με μάτια ορθάνοιχτα·
όλο αθωότητα και περιέργεια μαζί.
Ο χρόνος σού φαίνεται μακρύς·
το χθες το ξεχνάς με μιας
και το αύριο δεν το σκέφτεσαι καθόλου.
Κι ο κόσμος σου φαίνεται μεγάλος·
γεμάτος κρυψώνες να εξερευνήσεις
και θησαυρούς να ανακαλύψεις.
Όταν είσαι παιδί,
φαντάζεσαι πως κάποτε όλα θα γίνουν δικά σου…
Όταν είσαι μεγάλος,
ελάχιστα πράγματα σε κάνουν πια να νιώθεις όμορφα.
Κοιτάζεις τα πάντα με μάτια κουρασμένα·
όλο καχυποψία κι απογοήτευση μαζί.
Ο χρόνος σού φαίνεται βραχύς·
αναμασάς διαρκώς το χθες
και το αύριο σε τρομάζει.
Κι ο κόσμος σου φαίνεται στενάχωρος·
γεμάτος παγίδες να αποφύγεις
κι από άρπαγες να ξεγλιστρήσεις.
Όταν είσαι μεγάλος,
ξέρεις πως τίποτα ποτέ δεν θά ‘ναι πραγματικά ολόδικό σου…
Ούτε καν ο εαυτός σου.
…
Μόνο με την τελευταία φράση δεν πολυσυμφωνώ.
Δηλαδή, μου φαίνεται πως ισχύει το αντίθετο. Ότι τώρα που μεγαλώνουμε συνειδητοποιούμε ότι μπορούμε να έχουμε πράγματα ολόδικά μας.
Αλλά τις περισσότερες φορές δεν τα θέλουμε γιατί μας βαραίνουν…
ladybug, όπως; Τι μπορούμε να έχουμε ολόδικό μας; Δεν υπάρχει η πιθανότης ανά πάσα στιγμή να χάσουμε τα πάντα; Την υγεία μας, τους ανθρώπους μας, την περιουσία μας, το χρόνο μας, την ηρεμία μας, το μυαλό μας, τη ζωή μας;
Άσε που συνήθως κάποιο κομμάτι λείπει… απ’ όλα…
Και ξαναάσε, που έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν μπορείς να το διαχειριστείς πραγματικά, όπως θα ήθελες εσύ και μόνο εσύ.
Δεν είναι κακό… Δεν ζούμε μόνοι, ούτε η “ασφάλεια” αποτελεί ιδανικό, αλλά ειλικρινά πιστεύω, πως δεν υπάρχει τίποτα ολόδικό μας. “Δανεικά”, που λέει και το τραγούδι, “τα πάντα είναι δανεικά”…
Ε, την πιθανότητα να τα χάσεις όλα αυτά, την έχεις πάντα. Όταν είσαι μικρός όμως, δεν έχεις καν την δυνατότητα να αποκτήσεις κάποια, όπως π.χ. την ηρεμια σου, γιατί δεν ορίζεις τη ζωή σου.
Υπ’ αυτήν την έννοια, ότι τη ζωή μας μπορούμε να την ορίσουμε εμείς (άσχετα αν δεν το κάνουμε) λέω πως μπορούμε να έχουμε πράγματα δικά μας. Το αν είναι δικά μας ή όχι δεν εξαρτάται από το πόσο εύκολα χάνονται.
Επίσης, το ότι κάτι είναι δανεικό, δεν σημαίνει ότι για όσο καιρό το έχεις δανειστεί δεν είναι εντελώς δικό σου.
Τέλος πάντων, προσωπικά νιώθω πολύ καλύτερη απο ό,τι πιο μικρή, που δεν όριζα και δεν αποφάσιζα για τίποτα. Ίσως παίζει κι αυτό ένα ρόλο.
Υπερθεματίζω! Και δεν είναι ούτε δανεικά. Σκιαμαχούμε, μόνο αυτό. Φάσματα του εαυτού μας…
Φράση που πρωτοδιάβασα στον Καρυωτάκη στα 15 μου και μου έμεινε ανεξίτηλη
”…κουτουλώ στο φάσμα του εαυτού μου”
(Κ. Καρυωτάκης ”Ονειροπόλος”)
ε, τώρα, ξέρεις και διαβάζεις την άποψή μου. συνυπογράφω.
άσε που τόσο δάνειο, σιχτηρίζεις την ώρα και τη στιγμή, γιατί όλο μείον βρίσκεσαι…
Ευτυχώς ..που δεν θάναι και τίποτα ολοδικό μας…όλα θα τα μοιραζόμαστε.
Κοινοκτημοσύνη.
Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με αυτό που τόσο λυρικά είπες… όμως θα συνεχίσω να παλεύω για το αντίθετο, μέχρι τα βαθιά γεράματά μου…
Ενηλικίωση λέγεται αυτό.
Ναί ακριβώς…3pad, ενηλικίωση και δεν θα τρέχουμε στα τσίρκα ..να κάνουμε τούμπες!
@synas
Ξεκουράσου ..έπιασε δουλειά ο βοηθός σου..
και άρχισε τις απαντήσεις στα σχόλια!
(καλά δεν της.. έκανα της 3pad)
ladybug, ναι… Ίσως βιώνεις και μία ενδιάμεση φάση, ξέρεις…
ωσηε, τι όμορφος στίχος… Πώς μ’ αρέσουν οι πεζές λέξεις συνδυασμένες με μυστηριώδεις… κουτουλώ… στο φάσμα…
dawk, σε πολλές περιπτώσεις το μείον είναι προτιμότερο του συν…
σπίθα, ναι… Κάπου διάβασα ένα νόστιμο: πως φιλάνθρωπος είναι αυτός που μοιράζεται τις νευρώσεις του με όλους…
adaeus, κι εγώ…
3 pad, αυτός ήταν ο αρχικός τίτλος και τον άλλαξα…
Σπίθα, :))))))))))
@3pad
¨¨:-)))
Συμφωνώ σε πολλά αλλά δεν το βλέπω τόσο απόλυτα.Μπορεί και να είμαι αφελής,όλο και περισσότερο “παίζει” αυτό το σενάριο.
🙂
σπίθα, δεν πιστεύω να το πήρες προσωπικά το σχόλιο… πλάκα έκανα…
όλα θα πάνε καλά, α, δεν είναι θέμα αφέλειας… Μακάρι να μείνεις με τα μάτια του παιδιού για πάντα, άμα γουστάρεις! Είναι περισσότερο θέμα επιλογής.