Όλα σε φωνάζουν όταν εσύ έχεις φύγει,
όλα σε θέλουν σαν έχεις κουραστεί.
Όλα όσα σου έλειψαν σού έρχονται πακέτο
τυλιγμένα σε γριζασημί κορδέλα
και με καρτούλα «Καλή Ανάσταση!»
και με καρτούλα «Καλή Ανάσταση!»
και τι διάολο να τα κάνεις
αφού πια είναι Χριστούγεννα…
αφού πια είναι Χριστούγεννα…
-και το ψαλίδι που έψαχνες προχθές
το βρήκες σήμερα που ζήταγες θερμόμετρο-
Όλα σου θυμίζουν πως δεν ήσουνα ποτέ
εκεί που θά ‘θελες να είσαι
εκεί που θά ‘θελες να είσαι
όταν ήταν η ώρα σου·
γιατί ανυπομονούσες, βιάστηκες και έφτασες νωρίς
ή ίσως γιατί άργησες
ή ακόμα και καμιά φορά
γιατί η πρόσκληση δεν ήτανε για σένα,
μα εσύ φαγώθηκες να την κρατήσεις·
νόμιζες πως σου ταίριαζε
να γίνεις βασιλιάς σε πάρτυ ξένων.
Πάντα ποθούσες το φιλί κάτω απ’ το γκι
-Ανάσταση-
από άνθρωπο άγνωστο και ξεχασιάρη…
Πανέμορφο, ρομαντικό και γεμάτο συναίσθημα.
Παντα ήσουν στην Ωρα σου, στο Σωστο Μερος…
ο Κοσμος δεν Τολμησε να συγχρονιστεί μαζί σου!!..
Εγω εδω είμαι όταν με ψαξεις…
αρα….
τουλάχιστον ΔΥΟ έχουν συγχρονισμένα τα Υπαρξιακά ρολόγια τους!..
φιλι… οταν το θες…όπως το θες….
Πανέμορφο το κείμενο και ποιητικά γραμμένο όπως πάντα. Σκέψου όμως πως πάντα υπάρχουν πολλές γωνίες από όπου μπορείς να δεις κάτι.
Μήπως όταν ζεις με την προσμονή για κάτι που δεν έρχεται ποτέ ή στην 'ώρα' του, σου διαφεύγουν όλα τα άλλα που έχουν έρθει και είναι μπροστά στα μάτια σου; Μήπως είναι πιο ωραία τελικά η ζωή χωρίς τις προσμονές; Και στο κάτω κάτω, πόσα από τα όμορφα πράγματα που σου ήρθανε τα πρόσμενες; Αν το ψαλίδι είναι τελικά τόσο χρήσιμο, μπορεί να βρεις κάτι να το κάνεις την ώρα που σου ρχεται… Cheer up 🙂
μοῦ θύμησε(ς) τὴν Joey στὸ Interiors τοῦ Woody Allen.