Τα πράγματα είχαν πολλές απαιτήσεις
και διαφορετικές από τις δικές του.
Θα μπορούσαν να του δίνουν
1000 πριμ παραγωγικότητας,
τιμές, επαίνους και βραβεία·
ποσώς τον ένοιαζε.
Όχι πως δεν είχε ανάγκη,
-εξάλλου οι ανάγκες κι οι επιθυμίες δεν έχουν τέλος-,
όμως πάνω απ’ όλα μετρούσε γι’ αυτόν
μια ιδέα που είχε συλλάβει μικρός
και πλέον του είχε γίνει δεύτερη φύση:
«Μην αφήνεις τίποτα και κανέναν
να σου ορίζει το χρόνο σου.
Όποιος ορίζει το χρόνο σου, ορίζει εσένα».
Κι αυτός ήταν ήδη από την πρώτη του φύση…
Αόριστος.
πολύ με άρεσε και αφτό όπως και πολλά άλλα γραφτά σας.
ακόμα και αν ο χρόνος μας δεν ορίζεται από κάποιον άλλο συγκεκριμένο άθρωπο, δυστυχώς για πολλούς από εμάς ορίζεται από τις περιστάσεις και τις συγκυρίες που δεν προσωποποιούνται.
ευτυχώς που τελικά και ο χρόνος (κρόνος;) είναι ψευδαίσθηση της σαμνσάρας, οπότε και αν το συνειδητοποιήσουμε (νιρβάνα) είμαστε όλοι μέλλων αόριστος, απροσδόκητος, και ελεύθερος στο αποτέλεσμά μας.
Η Γραμματική διδάσκεται….
αρκεί να καθίσεις στο σωστό θρανίο…..
Όλοι κουβαλαμε μεσα μας τον Αόριστο…
είναι οι Μνήμες των γονιδιακών δομών μας…
όμως εκπαιδευόμαστε να ζούμε σ'εναν Ενεστώτα και να ονειρευόμαστε αγγίζοντας έναν Μέλλοντα….
διδαχή..
εκπαιδευση…
και η διαχείριση χρόνου γίνεται επίτευγμα με την συμβουλή του Μεντορα….
"Πλούσιος είναι αυτός που έχει χρόνο για ….ξοδεμα, κατά το πως ο Ίδιος επιθυμεί…"
φιλια…. αιωνιοι μαθητες της ζωής….
!
Υπέροχο…
Βόλτα σε παλιές γνώριμες γειτονιές…
..eπίδομα παραγωγικότητας
ή σύμβαση αορίστου χρόνου
στο δημόσιο;?;
ιδού η απορία
άγη, μού 'χει μείνει η ρήση σου "Κάναμε αυτό που κάναμε, επειδή… το κάναμε!" λολ… Μια μυστηριώδης ταύτιση αιτίου και αιτιατού…
~k.p.~, αυτό με το μέντορα… πέτυχε διάνα! 🙂
mary, αχ, αυτά τα σχόλιά σου τα φλύαρα!
δείμε, μα… είσαι τόσο καλός…
ωσηε, καλώς τον χαμένο γείτονα… 🙂
χελιδονάκι, τίποτα… μακάρι τίποτα.
τόσα λίγα πράματα στη ζωή ακολουθούν τη λογική (δηλαδή την αλληλουχία αιτίου-αιτιατού) όση είναι και η αναλογία αντιληπτού και υποσυνείδητου στο νου.
χωρίς λόγο λοιπόν, αυθαίρετα, αποφασίζουμε συχνά ότι πρέπει να βάζουμε σε ταχτοποιημένα κουτάκια όλες τις σκέψεις μας, γιατί αφτά καταπραΰνουν το νεοφλοιό μας, και αναδεικνύουν την επίπλαστη υπεροχή του προς την άμορφη κυρίαρχη αρχέγονη υποσυνείδητη νοητική μάζα των δυο εγκεφάλων μας.
και τότε καταπιέζουμε τις προϊστορικές δυνάμεις του υποσυνείδητου, της δημιουργίας ύπαρξης από ανυπαρξία, της καρδιάς, του ενστίκτου και των παρορμήσεών μας, ακρωτηργιάζοντας το μεγαλύτερο μέρος αφτού που μας κάνει άθρωπους.
γιαφτό και κάνουμε πάντα αφτό που κάνουμε… επειδή το κάνουμε. έξω από μονόχρωμα κουτιά που έτσι κιαλλιώς είναι πολύ μικρά για να μας χωρέσουνε σε όλη την παράλογη μεγαλοπρεπή τεχνικολόρ πολύχρωμη αθρωπιά μας.
΅)