
Δεν ταξίδεψα τις νύχτες αυτού του Αυγούστου
ούτε αποκοιμήθηκα κάτω απ’ την αποχαυνωτική επήρεια
Δεν εξαγνίστηκα στη σιωπή του βυθού,
ούτε αναρρίγησα απ’ το υπέροχο δάγκωμα
Απ’ αυτό το καλοκαίρι
θυμάμαι μόνο μιαν αφόρητη ζέστη
και το σώμα μου να κολλάει, μαζί με την ψυχή μου,
μέσα σ’ ένα αμάξι με χαλασμένο παράθυρο…
Και γύρω φωτιά, και γύρω θάνατος…
Φοβάμαι τις ημέρες που έρχονται.
Η παλιά μου ζωή στοιβαγμένη σε γράμματα,
το ένα δίπλα στ’ άλλο πάνω σε μια οθόνη.
Η οθόνη μου όμως κάηκε κι αυτή και μαύρισε.
Κι εγώ αντικαταστάθηκα αίφνης από κάποια άλλη.
Δεν θα έχω λέξεις να σκέφτομαι ετούτον τον χειμώνα.
Δεν θα έχω εικόνες να ονειρεύομαι.
Δεν θα έχω πια σε τι να ελπίζω…
παρά μόνο ίσως να ξεχάσω.
…
Synas μου υπάρχει, ελπίζω και πιστεύω, απόθεμα κι από άλλα καλοκαίρια. Και είναι σωτήριο.
Δεν έχει θερινό απόθεμα φέτος. Δυστυχώς…
Όσο για τον χειμώνα που έρχεται, ελπίζω να είναι αντίθετος με τις προβλέψεις σου…
θα έχεις να ελπίζεις στο επόμενο καλοκαίρι κατ’ αρχήν. Που θα είναι καλύτερο απ’ το φετινό.
αχ, αχ, αχ.
με κάλυψες, την ακάλυπτη…
Παρα πολυ καλο.
dora, υπάρχει; Κάτι θολές μνήμες μόνο…
3 pad, χλωμό…
ladybug, αν πάθω αμνησία, ναι.
dawk, με στάχτες;
zero, thanks.
Mε άλλες προσδοκίες ξεκίνησε αυτό το καλοκαίρι και φεύγει μαύρο και καπνισμένο… Αισθάνομαι ένα βάρος και μια υποχρέωση να αντιδράσω, για πρώτη φορά μετά από καιρό να ξεφύγω από την κουλτουριάρικη σιωπή μου και να αρχίσω να τα σπάω όλα, ως άλλος ακτιβιστής εναντίον όσων προσπαθήσουν ν’αλλάξουν τα τοπία…
είναι εντάξει να φοβόμαστε. κι είναι εντάξει να νιώθουμε κι ανήμποροι κάποια στιγμή. που θα πάει όμως;.. όταν κάποιος είναι τόσο δυνατός μέσα του, απλά είναι θέμα χρόνου να ξαναπετάξει ακόμη πιο ψηλά 🙂
(πρακτική πεζότατη (και πιθανότατα άσχετη :)) εισήγηση: τι θα’λεγες βρε συ να γινόσουνα χειμερινή κολυβήτρια;;;; πολύ αναζωογονητικό!!)
adaeus, καλώς ήλθες! Ναι, κάποιες στιγμές πρέπει να βγαίνουμε απ’ την απάθειά μας.
Άσε ρε mary, είμαστε και σε επικίνδυνη ηλικία!!