Επιλογή Σελίδας

Το ψώνιο μου

από | Οκτ 7, 2006 | Χωρίς κατηγορία


Ο πίνακας είναι του Ντεγκά, που ζωγράφιζε ως επί το πλείστον μπαλαρίνες. Αυτό μου θύμισε μια ιστορία: Ήμουν σ’ ένα μπαρ στη Σαντορίνη και περνάει μια γκόμενα ντυμένη σα μπαλαρίνα. Λέει ο ιδιοκτήτης του μπαρ: “Σα νά ‘χει βγει από πίνακα του Ντεγκά δεν μοιάζει;” Περνάνε οι ώρες και κατά τις 3.00 το πρωί ξαναπερνάει η γκόμενα παραπατώντας και τραυλίζοντας και σχολιάζει πάλι ο τύπος: “Σα νά ‘χει βγει από πίνακα του Ντεγκαμείς δεν μοιάζει;”

Νοιώθω από μικρή μία τρομερή έλξη προς το τραγούδι. Δεν ήθελα ποτέ να γίνω τραγουδίστρια ή κάτι τέτοιο, ούτως ή άλλως τότε δεν ήταν της μόδας τα διάφορα Talent Show, αλλά μ’ άρεσε να τραγουδάω. Κι αυτό δεν άλλαξε ποτέ.

Τραγουδάω σχεδόν όλη μέρα. Δεν γκαρίζω, συνήθως σιγοψιθυρίζω κάποιο σκοπό. Αλλά υπάρχουν και στιγμές, που πιάνω ρεπερτόριο κανονικό. Η πιο συνηθισμένη τέτοια φάση, είναι μέσα στ’ αυτοκίνητο. Όταν δεν οδηγώ, βαριέμαι τη διαδρομή. Τι να κάνω; τι να κάνω; πιάνω το τραγούδι…

Τ’ αυτιά του άντρα μου έχουν δεινοπαθήσει. Η πλάκα είναι, ότι τα πρώτα τραγούδια, που μου έρχονται στο μυαλό είναι αυτά της παιδικής μου ηλικίας, η οποία συνέπεσε με τα χρόνια της Δικτατορίας. Εκείνη την εποχή τα τραγούδια ήταν μάλλον «χαζά». Πάντως εγώ τα θυμάμαι απ’ έξω, μου έχουν καρφωθεί στο μυαλό και τα τραγουδάω ακόμα. Θυμάμαι ακόμα και τα jingles των τότε διαφημίσεων:

«Κουτί-κουτί-κουτί και τι κουτί-κουτί
Τώρα η Henninger καινούρια σε κουτί(!)»

ή τη Μαριάννα Τόλη να τραγουδά:

“Τιρλιριτιτιιιιι… Αιγαίο…. Τιρλιριτιτιιιιι… Μ’ αρέσει…”

ή πολύ αργότερα:

«Τα φρέσκα κοτόπουλα, που φέρνω για ‘μάς
φροντίζω πάντα νά ‘χουν σφραγίδα Βοκτάς»


και άλλα τέτοια νόστιμα…

(Αλήθεια, θυμάστε εκείνη την τρομερή διαφήμιση της εποχής:

“Για να μην τον παίρνετε συνέχεια από πίσω, πάρτε του μια πίπα”; Πίπες Magic Life…

Α! Και την άλλη: “Τον έπλυνες καλά; Τον έπλυνες με Forte;”)

… Αυτή τη συνήθεια λοιπόν, να τραγουδάω στα ταξίδια, την είχα από μικρή. Θυμάμαι μια φορά, που ήμασταν στ’ αυτοκίνητο με μία κολλητή μου, παιδάκια, και τραγουδούσαμε επί μιάμιση ώρα, ενώ οδηγούσε ο θείος μου. Την ώρα, που φτάναμε λέγαμε ένα τραγούδι της Γαλάνη «Μια ζωή περιμένω, μα δεν γίνονται θάματα…». Κι ο θείος μου αναφώνησε γεμάτος ανακούφιση «Να, που γίνονται θαύματα! Φτάσαμε! Θα σκάσετε επιτέλους τώρα;»

Στο γυμνάσιο μπήκα στη χορωδία του σχολείου. Πρώτη γυμνασίου ήμουν στις σοπράνο. Δευτέρα Γυμνασίου άρχισα το κάπνισμα και με μετέφεραν στις μέσες φωνές. Τρίτη γυμνασίου κατέληξα στις άλτο. Αυτό με το κάπνισμα είναι εντυπωσιακό: και πρόσφατα, όταν το είχα κόψει, η φωνή μου (και η ανάσα μου βέβαια) βελτιώθηκε απίστευτα κι άρχισα να ηχογραφώ στο σπίτι τραγούδια. Επίσης, άρχισε να μου μπαίνει κι η ιδέα να γίνω τραγουδίστρια στα 36! Αλλά, μετά ξανάρχισα το κάπνισμα…

Η μεγαλύτερη πλάκα πάντως είναι όταν με πιάνει ντελίριο και τραγουδάω άριες! Η παλιά μου γειτονιά πρέπει να τα είχε παίξει. Καλά να πάθουν όμως, γιατί κι αυτοί φώναζαν και τσακώνονταν ολημερίς κι ολονυχτίς. Αυτή ήταν η τιμωρία τους…
Εδώ που μένω τώρα, έχει από κάτω σχολή και δεν μπορώ να το κάνω πια… Γαμώτο!!

Έτσι, που λέτε, αυτή είναι η ψωνάρα μου…
Να σας πω ένα τραγούδι της Βουγιουκλάκη, που μού ‘ρχεται τώρα;

“Έχω ένα μυστικό, που τη ζωή μου έχει αλλάξει
μα δεν το ‘χω σκοπό, ποτέ μου να σας το πω…”

11 Σχόλια

  1. paragrafos

    Κι εγώ τραγουδάω. Συνεχώς. Σχεδόν πάντα το τραδούδι έρχεται μονο του: να, τώρα που πάλι με έστησε ο καλός μου (ήταν να πάμε μια βόλτα και πάλι ξεχάστηκε στο γραφείο), θυμήθηκα ένα ρεμπέτικο (μάλλον άσχετο με τον καιρό, αφού δεν βρέχει, σχετικό όμως με τη διάθεσή μου – μόλις γύρισα από το κοιμητήριο…

    Σιγανοψιχάλισμα, σιγανοψιχάλισμα
    δάκρυ δάκρυ πέφτουνε
    της βροχής οι στάλες

    πού να είσαι χάθηκες
    να με σκάσεις βάλθηκες
    έχω λίγες συμφορές
    θα μου φέρεις κι άλλες

    με χτυπούν στο πρόσωπο σιγανοψιχάλες

    Η βροχή δυνάμωσε
    η βροχή δυνάμωσε
    για ποιο λόγο άργησες
    δεν καταλαβαίνω
    μήπως ξελογιάστηκες
    μ’ αλλη αγάπη πιάστηκες
    έχω σου τ’ ομολογώ
    το μυαλό χαμένο
    άρχισα ν’ ανυσυχώ
    και σε περιμένω

    Ειν’ η ώρα εννιάμισι
    ειν’ η ώρα εννιάμισι
    αν και πέφτει η βροχή
    περιμένω ακόμα

    πού να λησμονήθηκες
    και δε με λυπήθηκες
    η αγωνία μου ‘φερε
    την ψυχή στο στόμα
    ειν’ η ώρα εννιάμισι
    μα περιμένω ακόμα

    Ασφαλώς η ώρα δεν είναι… εννιάμιση…

    Α! Ακουσα την πόρτα, έρχεται… Ωραία!

    Τώρα τι πάει;

    Το βρήκα:

    Στο Πειραιά συννέφιασε
    και στην Αθήνα βρέχει
    άλλος αγάπη έχασε
    κι άλλος αγάπη έχει!!!

    Ανάβω το τσιγάρο μου
    και βροχή το σβύνη…

    (Μου κόλλησε η βροχή ενώ έξω είναι χαρά θεού!)

    Αυτό το τραγούδι, κατά περίεργο τρόπο ακουγεται στ΄ αφτιά μου… χαρούμενο! Δεν ξέρω γιατί!

    Με αγάπη

    Α.

    Απάντηση
  2. Αλεξία Ηλιάδου (synas)

    Παραγραφούλα μου γλυκιά, βαλτή είσαι; Φιλιά πολλά!

    Απάντηση
  3. mary

    καλημέρα 🙂

    έκατσα και διάβασα όσα έχασα εδώ και μέρες και ένιωσα πιο χαλαρά 🙂

    να τα χιλιάσεις τα post :))))

    εμένα το ψώνιο μου είναι το κελάηδημα.. κελαηδώ σε ανύπτοπτο χρόνο σε ανύποπτο χώρο.. γιατί; ..έχω ένα κάτι με τα χελιδόνια 🙂

    Απάντηση
  4. Stavros Katsaris

    Από κάποιους που τραγουδούν και βγάζουν και λεφτά προτιμώ καλύτερα ανθρώπους που αγαπούν το τραγούδι!
    Χίλιες φορές!
    Καλησπέρα!

    Απάντηση
  5. Pixie

    Τι γλυκό post!Εισαι ταλεντάκι τελικά.Τι ωραία που συνεχίζεις να τραγουδάς και ας λές οτι έχεις πάρει τα αυτιά του άντρα σου.Μια ωραία φωνή ποιος δεν θέλει να την ακούει;Οταν κιόλας τραγουδάει με πάθος και αγάπη!

    Απάντηση
  6. Stavros P (isisdoros)

    Μπορεί να χάσω τον ύπνο μου εάν μου καρφωθεί μιά μελωδία στο νού.

    Απάντηση
  7. Αλεξία Ηλιάδου (synas)

    mary, αυτό μου θυμίζει ένα παλιό τραγούδι του Λογαρίδη: “Κι η μικρή Ρακέλα κελαηδά…”

    stavros katsaris, δεν θα μου κακόπεφτε, να σου πω την αλήθεια, να βγάζω λεφτά από το ψώνιο μου… Αυτό δεν είναι ένας απ’ τους στόχους κάθε ανθρώπου;

    pixie, δεν είπα, ότι έχω ωραία φωνή. Απλώς δεν είμαι φάλτσα…

    stavros p, άστα… δεν το έγραψα, αλλά πολλές φορές τραγουδάω και στον ύπνο μου!

    Απάντηση
  8. andy dufresne

    Ξέρεις ότι ο Mr. Forte είναι παιδί του ΝΔ;

    Κι εγώ τα τραγουδούσα.
    Και τα τραγούδια και τα σλόγκαν.

    Ακάκιε, και μην ξεχάσεις,
    τα μακαρόνια να είναι ΜΙΣΚΟΟΟΟΟΟΟ!

    Απάντηση
  9. Αλεξία Ηλιάδου (synas)

    andy, είμαι μακαρονάς, τι να κάνουμε;

    Απάντηση
  10. An-Lu

    Αχ βρε συνασούλα!!!!
    Να άκουγα κι εγώ από καμιά μεριά!!!!!

    Απάντηση
  11. HliasM

    Ενδιαφερον το blog σου synas…
    Με τις παλιες διαφημισεις αλλα επισης και με ατακες απο παλιες και νεες ελληνικες και ξενες ταινιες εχω κι εγω κολλημα. Αν θελεισ στειλε μου το e-mail σου να σου στειλω μερικα βιντεακια απο τετοιες διαφημισεις.
    Χωρις ιους βεβαια στ’ορκιζομαι.
    Παστρικα πραγματα.
    Επισης εχω μερικα βιντεακια απο ελληνικες ταινιες. Πολυ γελιο.
    Αυτα.
    Αν θες παντως γραψε μου. Οκ; μπαϊ

    Απάντηση

Υποβάλετε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Ο θυμός μπορεί να ελεγχθεί

Ο θυμός μπορεί να ελεγχθεί

Ο κατευνασμός της εσωτερικής σου πάλης, όταν θυμώνεις, η θυσία της παρορμητικότητάς σου, να μην εκφράσεις την οργή, την αρνητικότητά σου, ούτε με χαστούκι, ούτε με βλέμμα, ούτε με λόγια υποτιμητικά, να μην δεις τον άλλο ως εχθρό, αλλά πιθανώς κάποιες φορές και με...

Μια παράξενη πλάνη

Μια παράξενη πλάνη

Η ομορφιά περνά μέσα απ’ το χρόνο αγνοώντας τις παρεμβάσεις του. Η ομορφιά δεν φέρει καρπούς, ούτε αναπαράγει τον εαυτό της. Είναι αιώνια.

Αυτό που μετράει είναι η οπτική σου

Αυτό που μετράει είναι η οπτική σου

Όλοι επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια στους αιώνες των αιώνων. Αυτό που μετράει είναι η οπτική σου και ο τρόπος που τα παρουσιάζεις.

Πήγε όντως το 2020 χαμένο;

Πήγε όντως το 2020 χαμένο;

Για μένα και για πολλούς άλλους, το 2020 υπήρξε ιδιαιτέρως δημιουργικό. Όταν σου χαλάνε την καθημερινότητα, μπορείς να κάνεις πολλά άλλα.

Subscribe to Our Newsletter

Daily Inspirational Thoughts in your Inbox!

Pin It on Pinterest