Απόσπασμα από το Συμπόσιο του Πλάτωνα:
…Αν τύχει κάποτε μάλιστα να συναντήσει το ίδιον εκείνο το πραγματικό του ήμισυ,
…τότε πλέον η συγκίνησή τους είναι εξαιρετική από το αίσθημα στοργής, κοινής καταγωγής, έρωτος. Ούτε στιγμή, θα έλεγα, δεν δέχονται ν’ αποχωρισθούν.
…Οι ίδιοι δεν θα ήσαν σε θέση καν να εκφράσουν, τι θέλει επί τέλους ο ένας από τον άλλον. Διότι δεν είναι καθόλου δυνατόν να πιστευθεί, ότι είναι η ερωτική απόλαυση, και ότι επομένως χάριν αυτής ευχαριστούνται ο ένας από του άλλου την συμβίωση με πάθος τόσο σφοδρό. Κάτι άλλο είναι μάλλον -το βλέπει κανείς- αυτό που θέλει και των δύο η ψυχή, κάτι που δεν μπορεί να εκφράσει.
Διαισθάνεται όμως τι θέλει και το υποδηλώνει σκοτεινά.
Και αν, την ώρα που είναι πλαγιασμένοι μαζί, ερχόταν από πάνω τους ο Ήφαιστος με τα εργαλεία του και τους ρωτούσε:
“Τι είν’ αυτό που ζητείτε, άνθρωποι, ο ένας από τον άλλον;”
Και αν εκείνοι δεν ήξεραν τι ν’ απαντήσουν, και τους ρωτούσε και πάλι:
“Θέλετε μήπως αυτό; να μείνετε μαζί ο ένας με τον άλλον όσον το δυνατόν περισσότερο, ώστε και νύκτα και ημέρα να μην αποχωρίζεσθε;…“
Μόλις ακούσει αυτά, ούτε ένας -είμαστε βέβαιοι- δεν θα έλεγε όχι, ούτε θα εκδήλωνε άλλη επιθυμία. Αντίθετα θα πίστευε, πως άκουσε απαράλλακτα ό,τι τόσον καιρό τώρα ποθούσε, να ενωθεί και να συγχωνευθεί με τον αγαπημένο του, ώστε να γίνουν ένας αντί δύο.
Η αιτία τούτου είναι, ότι αυτή ήταν η πρωταρχική φύση και ότι κάποτε ήμασταν ολόκληροι.
Του ολοκλήρου λοιπόν ο πόθος και η ορμή έχει τ’ όνομα Έρως…
Αρκεί το άλλο σου μισό να μην εγκαταβιοί σε καμιά σπηλιά…
Όμορφο!
Μετάφραση τίνος;
Η συλλογιστική βάσει της οποίας καταλήγει στο ότι κάποτε ήμασταν ολόκληροι, μου φαίνεται εντελώς ανάπηρη.
Σχεδόν σαν εκείνο το “έχεις ότι δεν έχασες”. Ότι επιθυμείς δηλαδή είναι κάτι που είχες αλλά το έχασες. Και ότι έχει την τάση να πάει προς μια κατεύθυνση είναι επειδή ήταν εκεί προηγουμένως.
Όχι, δε στέκει.
Σαν σχήμα λόγου βέβαια αποδίδει πολύ ωραία μια αίσθηση σπάνια αλλά που οι περισσότεροι άνθρωποι κάποτε τη βιώνουν.
Το ιδιαιτερο ταίριασμα δυο ανθρώπων όμως δε σημαίνει απαραίτητα ότι ήταν και παλιότερα δύο κομμάτια ενός όλου, μπορεί κάλλιστα να πει κανείς ότι είναι σαν δυο γρανάζια που μπαίνουν σε συζευγμένη κίνηση ή σαν δυο χημικές ενώσεις που δίνουν μια αντίδραση.
Ό “πόθος του ολόκληρου” λογικά οδηγεί στο θεό (ασυμπτωτικά βέβαια), αλλά είναι νομίζω ευρύτερο και συνθετότερο ζήτημα. Συνεισφέρει σαφώς στον έρωτα ή βλέπει σε αυτόν κάποτε την υπόσχεση της εκπλήρωσης, αλλά πάει και πιο πέρα. Νομίζω.
mariosp, εκτός κι αν συγκατοικείτε στη σπηλιά…
dodos, θα σε γελάσω… απ’ το Διαδίκτυο το αντέγραψα.
eryx-t, όχι μωρέ, δεν στέκει, αλλά ωραίο δεν είναι;
πλατωνικό, αλλά για όποιον ερωτεύθηκε αληθές!