6 Σχόλια

1. 

   VROXOPOIOS στο 8 Ιουλίου, 2006 σε 11:26 πμ

   ενδιαφέρον..

   Απάντηση
2. 

   mariospi στο 8 Ιουλίου, 2006 σε 11:42 πμ

   Κι ίσως αυτό είναι το ανείπωτο: σαν κάποιος να κλαίει κάπου εκεί κοντά, κάποιος που δε θα τον δεις ποτέ κι ούτε κι αυτός ποτέ θα σε συναντήσει.
   Αλλά το βράδυ γυρίζοντας ανοίγετε μαζί την πόρτα στην παλιά κάμαρα.

   «Η μοναδική είσοδος», από το «Εγχειρίδιο Ευθανασίας» του Τάσου Λειβαδίτη

   Απάντηση
3. 

   Ecumene στο 8 Ιουλίου, 2006 σε 5:59 μμ

   Σε ευχαριστω πολυ..
   Ειναι η πρωτη φορα
   που αναδημοσιευεται
   ποστ μου………..

   Ο Καψερος ο Καλυβας
   εκανε το “λιμανι”
   “πόρτα”………

   να δουμε..θα την ανοίξει…..

   🙂

   Απάντηση
4. 

   kyriaz στο 8 Ιουλίου, 2006 σε 9:07 μμ

   “Και με το το Θάμπος σου, γύμνωσες την ψυχή μου
   Απ’ όλη την Φαντασία της.”

   Α,όλα κι όλα..Μόνον εγώ θα μπορούσα να το κάνω αυτό,να σβήσω δηλ. την φαντασία στην ψυχή κάποιου…

   Ο ειδικός στα σβησίματα,
   kyriaz

   Απάντηση
5. 

   Ecumene στο 8 Ιουλίου, 2006 σε 9:35 μμ

   Oλο αυτοο αναρωτιεμαι…

   τι ηθελε στο σβησιμο να πει

   ο ποιητης;;..
   😉

   Απάντηση
6. 

   apousia στο 9 Ιουλίου, 2006 σε 4:47 μμ

   Μπράβο στην εργοτελίνα,υπέροχο!

   Υπάρχουν άραγε ναυαγοί,που δεν ”καταδέχτηκαν” να εκπέμψουν S.O.S?
   ”Που έμειναν εκεί,να κοιτάζουν τους απέναντι?”

   Την αγάπη μου synas και εργοτελίνα!

   Απάντηση