Φτάνουμε άραγε όλοι κάποτε σ’ εκείνην την έρημο,
όπου μάταια ψάχνουμε κάποιο νόημα,
μίαν αιτία και ένα κίνητρο,
με το ερώτημα “Γιατί να μην…; Τι με κρατά;”

Κι αν είμαστε ανά πάσα στιγμή τόσοι πολλοί
εκεί ακριβώς, στο ίδιο μέρος,
γιατί ποτέ δεν συναντιόμαστε;
Γιατί να μην βλεπόμαστε,
πώς και δεν ανταλλάσσουμε δύο τελευταίες κουβέντες,
έστω από ‘κείνες τις συνηθισμένες, τις πράγματι ανάξιες λόγου;

Μήπως στ’ αλήθεια δεν υπάρχει ψυχή ζώσα
πάρα μόνον μία ιδέα,
ένα όνειρο, το δικό μας όνειρο, η δική μας πλάνη…
η οδυνηρή ματαιότητα κι ο παραλογισμός;

Και είναι άξιον απορίας
πώς κανείς ξεπερνά τη λογική του
και περνά στη σφαίρα της πίστης οικειοθελώς,
καμιά φορά μοναδικής και πέρα ως πέρα καινοτόμας,
για ν’ αποφύγει το άγνωστο,
για να παραμείνει λίγο ακόμα εδώ με όσα νόμιζε με το παλιό μυαλό
πως κατανόησε…
πως αγάπησε…
και πως είχε δικά του…