Αυτό που για κάποιον είναι στόχος ζωής,
για κάποιον άλλον είναι φορτικό·
πρόβλημα.
Πώς μπορούν κόσμοι αντίθετοι να συνυπάρξουν;
Πώς μπορεί να κάνει παρέα ο βαριεστημένος γόνος με τον μεροκαματιάρη;
Πώς να συναισθανθεί ο πρωταθλητής τον εκ γενετής ανάπηρο;
Τι έχει να πει ένας τυφλός μ’ έναν ζωγράφο παρανοημένο;
Μία πουτάνα με τη μποέμισσα;
Και ο δημόσιος υπάλληλος με τον τσιγγάνο;
Κλέβουμε από το διαφορετικό ό,τι προλάβουμε,
να ολοκληρωθούμε όσο μας επιτρέπει η φύση μας,
αλλά ποτέ μας δεν καταλαβαίνουμε,
ποτέ δεν προσεγγίζουμε πραγματικά.
Το δεν ξέρω είναι ένα, το ξέρω είναι πολλά
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία από το να μην πραγματώνεις τις δυνατότητές σου –αυτό αποτελεί προδοσία του ίδιου σου του εαυτού.
Μπορει να μην προσεγγίζουμε πραγματικα..
μα η προσπάθεια είναι καλύτερη από τη παραιτηση…..
Εξαλλου αν πείσεις τον καθενα να ασπαστεί την προτροπή σου "Μην το παλεύεις….",
δε θα γεννηθεί ποτέ εκείνος ο ΕΝΑΣ που θα προπαθήσει και θα πετύχει να προσεγγίσει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ……
Φιλιά…. μεσα από δανεικες αντιθεσεις…
Ευτυχώς που είμαστε όλοι διαφορετικοί, τόσο που ούτε στην αντίληψή μας να μην χωράει η διαφορετικότητα των άλλων.
Φαντάζεστε πόσο βαρετός θα είταν ο κόσμος αν δεν είμασταν διαφορετικοί ο ένας απ'τον άλλον?
Θα είμασταν καταδικασμένοι να συναναστρεφόμαστε τον εαυτό μας σε διάφορες εκδόσεις, και ο έρωτας θα ήταν αιμομιξία, η φιλία φιλαυτία, η ανατροφή των παιδιών κλωνοποίηση…
Μακάρι να είμασταν ακόμα διαφορετικότεροι, γιατί είμαι σίγουρος η ζωή θα ήταν ακόμα πιό ενδιαφέρουσα.
¨)