Κοιμάμαι όρθια… Ξύπνησα πρωί-πρωί να πάω να ψήσω τη μάνα μου να κάνει λογοθεραπεία. Εις μάτην… Δεν μασάει με τίποτα. Με το που έρχεται η λογοθεραπεύτρια κάνει τον ψόφιο κοριό.
«Δεν έχει κίνητρο…», μου είπε η αντιπαθητική δεσποινίς με το κλασσικό γιατροϋφάκι.
Μάλιστα… Δεν έχει κίνητρο… Λες κι όλοι οι υπόλοιποι έχουμε… Το θέμα των ημερών με τριγυρνάει ακατάπαυστα. Και πώς δίνεις κίνητρο σ’ έναν άνθρωπο να προσπαθήσει;
«Να την εκβιάσω με κάποιον τρόπο;» ρώτησα εμπιστευτικά την αντιπαθητικιά.
«Προς Θεού, όχι! Κάτι τέτοιο θα μας γύριζε μπούμερανγκ στη θεραπεία!»
Χμμμ… στη θεραπεία… Ποια θεραπεία, αφού δεν κάνει;
«Και τι να κάνουμε;»
«Θα περιμένουμε μήπως και θελήσει»
Άντε πάλι να περιμένουμε… Να περιμένουμε… τι να κάνουμε; Κι άμα θελήσει, εμένα να μου τρυπήσετε την μύτη, δεσποινίς. Στο μεταξύ, περιμένοντας, έχει αρχίσει να λέει αντί για λέξεις αριθμούς! Απ’ το κακό στο χειρότερο πάμε περιμένοντας.
«Μα ο χρόνος, που περνά, δεν είναι εις βάρος της;»
«Είναι, αλλά τι να κάνουμε;»
Ξέρω ‘γω τι να κάνουμε; Κάτι να κάνουμε επιτέλους! (Καλά, είναι τραγικό να βλέπεις έναν αγαπημένο σου άνθρωπο σ’ αυτήν την κατάσταση και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα)
Ο πρώτος τρόπος, που σού ‘ρχεται στο μυαλό -εφόσον έχεις δοκιμάσει πολλάκις τη μέθοδο της πειθούς και δεν- είναι να την πλακώσεις στις σφαλιάρες να συνέλθει. Γιατί, όπως είπε κι η δεσποινίς, το πρόβλημα είναι συμπεριφορικό και ουχί παθολογικό. Αλλά δεν βαράς τη μανούλα…
Το δεύτερο είναι ο εκβιασμός. Αλλά την βλέπω και μόνη μου τη δουλειά: δεν πρόκειται να πιάσει.
Το τρίτο το μακρύτερο λοιπόν είναι να περιμένουμε… Να πεθάνει… Γιατί για άλλη προοπτική χλωμό το βλέπω πια. Μάλλον κι η ίδια αυτό θέλει και μας το λέει με τον τρόπο της. Και με πολλά τεσσάρια και οκτάρια… (Οι αριθμοί στη θέση των λέξεων, που λέγαμε)
Είναι απλό το θέμα: «Δεν έχει κίνητρο…»
…
Between a rock and a hard place σε βλέπω…
Υπομονή, επιμονή….και όλες οι υπόλοιπες βλακείες…
Στεναχωρέθηκα τώρα…
Τι να σου πω κι εγώ τώρα…
Δυστυχώς δεν μπορείς να την αναγκάσεις. όταν κάποιος άνθρωπος παραιτείται, δεν μπορούμε να τον κινητοποιήσουμε, με κανένα τρόπο.
Μπορείς να προσπαθήσεις λίγο με το καλό ίσως, με πολύ υπομονή, τουλάχιστον να ξέρεις πως εσύ προσπάθησες. Από κει και πέρα, εκείνη αποφασίζει.
Σκέφτομαι πάντως πολλές φορές πως όλες αυτές οι ιστορίες είναι δίκοπο μαχαίρι. Από τη μια θέλουμε να κάνουμε τα πάντα για τους δικούς μας, από την άλλη όμως καταντάει απάνθρωπο να τους ταλαιπωρούμε επειδή δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι κάποτε έρχεται η ώρα.
Δύσκολο το θέμα που θίγεις (και περνάς) synas. Πάάάρα πολύ δύσκολο. Αυτά είναι τα δύσκολα της ζωής.
Anyway μην το βαρύνω κι άλλο. Ας επικεντρωθούμε στις ταυτολογίες της λογό. Δεν έχει κίνητρο. Ρε διαπίστωση που έκανε η άτιμη…
Τώρα τι να πω κι εγώ? Κοινοτυπίες.
Μόνο ότι σε σκέφτομαι στην πολύ δύσκολη αυτή στιγμή που περνάς. Εύχομαι το καλύτερο ότι μπορεί να είναι αυτό.
Μια ζωή χωρίς κίνητρο είναι ούτως ή άλλως ενας μικρός θάνατος και δεν διορθώνεται με λογοθεραπεία.
(Έχουμε φτάσει ήδη στο τρίτο υπόγειο και συνεχίζεις κι εσύ να μας ρίχνεις ακόμα πιο κάτω. Λέω να αρχίσω να περνάω πλέον από πιο χαζοχαρούμενα μπλογκ).
Το προηγούμενο σχόλιο δεν έχει σχέση με τις συγκεκριμένες δυσκολίες που περνάς (οι οποίες όπως και νά ‘χει κάποτε θα περάσουν, όσο κυνικό κι αν ακούγεται αυτό) αλλά με τη δική μας ζωή και τα κίνητρά μας…
(Θεώρησα απαραίτητη αυτή τη διευκρίνηση μετά τα σχόλια συμπάθειας από τους φίλους σου).
navigator, ναι…
ladybug, και τι να κάνουμε; Ευθανασία;
glenn, καλά, η τύπισσα ήταν… ό,τι έπρεπε πρωινιάτικα!
pussy, σ’ ευχαριστώ.
vromios, συγγνώμη μωρέ… ό,τι ζω, γράφω κι εγώ…
η παραίτηση έχει μεγάλη δύναμη. το μόνο που μπορώ να σου πω, μιας και το έχω περάσει δις, είναι να μην ενοχοποιείς τον εαυτό σου και απλώς να φροντίζεις να είναι οι συνθήκες της όσο καλύτερες δυνατές.
σε σκέφτομαι λξια μου…
Να μη χάνουμε την υπομονή μας και γινόμαστε επιθετικοί, ίσως.
Είναι σαν τους δημοσιογράφους που λένε το θέμα δεν παρουσιάζει ενδιαφέρον. Εκείνη – η γιατρός- μήπως δεν βρίσκει κίνητρο ή έστω να το δει σαν πρόκληση να αποδείξει στον ευατό της πόσο καλή είναι; Κουράγιο
dawk, κι εγώ σε σκέφτομαι, Μρμ…
ladybug, δεν ήταν επιθετικότητα… είναι μία σκέψη, που σου περνά σε κάτι τέτοιες φάσεις απ’ το μυαλό… Υποφέρει. Δεν είναι μόνο, που δε μπορεί να μιλήσει, δεν μπορεί και να κουνηθεί.
maxim, δεν μπορεί να κάνει μωρέ κι αυτή τίποτα, αν ο ασθενής δεν συνεργάζεται… (οι λογοθεραπευτές δεν είναι γιατροί. Απλώς αυτή είχε τσιμπήσει το υφάκι)
Μην ξεχνάς άλλωστε τι σημαίνει το ξαπλωτό οχτάρι…
Ίσως ένας άλλος λογοθεραπευτής να μπορεί να τής εμπνεύσει κίνητρο.
όταν στη διαδοχή των ημερών περιμένεις μόνο την επόμενη διαδοχή τους,πονάς και αγανακτείς ταυτόχρονα.
δύναμη,γιατι δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς,όσο σκληρό κι αν ακούγεται-και καταλαβαίνω.
@synas
Αρμοδίότητα λογοθεραπευτή είναι;
Μήπως άλλης, ιατρικής ειδικότητας ;
Μην την χτυπήσεις πάντως ούτε να την απειλήσεις – ελπίζω να μη σοβαρολογούσες.
Περνάτε όλοι δύσκολα…υπομονή.
an-lu, το άπειρο εννοείς;
dodos, ίσως να μην έχεις άδικο σ’ αυτό… Ισως θα έπρεπε να ξαναπροσπαθήσουμε με κάποια άλλη… κι ίσως κάποια ψυχολόγο μαζί…
ερμία, ναι… Η αλήθεια είναι πως έχω εκπλήξει και τον ίδιο μου τον εαυτό με τη δύναμη που έχω επιδείξει αυτούς τους μήνες, αλλά τώρα νοιώθω να σπάω…
σπίθα. όλες οι ειδικότητες την έχουν εξετάσει.
όλα θα πάνε καλά, τρελή είσαι μωρέ, που θα τη βαρέσω; Και δεν είπα να την απειλήσω, να την εκβίαζα είπα… να της έλεγα κάτι που θα την έκανε να προσπαθήσει, αλλά ούτε κι αυτό ήταν πραγματική σκέψη. Έχω στεναχωρηθεί σήμερα από διάφορους. Δεν γίνομαι καλά αντιληπτή απ’ ό,τι φαίνεται.
Το ενοχλητικό στοιχείο είναι το ύφος. Θέλω να πω ok, αν ένας είναι κυτταρολόγος του αμφιβληστροειδούς δικαιούται να πει κάτι παραπάνω διότι το πράγμα είναι πολύ ειδικό, θέλει πολλά τεχνικά κλπ. Αλλά όταν μας τσαμπουνάνε για μεταξωτές κορδέλες πράγματα σαν κι αυτό που τα έχουμε σκεφτεί απ’ τα 7, ε είναι κάπως. Σσαν να κατέχει καμιά μυστικιστική γνώση μη προσβάσιμη σε τύπους της πλατείας σαν κι εμάς.
Synas μου, το καταλαβαίνω απόλυτα αυτό που γράφεις. Αυτές τις μέρες ένα προσφιλές μου πρόσωπο κατέληξε στην εντατική ελλείψει επιθυμίας για ζωή και λόγω αδιαφορίας για την υγεία του. Η δική σου περίπτωση ίσως να είναι διαφορετική, αλλά η επιθυμία για ζωή δεν έχει εύκολα φάρμακα.
Καλημέρα.
Been there.
Ξέρω πως είναι ακριβώς.
glenn, ε ναι… ακριβώς αυτό… Και σου μιλάνε, ρε παιδί μου, λες και είσαι καθυστερημένος, αγράμματος… Σε κοιτάζουν κιόλας ερευνητικά, να δουν, την κατάλαβες τη μαλακία που μόλις τώρα με τόσο ύφος είπανε;
dora, ναι, δεν υπάρχει φάρμακο για την απελπισία…
μαρω_κ, ξέρω… είχα διαβάσει το σχετικό σου ποστ και δεν ήξερα τι να γράψω… Σκεπτόμουν μόνο την παρακμή…
@synas:
Πάλι με λες τρελή;Τι μανία και αυτή με το θηλυκό γένος ντε και καλά.
@synas:
Και πάρε πίσω αυτό που είπες γιατί θα έχεις κυρώσεις.
🙂
όλα θα πάνε καλά, κύρωσέ με!!