Σαντορίνη
μου λέγανε πως δεν θα ξεκολλούσα… ξεκόλλησα… απ’ όλα ξεκολλάω
ο Σούλης… θεϊκή μορφή, Βούδας, μουσάτος
ο Δημήτρης… εκείνη στα 18 κι αυτός 45
ο Γιάννης με τα υπέροχα μπλε μάτια… ουρές έκαναν οι γκόμενες να τον φωτογραφίσουν
Καζαμπλάνκας… η μεγάλη μου αγάπη… πέθανε
Φιλίππου… με τη μαγική ατάκα «Δεν είμαι ο σκουπιδοτενεκές σου»
η Φανή… με τ’ ακροβατικά και τις νεκρές επενδύσεις σε άντρες κι ιππικούς ομίλους
Δημήτρης… λευχαιμία
Ομελέτες και γερμανικά ψωμάκια
η κακομοίρα που προσπαθούσε να πνιγεί στην στέρνα
ο ξενοδόχος που γάμαγε παιδιά κι εγγόνια
μαύρες παραλίες και κρέπες με μαύρο
Jazz… πρωτίστως Jazz
σπίτια χωμένα στην καλντέρα
Υπόγεια, μαγικά υπόγεια…
Υπόγεια, μαγικά υπόγεια…
ο βράχος-μαστούρα
και franco’s… bolshoi οι γλάροι
ευτυχισμένη νιότη
Κάποτε θα το αναπτύξω…
"Κάποτε θα το αναπτύξω…"
Αν δεν το κάνεις, αλίμονό σου!
Και η μουσική δεν θα μπορούσε να είναι παρά jazz
Κούκε, δεν ξέρω πώς διάολο το πέτυχες, αλλά το Take Five είναι το soundtrack εκείνης της εποχής στο μυαλό μου… Κυρά-Θήρα λατρεμένη….