Είχα έναν φίλο «καρδιακό» που λένε…
Χρόνια πολλά
[και δημιουργικά… να ‘στε καλά να τον χαίρεστε…]

Ήτανε μόνος, δήλωνε μόνος, εκ πεποιθήσεως έλεγε εργένης.
«Δεν έχω κέφι πια να ερωτευτώ…
Ποια να μου πει πια τι…»

Έτρεχε όμως από ‘δώ, έτρεχε κι από ‘κεί,
γιατί να τρέχει μια ψυχή άμα δεν ψάχνει κάτι τις να βρεί;
Κι η τύχη τού χτύπησε την πόρτα
σε μια συνάντηση φιλολογική!

[Ήθελε να με τραβολογά κι εμένα, πήγα μία φορά,
έλιωσα και με πήρε ο ύπνος στον καναπέ καθώς κάποιο γερόντιο διάβαζε…
τι σκατά διάβαζε; Ούτε θυμάμαι πια… αποσπάσματα από κάποιον φιλόσοφο,
κι ο «διάλογος» μετά είχε μεν πλάκα, λέγαν τρελές μαλακίες,
αλλά τα όρια μου είναι μικρά για τέτοια… ]

Γνώρισε εκεί λοιπόν μια νταρντανογυναίκα, στα 40,
που πολύ ενδιαφέρον έδειχνε για ό,τι κι αν της έλεγε,
τον «πίστευε» τυφλά, έτσι τουλάχιστον έδειχνε,
της έκοψε το κάπνισμα, της έκανε δίαιτα, την έβαλε να τρέχει…
coach κανονικότατος.

Τα λέγαμε όλα με το φιλαράκι μου…
που έμεινε με τη νταρντάνα κι έπαψε να ‘ναι φιλαράκι μου,
γιατί τα φιλαράκια είναι πάντα κι ερωτευμενάκια
κι όταν βρουν γυναίκα, η γυναίκα ξέρει και ξεκόβει
τις «κακές παρέες».

Κι έτσι πήγε στ’ αζήτητα άλλη μια σχέση μου ετών,
με έναν άνθρωπο «σοφό»,
που την αλήθεια όμως έκρυβε κι απ’ τον ίδιο του τον εαυτό.

Το μόνο που ζήταγε ήταν εντέλει
κάποιον τυφλά να τον πιστεύει.

Φαντάζομαι, πως τώρα πια θα ‘χουν χωρίσει…
γιατί κανείς ποτέ κανέναν στ’ αλήθεια
δεν πιστεύει.

Μακάρι νά ‘ναι αυτοί η εξαίρεση
και νά ‘ναι ακόμα ερωτευμένοι.
Του το εύχομαι ολόκαρδα μέσα απ’ το μπλογκ…
του κάποτε, του φίλου μου του καρδιακού…
του Δημήτρη….