Είναι Κυριακή, ημέρα εκλογών κι εγώ έχω ετοιμαστεί να υποδεχθώ την οικογένεια.
Οι εκλογές ήταν πάντα ημέρα συνάντησης.
Ψηφίζουν όλοι στην γειτονιά που μεγαλώσαμε -εγώ μένω ακόμα εδώ.
Παλιά μαζευόμασταν στη μάνα μου, τώρα σε μένα.
Θα πήξει το σπίτι στο πιτσιρίκι.

Χανόμαστε με τα χρόνια,
ο καθένας έχει τη ζωή του κι οι ζωές μας είναι πολύ διαφορετικές,
κυρίως, δε, ο τρόπος που βλέπουμε τις ζωές μας.

Μ’ αρέσει να τους συναντώ, μου θυμίζει(;) λίγο άλλες εποχές.
Όταν μαζευόμασταν σε ένα σπίτι, καθόμασταν και μιλούσαμε μέχρι το πρωί,
γινόμασταν όλοι λιώμα και κοιμόμασταν στα πατώματα.

Τώρα όλα είναι πολύ «κυριλέ» και ελεγχόμενα.
«Τα νέα σου; Τα νέα μου; Ναι… αυτά… Τα ίδια…»

Άντε να έχει χτιστεί κανά σπίτι, να έχει κλείσει καμιά μεγάλη δουλειά,
τα παιδιά γεννηθήκανε, βαφτιστήκανε, μεγαλώσανε·
τα παρακολουθούμε απλά να λυσσομανάνε γύρω μας.

Κι εμείς μένουμε να σχολιάζουμε τα «πρωτοφανή» πρόσωπα της επικαιρότητας,
τα σημάδια του χρόνου πάνω μας
και τους παλιούς μας φίλους…