Μερικές φορές στη ζωή μας ελκόμαστε από καταστάσεις περίεργες.
Αταίριαστες προς εμάς και τη ζωή μας.
Σαν κάτι να μας τραβάει σ’ αυτές χωρίς τη θέλησή μας, σχεδόν μεταφυσικά.
Όλο μας το οικείο περιβάλλον ξεκινά αμέσως έναν αγώνα να μας αποκαρδιώσει,
να μας απομακρύνει απ’ αυτήν την παράδοξη πορεία προς το διαφορετικό.
Κι ο εαυτός μας ο ίδιος αντιστέκεται πολύ σθεναρά.
Όμως η ψυχή μας ίσως ξέρει. Ίσως ξέρει κάτι, που εμείς ακόμη δεν το ξέρουμε.
Και μας προκαλεί να το μάθουμε. Αν αφεθούμε στις επιλογές της χωρίς πολλά-πολλά γιατί, ίσως ανακαλύψουμε κάτι απ’ το μέσα μας, που ούτε καν το φανταζόμαστε.
Η ψυχή δεν διαλέγει τυχαία. Η ψυχή δεν διαλέγει για πλάκα, ούτε από βίτσιο. Διαλέγει με σοφία και για κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Γιατί κάποιο μάθημα έχουμε να μάθουμε.
Όμως οι άνθρωποι σπάνια αφηνόμαστε σ’ αυτές τις επιλογές της ψυχής, σπάνια τις ακολουθούμε. Το οικοδόμημά μας έχει συστήματα ασφαλείας. Οι συναγερμοί βαράνε. Αρνούμαστε πεισματικά την αλλαγή. Αρνούμαστε πεισματικά το άγνωστο.
Έτσι κι αλλιώς συνήθως αυτό το «άλλο», που τόσο μας γοητεύει, κουβαλά μέσα του και πόνο. Είναι δύσκολο, είναι ενάντια στο καθιερωμένο σύστημα λειτουργίας του είναι μας.
Όμως η ψυχή χρειάζεται τον πόνο για να μάθει.
Κι ο πρώτος, ο μεγαλύτερος πόνος, είναι να σπάσεις τα δεσμά του εγώ σου. Αυτού του απόλυτα οριοθετημένου εγώ σου, που καθόλου δεν του αρέσει να το αμφισβητούν.
Όμως έτσι είναι η ανέλιξη… Πονάει…
Το εύκολο είναι η παγίδα μας, το γνωστό το ναρκωτικό μας
κι ο εφησυχασμός ο θάνατος της ψυχής μας…
Το διαφορετικό μάς τρομάζει. Η αλλαγή, μάς ξεβολεύει.
Αλλά είναι και η ελπίδα μας…
Μόνο όταν διαλέγει η ψυχή νιώθουμε να ζούμε, να κυλάει ξανά αίμα στις φλέβες μας.
Σε κάθε άλλη περίπτωση φυτοζωούμε απλά μάλλον…
Είναι ευτυχείς όσοι μπορούν να ακούνε την ψυχή τους. Όσοι έμαθαν να ξεχωρίζουν τη φωνή της.
Το αν θα την υπακούσουν ή όχι, να είναι τουλάχιστον συνειδητή επιλογή.
Καλημέρα γλυκιά synas.
πολυ καλα
ενα γεια σου απο την Ισπανια
dodos & debby, φυτοζωούμε μέσα στο βόλεμά μας… Ωραία!…
Καλησπέρα, γλυκιά Πασχαλίτσα…
Iohannes Dei, γεια σου κι από ‘μένα!
Εμπρός στον δρόμο που χάραξε ο Lefteris Kritikakis, αγαπητή Synas γιατί δεν ακολουθείς την φωνή της ψυχής σου; Αφού το να αντιστέκεσαι σε οδηγεί σε δρόμους επικίνδυνους. Σου εύχομαι στα βραδινά σου όνειρα να πετάς για να βλέπεις ότι από ψηλά ο κόσμος είναι μια ζωγραφιά. Άσχετο θέλω να βάλω post άλλα πρώτα να ολοκληρώσω το profile μου, τα έχω μπλέξει, είδες τι προβλήματα που έχω;
Tα άρθρα σου με αγγίζουν και μερικές φορές τα ξαναδιαβάζω.Ελπίζω να μην σε πειράζει που απαντάω σε προηγούμενα σου άρθρα.Αυτο που έχω καταλάβει στην ζωη μου και λειτουργεί σε εμένα είναι να είμαι τολμηρή και να ακολουθώ το συναίσθημα μου.Έτσι κάτι θα μάθω ακόμα και αν χάσω.Και θα τα έχω καλά με εμένα-με την εσωτερική μου ηρεμία.Ειναι άσχημο να μην ζεις γιατί φοβάσαι!
kolassas, αντιστέκομαι-δεν αντιστέκομαι, όλο σε δρόμους επικίνδυνους βρίσκομαι…
pixie, ναι… αλλά δύσκολο, βρε παιδί μου! Δύσκολο… Δεν είμαστε και μόνοι μας σ’ αυτήν τη ζωή. Οι αποφάσεις μας επηρεάζουν και τους γύρω μας…
Εννοείται οτι επηρρεάζουν και τους γύρω αλλά αυτο δεν είναι πάντα κακό,δες το μακροπρόθεσμα.Μπορεί να πληγώσουμε κάποιον και να του κάνουμε στην πραγματικότητα χάρη.
Ναι ομως ειναι τόοοοσο δύσκολο!
Καλά και άγια όλα. Όταν όμως είσαι και λίγο «αυτοκαταστροφικός», πώς να ακούς την ψυχή σου;
pixie, δύσκολο και πολύ ριψοκίνδυνο…
mariosp, δεν είναι η ψυχή αυτοκαταστροφική, το μυαλό είναι…