Κάποιοι άνθρωποι ζουν με τα πάντα κλεμμένα.
Είναι ένα συνοθύλευμα
σκέψεων, χαρακτηριστικών, συμπεριφορών
άλλων ανθρώπων
που γνώρισαν στη ζωή τους,
τους άρεσαν και τα οικειοποιήθηκαν.
Ασυστόλως.
Όλα κλεμμένα.
Παίρνουν έναν καμβά
και αντιγράφουν κάποια εικόνα
που έψαξαν στα άδυτα του Βατικανού
όπου είχαν τρυπώσει ντυμένοι μοναχοί,
-έτσι κι αλλιώς στην πρωταρχική τους μορφή είναι αόρατοι-
και την παρουσιάζουν περήφανα
ως έμπνευσή τους.
Θέλει εκπαίδευση μεγάλη και ταλέντο
να μάθεις να κλέβεις ως και το άρωμα των άλλων
κι ίσως γι’ αυτό από τη φύση μου αποστρέφομαι
όσους προσπαθούν πολύ να αλλάξουν:
γιατί μάλλον οι ίδιοι μισούν τον εαυτό τους
κι αυτοί ακριβώς είναι οι άνθρωποι
που πρέπει κανείς να φοβάται.
πόσό στο μυαλό μου αυτό το ποστ σου.
εκεί κατέληξα κι εγώ,
ψάχνεις να ζήσεις μια άλλη ζωή γιατι δεν αντέχεις να ζεις τη δική σου.
αμήν!
Δεν αντέχεις την αλήθεια του είναι σου.
Ή καμιά φορά δεν ξέρεις πώς να χτίσεις/ζήσεις τη ζωή σου…