Επιλογή Σελίδας

Ποιον πόνο να διαλέξω;

από | Νοέ 15, 2007 | Χωρίς κατηγορία

Έχω να διαλέξω μεταξύ πάλης με τον εαυτό μου και φυγής.
Έχω να διαλέξω: είτε να αποδεχθώ, ότι ο άλλος έτσι είναι και δεν αλλάζει,
είτε ότι εγώ έτσι είμαι και δεν έχω καμιά όρεξη ν’ αλλάξω για κανέναν.

Στην πρώτη περίπτωση πρέπει να παλέψω την οργή, που μου δημιουργούν κάποιες πλευρές του άλλου, να μπω στη θέση του, να προσπαθήσω να καταλάβω. Στην ουσία πρέπει να αλλάξω δηλαδή. Να ξεριζώσω πεποιθήσεις και συναισθήματά μου.
Πόνος.

Στη δεύτερη δεν καταβάλλω καμία προσπάθεια. Μένω όπως είμαι, φεύγω και τελείωσε.
Έχω όμως να παλέψω με την έλλειψη, με την απουσία, με την ανικανοποίητη ανάγκη μου.
Πόνος.

Όταν αποφασίζουμε να μείνουμε κάπου, υπεισέρχεται θέμα ανταγωνισμού: γιατί να αλλάξω εγώ και να μην αλλάξεις εσύ; Κι έτσι οδηγούμαστε στο πλέον σύνηθες. Κανείς δεν παλεύει με τον εαυτό του, παλεύουμε μεταξύ μας. Παλεύει ο ένας να αλλάξει τον άλλον.

Αυτό οδηγεί κάποια στιγμή σε προσωπική στασιμότητα.
Αντί να εξελισσόμαστε κι οι δύο, όπως ίσως θα περίμενε κανείς, κάτω από το βάρος της συνεχούς -έστω και σιωπηρής- αλληλοκριτικής, επέρχεται κάποιο εσωτερικό βόλεμα και κατά συνέπεια η στασιμότητα. Γιατί; Απλό: πάντα φταίει ο άλλος… Ο άλλος είναι ο σκάρτος, ο λάθος, ο λίγος. Είναι πολύ βολικό να έχεις κάποιον να τον κατηγορείς μέσα σου για τα πάντα.

Δεν μου κάνει… Μένω στο δίλημμα: πάλη με τον εαυτό μου ή φυγή;
Ο πόνος είναι ο μόνος δεδομένος…

Υ.Γ.
Πάντως, για να κάνω και λίγο αυτοκριτική, μέχρι τώρα:
όταν οι άλλοι μου ήταν ψιλοαδιάφοροι έφευγα. Μικρό το κακό.
Όταν δεν μου ήταν αδιάφοροι, δεν έφευγα ποτέ.
Είτε προσπαθούσα να τους αλλάξω, είτε προσπαθούσα να αλλάξω τον εαυτό μου· συνήθως όμως, όχι επειδή αποδεχόμουν τις ιδιαιτερότητες και τις ανάγκες τους, αλλά επειδή εκείνοι δεν αποδέχονταν εμένα. Μεγάλη η διαφορά… Τεράστια…

Γίνεται δουλειά και έτσι -δε λέω. Αλλά μέχρι ενός σημείου. Δεν αλλάζεις πραγματικά, μόνο και μόνο για να γίνεις αποδεκτός. Η διαδικασία να κατανοήσεις και να αποδεχτείς εσύ τους άλλους, είναι πιο εσωτερική, πιο βαθιά… Κι η αλλαγή σου τότε πιο ουσιαστική…

11 Σχόλια

  1. Lina

    το σχόλιο που θα σου έγραφα, το έγραψες τελικά στο υστερόγραφο!

    Αν η αιτία της αλλαγής δεν είναι αυτή η βαθιά και δύσκολη, τότε άστο καλύτερα =)

    Απάντηση
  2. the navigator

    To quit or not quit…that is the question…

    Εγώ σχεδόν ποτέ δεν έφτανα στο σημείο που είσαι…

    κάτι συνέβαινε και με έβγαζε από το δίλημμα…

    Απάντηση
  3. Dawkinson

    μεγάλη ιστορία να καταλήγεις στην αυτογνωσία, έστω και αν είναι ο άλλος το έναυσμα. εγώ είμαι υπέρ αυτού του πόνου, ασυζητητί. τα έχουμε πει.

    Απάντηση
  4. Αλεξία Ηλιάδου (synas)

    lina, καλώς ήλθες. Ενίοτε μπορεί να σε οδηγήσει σε θετικές αλλαγές και μια “κακή” αιτία. Όμως ναι, όταν βρίσκεσαι μπροστά σε επιλογές, καλό είναι να μην δρας βάσει απτού αποτελέσματος και μόνο.

    nav, άφηνες δηλαδή να επιλέξει κάποιος ή κάτι έξω από σένα. Είναι κι αυτός ένας τρόπος… Αλλά δεν μου φαίνεται πολύ “ενδιαφέρων” ψυχολογικά. Σ’ αφήνει ουσιαστικά ανέπαφο ή απλώς με μια αίσθηση πικρίας.

    dawk, είσαι σίγουρη, πως δεν λιποτακτείς ποτέ;

    Απάντηση
  5. AVRA

    αχ βρε synas ιστορια μου αμαρτια μου εισαι!

    ξερεις ποσες φορες εχω μπει σε αυτο το διλλημα ? αν και σαν πεποιθηση θελω να μην αλλαξω , αυτη ειμαι βρε αδερφε και σε οποιον αρεσω…τελικα παλευω με νυχια και με δοντια να την κανω την αλλαγη προκειμενου να μην ταραξω τα νερα! ετσι και αλλιως δεν μενω ευχαριστημενη!

    βοηθησα ? οχι …το ξερω!

    Απάντηση
  6. 3 parties a day

    Ό,τι και να διαλέξεις, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Ρίξε κορώνα-γράμματα…

    Απάντηση
  7. Vromios

    Όπως γράφω σε κάποιο σημείο στο μυθιστόρημα που ποστάρω σύνας “κάθε επιλογή είναι μια απόριψη, σε κάθε ναι που θα πεις αντιστοιχεί τουλάχιστον ένα όχι”. άρα, ότι κι αν επιλέξεις θα αφήσεις κάτι πίσω σου…

    Η αλήθεια είναι πως η μόνη πυξίδα που κρατώ εγώ, είναι να βεβαιώνομαι πρώτα απ’ όλα πως οι αλλαγές που επιχειρώ γίνονται για μένα και όχι για τους άλλους… είναι μεγάλη παγίδα ξέρεις αυτό το “όλα αυτά που έκανα για σένα”. Και μεγάλο ψέμα αν το καλοσκεφτείς..

    Όπως και νά ‘χει, νομίζω πως το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου ευχηθώ καλή τύχη :))

    Απάντηση
  8. Ανώνυμος

    “Δυό πόρτες έχει η ζωή
    άνοιξα μια και μπήκα”

    Φιλάκια

    ΥΓ: Ο πόνος μας δυναμώνει και μας κάνει να βλέπουμε τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις.

    Απάντηση
  9. Αλεξία Ηλιάδου (synas)

    avra, α μπα… οι αλλαγές είναι ακριβώς για να ταράζουν τα νερά. Δε μπορώ τη στασιμότητα με τίποτα.

    3 pad, δε νομίζω… Δε νομίζω καθόλου.

    vromios, δεν την έχω πει ποτέ αυτή τη φράση… Μα ποτέ!… ίσως γιατί προσπαθώ να μην λέω ψέματα 🙂

    pussy, όταν κολλάω στην κίνηση, ψάχνω στενό να την κάνω μέσω Λαρίσης. Κάτι να γίνεται… Ο πόνος είπαμε: δεδομένος είναι… (ειδικά αν δεν κατεβάζεις το πόδι απ’ το αμπραγιάζ)

    Απάντηση
  10. ολα θα πανε καλα...

    Moυ άρεσε το ειλικρινές σου δίλημμα.Και πόσο συχνά είμαστε σίγουροι για το ότι κάνουμε το ένα,ενώ επιλέγουμε το άλλο….
    Καλησπέρα.Δεν έχω να προτείνω κάτι.

    Απάντηση
  11. Dawkinson

    σίγουρη.

    Απάντηση

Υποβάλετε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Ο θυμός μπορεί να ελεγχθεί

Ο θυμός μπορεί να ελεγχθεί

Ο κατευνασμός της εσωτερικής σου πάλης, όταν θυμώνεις, η θυσία της παρορμητικότητάς σου, να μην εκφράσεις την οργή, την αρνητικότητά σου, ούτε με χαστούκι, ούτε με βλέμμα, ούτε με λόγια υποτιμητικά, να μην δεις τον άλλο ως εχθρό, αλλά πιθανώς κάποιες φορές και με...

Μια παράξενη πλάνη

Μια παράξενη πλάνη

Η ομορφιά περνά μέσα απ’ το χρόνο αγνοώντας τις παρεμβάσεις του. Η ομορφιά δεν φέρει καρπούς, ούτε αναπαράγει τον εαυτό της. Είναι αιώνια.

Αυτό που μετράει είναι η οπτική σου

Αυτό που μετράει είναι η οπτική σου

Όλοι επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια στους αιώνες των αιώνων. Αυτό που μετράει είναι η οπτική σου και ο τρόπος που τα παρουσιάζεις.

Subscribe to Our Newsletter

Daily Inspirational Thoughts in your Inbox!

Pin It on Pinterest