Η ευτυχία είναι στιγμές. Η ζωή μας ουσιαστικά είναι στιγμές.
Όλα τα υπόλοιπα υπάρχουν μόνο για να μπορέσουν να δημιουργηθούν αυτές οι λίγες στιγμές. Οι στιγμές, που μας ορίζουν, που σημαδεύουν τη ζωή, τη σκέψη
και φυσικά τη μνήμη μας.

Ρωτήστε τον εαυτό σας ή κάποιον άλλον, τι θυμάται πιο έντονα απ’ τη ζωή του.
Οι απαντήσεις είναι συνήθως του τύπου:

Όταν γέννησα το γιο μου.
Όταν γνώρισα το Νίκο.
Όταν έκανα έρωτα με τη Μαρία.
Όταν πέθανε η μητέρα μου.
Όταν χτύπησα με τη μηχανή.
Όταν πέταξα για 1η φορά με αεροπλάνο κλπ. κλπ.

Αόριστος. Κάτι, που συνέβη μία φορά στο παρελθόν.
Μερικές φορές ακούς και απαντήσεις παρατατικού.
Για ολόκληρες περιόδους ζωής δηλαδή, όπως:

Όταν ζούσα στο Παρίσι. ή
Όταν μ’ αγαπούσε ο Γιώργος.

Και σ’ αυτήν την περίπτωση όμως, αν επιμείνετε και ξαναρωτήσετε:
«Δηλαδή, τι θυμάσαι από το Παρίσι ή από το Γιώργο;»,
οι απαντήσεις θα είναι:

Τις βόλτες μου στη Μονμάρτρη. ή
Το πρωί, που μου έφερνε το πρωινό στο κρεβάτι και με φιλούσε.

Πάλι για στιγμές μιλάμε. Για συγκεκριμένες επαναλαμβανόμενες στιγμές του παρελθόντος.

Ίσως αυτό να μην το συνειδητοποιούμε, γιατί συχνά στις ευχές μας χρησιμοποιούμε εξακολουθητικό Μέλλοντα, αντί στιγμιαίο. Προσπαθούμε πιθανώς να δημιουργήσουμε το context, το περιβάλλον, μέσα στο οποίο θα γεννηθούν οι στιγμές μας. Μπορείς όμως πράγματι να ξέρεις εκ των προτέρων, ποιο είναι το γενικό πλαίσιο ζωής, μέσα στο οποίο θα ζήσεις όσο το δυνατόν περισσότερες «στιγμές»; Νομίζω, δυστυχώς, πως όχι.

Νομίζω, πως δεν μπορείς να δημιουργήσεις στιγμές.
Όταν τις κυνηγάς, πετούν μακριά σου, σαν πεταλούδες.

Γι’ αυτό, ίσως ένα πράγμα μόνο θα έπρεπε να ευχόμαστε σε εξακολουθητικό Μέλλοντα:
Να είμαι καλά, να ζήσω τις «στιγμές», που μου αντιστοιχούν σ’ αυτήν τη ζωή, που βρέθηκα. Και να έχω τα μάτια να τις δω, τ’ αυτιά να τις ακούσω, την ψυχή να τις νοιώσω. Είθε!…

(Στην εικόνα, το κύμα παίρνει για μια στιγμή τη μορφή της γυναίκας.
Μετά απ’ αυτήν τη μοναδική στιγμή, η γυναίκα θα ξαναγίνει κύμα…)