Είμαι σε διάθεση νοσταλγική και θλιμμένη.
Η μαμά μου σήμερα κλείνει 40 μέρες από τότε που έφυγε. Οι Χριστιανοί λένε πως σήμερα θα αναχωρήσει οριστικά η ψυχή της από κοντά μας. Γι’ αυτό κάνουν τα μνημόσυνα αυτήν τη μέρα.
Εγώ όμως δε νοιώθω την παρουσία της καθόλου στο χώρο από την αρχή. Ή να πω απ’ το τέλος;
Το ίδιο δεν είναι αυτά τα δύο; Δεμένα για πάντα μεταξύ τους;
Αντιθέτως λοιπόν, έχω την αίσθηση πως έφυγε μια μέρα πριν μας ανακοινώσουν επίσημα το θάνατό της. Τότε που είδα εκείνο το φωτεινό παράθυρο…
Εκείνη μου έδειξε το φωτεινό παράθυρο -πάντα είχαμε κάποιου είδους τηλεπάθεια μεταξύ μας. Ήθελε να ξέρω πως πάει κάπου με φως πολύ. Ή μάλλον πως η ίδια έγινε φως. Πως δεν θα ‘ταν πια εκείνη, αλλά φως… Και πως την στερνή της ανθρώπινη στιγμή ένοιωθε όμορφα για την καινούρια έκφανση της ύπαρξής της.
Όταν την έθαβαν εξάλλου, ήδη το σώμα της ήταν μόνο του, ξέχωρο· με δυσκολία καταλάβαινα πως ήταν αυτό που τόσο πρόσφατα ακόμα κουβαλούσε την ψυχή της.
Μιλώντας για την ψυχή ακούγομαι σαν πιστή, έτσι δεν είναι; Όχι… Απλώς τη διαχωρίζω από τα απτά μας μέρη. Είναι εκείνη η αραχνοΰφαντη ύλη, που μεταβάλλεται μες στη ζωή αδιάλειπτα, ύλη κι ενέργεια μαζί, φως…
Φως που κάποτε μένει χωρίς περίβλημα και χωρίς συνειδητότητα και ταξιδεύει αέναα στο σύμπαν.
Έχει αυτό καμιά σημασία; Για το φως ή για εμάς, τους ντυμένους ακόμα το σώμα μας;
Έχει… Λουζόμαστε στο φως κάθε μας ημέρα και κάθε μας νύχτα· ναι, ναι, και κάθε μας νύχτα…
Καβάλα στις αχτίδες του συνυπάρχουν όλα όσα υπήρξαν, όσα υπάρχουν και ίσως-ίσως και όλα όσα θα υπάρξουν. Γιατί ο χρόνος είναι κι αυτός παράξενο πράγμα…
Μέσα σ’ αυτό το φωτεινό πανδαιμόνιο έρχονται στιγμές που αγγίζουμε με τρόπο μαγικό κι ανεξήγητο τ’ ανέγγιχτα· και κάπως έτσι, με στιγμές, μετουσιωνόμαστε κι εμείς αργά-αργά σ’ εκείνο που κάποτε και αναπόφευκτα θα γίνουμε…
Φως.
…
Καλημέρα και καλή εβδομάδα.
Εκανα βόλτα στό blogοχωριό και σε βρήκα.
Σεβόμενος απολήτος τό γεγονός και τα αίσθήματά σου, επέτρεψέ μου να σου πώ πώς ό πραγματικός θάνατος είναι η λήθη.
Θα πεθάνει ολοκληροτικά ό άνθρωπος, αν ξεχαστεί, τόσο ό ίδιος όσο και αυτά τα πράγματα, υλικά και άυλα που μας συνδέουν με όποιο τρόπο μέ αυτόν.
Τί και άν δέν υπάρχει πιά αναμεσά μας σάν ύλη? Υπάρχει σαν εικόνα, αισθήσεις, υπάρχει η ανάμνηση, υπάρχει τό φώς, που ζεί μεσα σε αυτό.
Καλημέρα.
Μου αρέσει ο τρόπος που βλέπεις το σύμπαν…
Είναι άνετα εγκατεστημένος ανάμεσα σε δύο βάρκες…
Κι εγώ πιστεύω στην εναλλαξιμότητα της ύλης με την ενέργεια…
Και πως να μην πιστεύω όταν το έδειξαν τόσα λαμπερά πνεύματα πριν από μας…
Θα μου πεις…τι εφαρμογή έχει αυτό τελικά στην ζωή και τον θάνατο…
Έχει γιατί δείχνει την “σχετικότητα” των πραγμάτων και τα όρια της αντίληψης μας…
Κάποτε ο Dawkins έγραφε πως αυτό που αντιλαμβανόμαστε από το σύμπαν είναι αντίστοιχο με αυτό που βλέπει από τον καθημερινό κόσμο μια γυναίκα με μπούρκα που αφήνει μόνο μια χαραμάδα ακάλυπτη για τα μάτια…με μια τεράστια μεγέθυνση της αναλογίας μάλιστα…
Δεν σου λέω τίποτα άλλο…
Να είσαι καλά…και να την θυμάσαι…που δεν αμφιβάλλω καθόλου…για κανένα από τα δύο…
Νοσταλγική, θλιμμένη και γλυκιά θα πρόσθετα. Σε φιλώ.
…
το φως και το σκοτάδι είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος
…
περισσότερο φως
…αγγίζουμε τα ανέγγιχτα.
Γεια σου, Αλέξη, και καλώς ήλθες.
Πόσο θα ζήσουμε κι εμείς οι εναπομείναντες, για να θυμόμαστε; Όχι… τα πάντα είναι γραμμένα στη συμπαντική “μνήμη”… Όχι στην εφήμερη δική μας.
nav, για το αν θα είμαι καλά… γιατί δεν αμφιβάλλεις;; Εγώ αμφιβάλλω… Αν και έτσι όπως πάω, θα γίνω κι εγώ σύντομα φως και θά ‘μαι μια χαρά…
ladybug, γλυκιά; Ποτε δεν υπήρξα γλυκιά… ίσως γλυκόξινη… Σε φιλώ κι εγώ.
an-lu, και στο σκοτάδι υπάρχει φως. Και στο φως σκοτάδι…
σπίθα, ναι… τ’ αγγίζουμε… κάποιες “ιερές” στιγμές…
oταν γράφεις…
σα να μιλάω με τον εαυτό μου, πια.
Φως εκ Φωτος.
Λυπαμαι, κουραγιο.
μαρεσε η τοποθετηση σου..
φως τιποτα αλλο..μια αγκαλια κι ενα φιλι απο μενα..φεγγαρενια ολα..
δυναμη..
Αγαπούλα μου καλή, εγώ δεν έχω αμφιβολία ότι αυτό που έγινε, όπως κι αν τ’ ονομάσουμε, είναι καλύτερο απ’ αυτό που ήταν όσο κουβαλούσε το βαρος του σώματος. Κι αν όντως είδε φως, τότε… μη φοβού! Ξέρεις, κάποιοι βλέπουν και σκότος….
Είθε λοιπόν να δούμε όλοι φως και να θάβουμε πρώτα τους γονείς μας… γιατί το άλλο είναι τραγικό και εκτός του φυσικού κύκλου…
Αφήνω την κραυγή του φαλκονιού και ξαναφτερουγίζω…
Πολύ καλημέρα
Synas μας,
είναι πολύ όμορφος και ποιητικός ο τρόπος που το βλέπεις. Όσο για τη θλίψη, λογικό είναι, το περίεργο θα ταν αν δεν ένοιωθες. Αυτές τις ημέρες, κάτι τα 40 κάτι οι γιορτές σίγουρα θα σε κάνουν ακόμη πιο θλιμένη. Αλλά κι αυτό μες τη ζωή είναι. Να σαι πάντα καλά να τη θυμάσαι τη μανούλα σου.
Μια τρυφερή αγκαλιά
πέρασα να πω ενα γεια…το χρειαζόμουν..όσο περίεργο κι αν ακούγεται αυτό..
Πολύ ωραίο ποστ, ειδικά το τέλος.
Και μεταφυσικό… Οι μεταφυσικοί είναι της άποψης πως η λάμπα σβήνει, η ενέργεια όμως μένει…
σπίθα, ίσως είναι χωροταξικό το ζήτημα… 🙂
zero, φως εκ φωτός, ναι… Πόσες φορές ταιριάζει μια σκέψη με κάποια άλλη, τόσο μακρινή για σένα…
φεγγαραγκαλιές, είναι βασανιστικό να σου περισσεύει αγάπη…
ωσηε, ναι… ας έχουμε ζήσει τουλάχιστον πρώτα…
pussy, όλα μες στη ζωή είναι και -ζώντας τα- η ζωή κυλά και φεύγει…
vroxopoios, νά ‘σαι καλά… Μας έλειψες.
3 pad, κάτι μένει, ναι… αλλά κάτι άλλο… όχι αυτό που ήταν.
Μπηκα..το διαβασα …ξαναβγηκα…ξερω ποσο σημαντικες ειναι οι λεξεις τετοιες στιγμες αλλα μου φαινονται ταυτοχρονα τοσο φτωχες!
…ξαναμπηκα για να σου πω καλημερα ! να εισαι καλα!
Νά ‘σαι καλά, avra μου…