Είχα μια φίλη που ήταν χρόνια με ένα φίλο…
Στην ουσία ήταν μαζί από έφηβοι…
Αυτή πηδιόταν δεξιά-αριστερά.
Τον αγαπούσε τον δικό της, αλλά προφανώς ήθελε κι άλλα.
Ενίοτε ερωτευόταν τους ερωτικούς της συντρόφους και δη παράφορα.
Δεν έφυγε ποτέ από τη σχέση της.
Δεν είμαι σίγουρη αν της πέρασε καν ποτέ από το μυαλό.

Εκείνος πάλι, δεν ξέραμε
-προσωπικώς φανταζόμουν ότι θα ‘ριχνε κι αυτός κανέναν.
Έτσι κι αλλιώς κανα-δυο φορές είχαν περιστασιακά χωρίσει,
οπότε ο καθένας έκανε επίσημα ό,τι γούσταρε σ’ αυτά τα διαστήματα.

Όλα όμως έβαιναν σχετικά καλώς για πάρα πολλά χρόνια.

Κάποια στιγμή πέθανε η μητέρα του φίλου μου,
η οποία έπασχε πάρα πολύ καιρό από την επάρατο νόσο
και τότε εκείνος ξαφνικά παθιάστηκε με κάποια και χώρισε.
«Έχει τον ωραιότερο κώλο που έχω ποτέ γαμήσει».
Δεν έμεινε με το «πάθος» παρά μόνον για μερικούς μήνες.
Ξενέρωσε.

Πολύ σύντομα όμως ερωτεύθηκε μια άλλη γυναίκα,
την οποία παντρεύτηκε και έκανε μαζί της παιδιά.
Τώρα δεν ξέρω σε τι ακριβώς ψυχολογική κατάσταση βρίσκεται,
αλλά οι κοινοί φίλοι και γνωστοί τον περιγράφουν ως «κολλημένο οικογενειάρχη»,
που βαριέται να βγει με άλλους ακόμα και για έναν καφέ.

Η παλιά του σχέση
-η οποία ενδιαμέσως είχε επισημοποιηθεί και ακυρωθεί “πολιτικά”-
επέμεινε για καιρό.
Είχαν μείνει φίλοι και πότε-πότε το κάνανε κιόλας,
μέχρι που βρήκε τη νέα του γυναίκα.
Τότε αυτή έγινε έξω φρενών και έπαψε να του μιλάει παντελώς.
Δεν την είχε πειράξει τόσο τραγικά ο χωρισμός τους,
ούτε ο «ωραιότερος κώλος»,
αυτό που την τσάκισε ήταν πως αγάπησε μια άλλη
και της αρνήθηκε να έχουν πλέον οποιαδήποτε σχέση οικειότητας.

Αυτή είναι μια μάλλον κοινή ιστορία δύο μάλλον κοινών ανθρώπων.
Όμως μέσα απ’ αυτή μπορούν να βγουν τα 1000 συμπεράσματα
για το πώς σκέπτεται και νοιώθει ο σύγχρονος άνθρωπος για τις σχέσεις του.
Δεν θέλω να κάνω ανάλυση, ο καθένας ας το σκεφθεί όπως θέλει.

Το μόνο που θα εντοπίσω είναι ένα ερώτημα ανάμεσα στα 1000:
Τι έπαιξε μεγαλύτερο ρόλο εντέλει;
Η απιστία;
Ή μήπως η ανάγκη ύπαρξης μιας εσωτερικής μαμάς-κλώσας;